Όσο γερνάω, τόσο δυσκολεύομαι να απαντήσω στο ερώτημα "τι άνθρωπος είναι ο...;". Φίλος μου ο Σμπώκος, φίλος μου και ο Κουφοντίνας. Φίλος μου ο Τριπολίτης, φίλος μου και ο Ράμφος. Διαφορετικές φιλίες, διαφορετικοί άνθρωποι, πράγματα που ενώνουν, πράγματα που χωρίζουν αλλά... αλλά τι άνθρωποι είναι; Κι εγώ τι άνθρωπος είμαι; Ανατριχιάζω αναλογιζόμενος αυτό το ερώτημα γιατί θα πεθάνω χωρίς να το έχω απαντήσει.
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Είχα την τιμή να διαβάσω το πρώτο χειρόγραφο του βιβλίου του Κουφοντίνα. Γι αυτό είμαι σίγουρος : είναι τιμή να σε εμπιστεύεται ο Κουφοντίνας από τη στιγμή που σε γνωρίζει σχεδόν σαράντα χρόνια και όχι μόνο σε συνθήκες όπου το προσωπικό στοιχείο υποχωρεί μπροστά σε έκτακτες καταστάσεις που επιβάλλει ένας ακραίος σκοπός.
Για όποιον δε με καταλαβαίνει αλλά κάνει το εύλογο ερώτημα "μα ο Κουφοντίνας εμπιστεύτηκε και άτομα σαν τον Χριστόδουλο και τον Τζωρτζάτο" απαντώ : κατ' ανάγκη. Τέλος πάντων, είναι τιμή για μένα γιατί ο Κουφοντίνας είναι πρωτίστως έντιμος.
Το θέμα που ανακινήθηκε για το βιβλίο είναι αστείο. Από πού κι ως πού να απαγορευτεί το βιβλίο σε μια δημοκρατική χώρα; Τέτοια βιβλία, από εγκλείστους φυλακών, έχουν γραφτεί σε όλη την υφήλιο και έχουν γίνει μπεστ - σέλερ. Όχι μόνο από αντάρτες πόλης αλλά και από σκληρούς ποινικούς. Βιβλίο έγραψε κι εδώ ο συχωρεμένος ο Κοεμτζής και το πουλούσε σε πάγκο μέσα στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Διανοήθηκε ο υπουργός να προτρέψει τους συγγενείς των θυμάτων να κάνουν αγωγή;
Ο σάλος δημιουργήθηκε επειδή το βιβλίο είναι πολιτικό. Τα περί μνήμης των θυμάτων είναι μάλλον δικαιολογίες. Λυπάμαι που το λέω αλλά επειδή, όπως έγραψα, η πολιτική είναι για "κακά παιδιά", η "θυμώδης" εμπλοκή του Κώστα Μπακογιάννη με τα "ματωμένα χρήματα" με παραπέμπει μάλλον σε υπενθύμιση της υποψηφιότητάς του ως περιφερειάρχη. Άλλωστε ο άδικος και παράλογος χαμός του Παύλου Μπακογιάννη εξαργυρώθηκε έως τώρα πολλαπλώς από την οικογένεια.
Έχω καιρό που διάβασα το χειρόγραφο, προφανώς το τελικό κείμενο διαφέρει και δεν θυμάμαι αν υπάρχουν υβριστικές ή ίσως συκοφαντικές αναφορές στα θύματα. Αν πάντως υπάρχουν τέτοιες, οι συγγενείς των θυμάτων όντως οφείλουν να κάνουν αγωγή. Σίγουρα θα έκανα το ίδιο, αν ήμουνα στη θέση τους. Απομένει φυσικά να δούμε ποια θα είναι η αντίδραση του Κουφοντίνα σ΄αυτή την περίπτωση και τι στοιχεία θα μπορούσε να προσκομίσει.
Αυτό που θυμάμαι από το βιβλίο - το οποίο ασφαλώς θα ξαναδιαβάσω στην τελική του μορφή - είναι ότι γράφτηκε σε μια οικεία και άμεση γλώσσα ώστε να κάνει την προσωπική αγωνία - με την γενικότερη έννοια - να περάσει ωσμωτικά στον αναγνώστη που θα ενδιαφερθεί ειλικρινά για το θέμα. Και εδώ είναι το ζήτημα : το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για μπεστ - σέλερ γιατί δεν κάνει πιασάρικες αποκαλύψεις και αποφεύγει επιμελώς να αναφερθεί σε ονόματα που θα προκαλούσαν κάποιο θέμα. Το κοινό του είναι περιορισμένο, κατά τη γνώμη μου. Θεωρώ λοιπόν μάλλον πρόχειρη την τοποθέτηση του Μπακογιάννη για "ματωμένα χρήματα" εφ' όσον νομίζω ότι δεν πρόκειται να βγουν ιδιαίτερα χρήματα - ματωμένα ή όχι.
Γιατί λοιπόν έγραψε το βιβλίο ο Κουφοντίνας; Πιστεύω ότι το έγραψε για τον ίδιο λόγο που παραδόθηκε το 2002. Θέλησε να υπερασπιστεί και πάλι αυτό στο οποίο επένδυσε - καλώς ή κακώς - όλη του τη ζωή και να βγάλει προς τα έξω ακόμη μια φορά μια εικόνα που απέχει κατά παρασάγγας από εκείνη που έβγαλαν τα περισσότερα μέλη της 17Ν. Στη σημερινή ευνοϊκή γι αυτόν συγκυρία - με την κατάρρευση της αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών - ο Κουφοντίνας θέλει να φωνάξει "εμείς τα λέγαμε", σβήνοντας από το πλάνο την γελοιότητα κάποιων μελών της οργάνωσης και προσδίδοντας στον χαρακτήρα του όλου, δηλαδή της 17Ν, τα χαρακτηριστικά αυτού του ιδίου, του αναμφισβήτητα έντιμου και αξιοπρεπούς.
Ο Κουφοντίνας θέλει τα μέλη της οργάνωσης να έχουν τα χαρακτηριστικά που υπαινίσσονται οι ενέργειες της. Ο Γιωτόπουλος ενδιαφέρεται μόνο για αυτό που "λένε" οι ενέργειες της οργάνωσης και αδιαφορεί για το ποιος τις κάνει. Από δω ξεκινάει και η στάση της μη αποδοχής της συμμετοχής του : δεν έχω να υπερασπιστώ τίποτα, οι ενέργειες μιλάνε από μόνες τους. Χαώδης η διαφορά των δύο ανδρών. Ο Κουφοντίνας αισθάνεται την ανάγκη να υπερασπιστεί την τιμή της πραγματικής οργάνωσης και όχι αυτής που υπήρχε στη φαντασία του κόσμου. Ο Γιωτόπουλος προτιμά το μυστήριο.
Η αλήθεια είναι ότι η παράδοση Κουφοντίνα και η μετέπειτα στάση του άλλαξαν το κλίμα και μετέτρεψαν τους εύγλωττους Χριστόδουλο, Τζωρτζάτο, Σάββα και άλλους ξανά σε επαναστάτες. Αλλά αυτό είναι ψευδαίσθηση. Ο Χριστόδουλος είναι ο Χριστόδουλος. Αυτός που όταν γυρίσει θα μας γαμήσει και γελάει όλη η κοινωνία με τα χάλια του. Και ήταν μέλος της 17Ν. Αυτό δε μπορεί να το διαγράψει κανένας Κουφοντίνας.
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Είχα την τιμή να διαβάσω το πρώτο χειρόγραφο του βιβλίου του Κουφοντίνα. Γι αυτό είμαι σίγουρος : είναι τιμή να σε εμπιστεύεται ο Κουφοντίνας από τη στιγμή που σε γνωρίζει σχεδόν σαράντα χρόνια και όχι μόνο σε συνθήκες όπου το προσωπικό στοιχείο υποχωρεί μπροστά σε έκτακτες καταστάσεις που επιβάλλει ένας ακραίος σκοπός.
Για όποιον δε με καταλαβαίνει αλλά κάνει το εύλογο ερώτημα "μα ο Κουφοντίνας εμπιστεύτηκε και άτομα σαν τον Χριστόδουλο και τον Τζωρτζάτο" απαντώ : κατ' ανάγκη. Τέλος πάντων, είναι τιμή για μένα γιατί ο Κουφοντίνας είναι πρωτίστως έντιμος.
Το θέμα που ανακινήθηκε για το βιβλίο είναι αστείο. Από πού κι ως πού να απαγορευτεί το βιβλίο σε μια δημοκρατική χώρα; Τέτοια βιβλία, από εγκλείστους φυλακών, έχουν γραφτεί σε όλη την υφήλιο και έχουν γίνει μπεστ - σέλερ. Όχι μόνο από αντάρτες πόλης αλλά και από σκληρούς ποινικούς. Βιβλίο έγραψε κι εδώ ο συχωρεμένος ο Κοεμτζής και το πουλούσε σε πάγκο μέσα στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Διανοήθηκε ο υπουργός να προτρέψει τους συγγενείς των θυμάτων να κάνουν αγωγή;
Ο σάλος δημιουργήθηκε επειδή το βιβλίο είναι πολιτικό. Τα περί μνήμης των θυμάτων είναι μάλλον δικαιολογίες. Λυπάμαι που το λέω αλλά επειδή, όπως έγραψα, η πολιτική είναι για "κακά παιδιά", η "θυμώδης" εμπλοκή του Κώστα Μπακογιάννη με τα "ματωμένα χρήματα" με παραπέμπει μάλλον σε υπενθύμιση της υποψηφιότητάς του ως περιφερειάρχη. Άλλωστε ο άδικος και παράλογος χαμός του Παύλου Μπακογιάννη εξαργυρώθηκε έως τώρα πολλαπλώς από την οικογένεια.
Έχω καιρό που διάβασα το χειρόγραφο, προφανώς το τελικό κείμενο διαφέρει και δεν θυμάμαι αν υπάρχουν υβριστικές ή ίσως συκοφαντικές αναφορές στα θύματα. Αν πάντως υπάρχουν τέτοιες, οι συγγενείς των θυμάτων όντως οφείλουν να κάνουν αγωγή. Σίγουρα θα έκανα το ίδιο, αν ήμουνα στη θέση τους. Απομένει φυσικά να δούμε ποια θα είναι η αντίδραση του Κουφοντίνα σ΄αυτή την περίπτωση και τι στοιχεία θα μπορούσε να προσκομίσει.
Αυτό που θυμάμαι από το βιβλίο - το οποίο ασφαλώς θα ξαναδιαβάσω στην τελική του μορφή - είναι ότι γράφτηκε σε μια οικεία και άμεση γλώσσα ώστε να κάνει την προσωπική αγωνία - με την γενικότερη έννοια - να περάσει ωσμωτικά στον αναγνώστη που θα ενδιαφερθεί ειλικρινά για το θέμα. Και εδώ είναι το ζήτημα : το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για μπεστ - σέλερ γιατί δεν κάνει πιασάρικες αποκαλύψεις και αποφεύγει επιμελώς να αναφερθεί σε ονόματα που θα προκαλούσαν κάποιο θέμα. Το κοινό του είναι περιορισμένο, κατά τη γνώμη μου. Θεωρώ λοιπόν μάλλον πρόχειρη την τοποθέτηση του Μπακογιάννη για "ματωμένα χρήματα" εφ' όσον νομίζω ότι δεν πρόκειται να βγουν ιδιαίτερα χρήματα - ματωμένα ή όχι.
Γιατί λοιπόν έγραψε το βιβλίο ο Κουφοντίνας; Πιστεύω ότι το έγραψε για τον ίδιο λόγο που παραδόθηκε το 2002. Θέλησε να υπερασπιστεί και πάλι αυτό στο οποίο επένδυσε - καλώς ή κακώς - όλη του τη ζωή και να βγάλει προς τα έξω ακόμη μια φορά μια εικόνα που απέχει κατά παρασάγγας από εκείνη που έβγαλαν τα περισσότερα μέλη της 17Ν. Στη σημερινή ευνοϊκή γι αυτόν συγκυρία - με την κατάρρευση της αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών - ο Κουφοντίνας θέλει να φωνάξει "εμείς τα λέγαμε", σβήνοντας από το πλάνο την γελοιότητα κάποιων μελών της οργάνωσης και προσδίδοντας στον χαρακτήρα του όλου, δηλαδή της 17Ν, τα χαρακτηριστικά αυτού του ιδίου, του αναμφισβήτητα έντιμου και αξιοπρεπούς.
Ο Κουφοντίνας θέλει τα μέλη της οργάνωσης να έχουν τα χαρακτηριστικά που υπαινίσσονται οι ενέργειες της. Ο Γιωτόπουλος ενδιαφέρεται μόνο για αυτό που "λένε" οι ενέργειες της οργάνωσης και αδιαφορεί για το ποιος τις κάνει. Από δω ξεκινάει και η στάση της μη αποδοχής της συμμετοχής του : δεν έχω να υπερασπιστώ τίποτα, οι ενέργειες μιλάνε από μόνες τους. Χαώδης η διαφορά των δύο ανδρών. Ο Κουφοντίνας αισθάνεται την ανάγκη να υπερασπιστεί την τιμή της πραγματικής οργάνωσης και όχι αυτής που υπήρχε στη φαντασία του κόσμου. Ο Γιωτόπουλος προτιμά το μυστήριο.
Η αλήθεια είναι ότι η παράδοση Κουφοντίνα και η μετέπειτα στάση του άλλαξαν το κλίμα και μετέτρεψαν τους εύγλωττους Χριστόδουλο, Τζωρτζάτο, Σάββα και άλλους ξανά σε επαναστάτες. Αλλά αυτό είναι ψευδαίσθηση. Ο Χριστόδουλος είναι ο Χριστόδουλος. Αυτός που όταν γυρίσει θα μας γαμήσει και γελάει όλη η κοινωνία με τα χάλια του. Και ήταν μέλος της 17Ν. Αυτό δε μπορεί να το διαγράψει κανένας Κουφοντίνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου