Άρχισα να διαβάζω το βιβλίο του Κουφοντίνα. Διαφέρει όντως πολύ από το αρχικό χειρόγραφο που διάβασα, όχι φυσικά στους κύριους άξονες και στο κεντρικό περιεχόμενο αλλά στο εύρος της ανάπτυξης. Επιμένω ότι είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο με πολλαπλό ενδιαφέρον για όποιον ενδιαφερθεί να το διαβάσει. Πάρα πολύ καλός και εμπεριστατωμένος είναι και ο πρόλογος του δημοσιογράφου Νίκου Γιαννόπουλου που δείχνει ότι έχει εξαιρετική κατάρτιση και σπουδαία δυνατότητα κριτικής σκέψης και έκφρασης.
Το βιβλίο θα ήταν πολύ καλό ακόμη και για εκείνους που αισθάνονται αποτροπιασμό για την δράση της 17Ν αλλά που τους ενδιαφέρει να ανιχνεύουν ανθρώπινες ψυχές ακόμη και όταν πορεύονται σε ακατανόητα γι αυτούς μονοπάτια. Αυτοί ειδικά οι άνθρωποι, αν καταφέρουν να ανεχθούν το ιδεολογικοπολιτικό πιστεύω του Κουφοντίνα και επικεντρωθούν στον άνθρωπο θα ανακαλύψουν ότι ο πραγματικός Κουφοντίνας δεν έχει καμιά σχέση με την εικόνα του Φαρμακοχέρη με το σαρανταπεντάρι. Είναι φυσικά δύσκολο να γεφυρώσεις τις δύο εικόνες. Θα πρέπει με υπομονή να διανύσεις νοερά τον δρόμο που σου υποδεικνύει στο βιβλίο του και να πάρεις υπόψιν σου πράγματα, όπως την ιστορικοπολιτική συγκυρία της ένταξης. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν από απόσταση, δεν προϋποτίθεται κανενός είδους ταύτιση μαζί του. Εδώ βοηθάει η γνώμη ανθρώπων που γνώρισαν τον Κουφοντίνα πριν την ένταξη αλλά ακόμη και κατά την διάρκεια της παρανομίας.
Ο Κουφοντίνας που γνώρισα εγώ ήταν ένας άνθρωπος που απεχθάνονταν τη βία. Ήταν άνθρωπος του διαλόγου, της πάλης των ιδεών, της αναζήτησης του ορθού και του δίκαιου. Δεν είχε καμία σχέση με όπλα, αποστρεφόταν το κυνήγι, δεν φούσκωνε μπράτσα σε γυμναστήρια. Ήταν άνθρωπος της πνευματικής και της χειρωνακτικής δουλειάς, χωρίς όμως οι κατασκευές και οι μηχανές να είναι το φόρτε του. Άργησε να πάρει δίπλωμα αυτοκινήτου και ήταν αρχικά μετριότατος οδηγός. Δεν ήταν δηλαδή ο άνθρωπος της δράσης και του επικινδύνως ζην. Δεν συνέβη με τον Κουφοντίνα ότι με τους ακροδεξιούς τρομοκράτες οι οποίοι αποτελούν στην ουσία πολιτική έκφραση του υποκόσμου και στρατολογούνται σε γυμναστήρια και στρατολάγνες συντροφιές. Σε αυτούς η πολιτική είναι τελευταία, είναι το άλλοθι, στον Κουφοντίνα είναι το πρώτο.
Ο Κουφοντίνας πρώτα εντάσσεται στον πολιτικό αγώνα, μέσω αρχικά του συναισθήματος και μετά της λογικής και μετά επιλέγει τον τρόπο και τα μέσα για λόγους που τους εξηγεί στο βιβλίο του. Ο Κουφοντίνας δεν θέλει να είναι επαναστάτης - καθοδηγητής που κινεί τα νήματα από πίσω. Θέλει να είναι παρών στη δράση και στην ευθύνη, ισότιμα με τα άλλα μέλη. Όχι επειδή του αρέσει να σκοτώνει. Επειδή δεν θέλει την υλοποίηση των αποφάσεων να την αναλαμβάνουν απλά εκτελεστικά όργανα. Έτσι ο Κουφοντίνας μαθαίνει και να πυροβολεί και να ανοίγει αμάξια και να τα οδηγεί έτσι ώστε να θεωρείται ο καλύτερος οδηγός διαφυγής.
Το γεγονός ότι αυτοί που γνώρισαν και έγιναν στενοί φίλοι με τον Κουφοντίνα κατά τη διάρκεια της παρανομίας, χωρίς φυσικά να ξέρουν για την εμπλοκή του στη 17Ν, έχουν την καλύτερη γνώμη γι αυτόν δεν οφείλεται σε κάποια διχασμένη ψυχή με ισχυρό αίτημα βίας που εκδηλώνεται στο σκοτάδι, όπως συμβαίνει με τους σίριαλ - κίλερς. Αυτό δείχνει τουλάχιστον και η ζωή του στη φυλακή τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Τον ενδιαφέρει η πολιτική, ο προβληματισμός, το διάβασμα, η συγγραφή και φυσικά η οικογένειά του. Όσοι τον κατηγορούν ως αμετανόητο φονιά που δεν έχει κάποια λόγια συμπάθειας για τα θύματά του, παραβλέπουν εσκεμμένα αυτά που έχει δηλώσει σε κάθε ευκαιρία για τον Θάνο Αξαρλιάν για τον οποίο έχει ζητήσει επανειλημμένως συγνώμη από τους οικείους του. Το κυριότερο όμως είναι ότι για τον Αξαρλιάν έχει πραγματικά και βαθιά πονέσει. Ήταν ο μόνος που θεωρεί αθώο. Δεν λέω ότι έχει δίκιο αλλά έτσι βλέπει αυτός τα πράγματα.
Δεν του λείπει του Κουφοντίνα η βία. Του λείπει μια Ελλάδα όπως την ονειρεύεται. Δεν είναι η Ελλάδα που ονειρεύομαι εγώ. Αν έφτιαχνα όμως την ιδανική Πολιτεία, θα ήθελα επικεφαλής σε κάθε υπουργείο, στέλεχος σε κάθε οργανισμό, σε κάθε σχολείο, σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε ζωντανό κύτταρο αυτής της Πολιτείας έναν Κουφοντίνα : έναν εργατικό, αφοσιωμένο, ανιδιοτελή, έντιμο, δίκαιο και αξιοπρεπή. Έναν άνθρωπο με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Γιαννόπουλος. Έναν άνθρωπο που κέρδισε την εκτίμηση ακόμη και του δικαστή που τον καταδίκασε σε ν φορές ισόβια.
Το βιβλίο θα ήταν πολύ καλό ακόμη και για εκείνους που αισθάνονται αποτροπιασμό για την δράση της 17Ν αλλά που τους ενδιαφέρει να ανιχνεύουν ανθρώπινες ψυχές ακόμη και όταν πορεύονται σε ακατανόητα γι αυτούς μονοπάτια. Αυτοί ειδικά οι άνθρωποι, αν καταφέρουν να ανεχθούν το ιδεολογικοπολιτικό πιστεύω του Κουφοντίνα και επικεντρωθούν στον άνθρωπο θα ανακαλύψουν ότι ο πραγματικός Κουφοντίνας δεν έχει καμιά σχέση με την εικόνα του Φαρμακοχέρη με το σαρανταπεντάρι. Είναι φυσικά δύσκολο να γεφυρώσεις τις δύο εικόνες. Θα πρέπει με υπομονή να διανύσεις νοερά τον δρόμο που σου υποδεικνύει στο βιβλίο του και να πάρεις υπόψιν σου πράγματα, όπως την ιστορικοπολιτική συγκυρία της ένταξης. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν από απόσταση, δεν προϋποτίθεται κανενός είδους ταύτιση μαζί του. Εδώ βοηθάει η γνώμη ανθρώπων που γνώρισαν τον Κουφοντίνα πριν την ένταξη αλλά ακόμη και κατά την διάρκεια της παρανομίας.
Ο Κουφοντίνας που γνώρισα εγώ ήταν ένας άνθρωπος που απεχθάνονταν τη βία. Ήταν άνθρωπος του διαλόγου, της πάλης των ιδεών, της αναζήτησης του ορθού και του δίκαιου. Δεν είχε καμία σχέση με όπλα, αποστρεφόταν το κυνήγι, δεν φούσκωνε μπράτσα σε γυμναστήρια. Ήταν άνθρωπος της πνευματικής και της χειρωνακτικής δουλειάς, χωρίς όμως οι κατασκευές και οι μηχανές να είναι το φόρτε του. Άργησε να πάρει δίπλωμα αυτοκινήτου και ήταν αρχικά μετριότατος οδηγός. Δεν ήταν δηλαδή ο άνθρωπος της δράσης και του επικινδύνως ζην. Δεν συνέβη με τον Κουφοντίνα ότι με τους ακροδεξιούς τρομοκράτες οι οποίοι αποτελούν στην ουσία πολιτική έκφραση του υποκόσμου και στρατολογούνται σε γυμναστήρια και στρατολάγνες συντροφιές. Σε αυτούς η πολιτική είναι τελευταία, είναι το άλλοθι, στον Κουφοντίνα είναι το πρώτο.
Ο Κουφοντίνας πρώτα εντάσσεται στον πολιτικό αγώνα, μέσω αρχικά του συναισθήματος και μετά της λογικής και μετά επιλέγει τον τρόπο και τα μέσα για λόγους που τους εξηγεί στο βιβλίο του. Ο Κουφοντίνας δεν θέλει να είναι επαναστάτης - καθοδηγητής που κινεί τα νήματα από πίσω. Θέλει να είναι παρών στη δράση και στην ευθύνη, ισότιμα με τα άλλα μέλη. Όχι επειδή του αρέσει να σκοτώνει. Επειδή δεν θέλει την υλοποίηση των αποφάσεων να την αναλαμβάνουν απλά εκτελεστικά όργανα. Έτσι ο Κουφοντίνας μαθαίνει και να πυροβολεί και να ανοίγει αμάξια και να τα οδηγεί έτσι ώστε να θεωρείται ο καλύτερος οδηγός διαφυγής.
Το γεγονός ότι αυτοί που γνώρισαν και έγιναν στενοί φίλοι με τον Κουφοντίνα κατά τη διάρκεια της παρανομίας, χωρίς φυσικά να ξέρουν για την εμπλοκή του στη 17Ν, έχουν την καλύτερη γνώμη γι αυτόν δεν οφείλεται σε κάποια διχασμένη ψυχή με ισχυρό αίτημα βίας που εκδηλώνεται στο σκοτάδι, όπως συμβαίνει με τους σίριαλ - κίλερς. Αυτό δείχνει τουλάχιστον και η ζωή του στη φυλακή τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Τον ενδιαφέρει η πολιτική, ο προβληματισμός, το διάβασμα, η συγγραφή και φυσικά η οικογένειά του. Όσοι τον κατηγορούν ως αμετανόητο φονιά που δεν έχει κάποια λόγια συμπάθειας για τα θύματά του, παραβλέπουν εσκεμμένα αυτά που έχει δηλώσει σε κάθε ευκαιρία για τον Θάνο Αξαρλιάν για τον οποίο έχει ζητήσει επανειλημμένως συγνώμη από τους οικείους του. Το κυριότερο όμως είναι ότι για τον Αξαρλιάν έχει πραγματικά και βαθιά πονέσει. Ήταν ο μόνος που θεωρεί αθώο. Δεν λέω ότι έχει δίκιο αλλά έτσι βλέπει αυτός τα πράγματα.
Δεν του λείπει του Κουφοντίνα η βία. Του λείπει μια Ελλάδα όπως την ονειρεύεται. Δεν είναι η Ελλάδα που ονειρεύομαι εγώ. Αν έφτιαχνα όμως την ιδανική Πολιτεία, θα ήθελα επικεφαλής σε κάθε υπουργείο, στέλεχος σε κάθε οργανισμό, σε κάθε σχολείο, σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε ζωντανό κύτταρο αυτής της Πολιτείας έναν Κουφοντίνα : έναν εργατικό, αφοσιωμένο, ανιδιοτελή, έντιμο, δίκαιο και αξιοπρεπή. Έναν άνθρωπο με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Γιαννόπουλος. Έναν άνθρωπο που κέρδισε την εκτίμηση ακόμη και του δικαστή που τον καταδίκασε σε ν φορές ισόβια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου