Πέναλτι. Των
ποινών η έσχατη. Για σφάλμα βαρύ. Εντός περιοχής. Εβδομηνταπέντε τοις εκατό
γκολ. Θυμάμαι τον Λουκανίδη. Σπάνια το έχανε. Τον είδα κάποτε. Με τις Σέρρες. Η
μπάλα στο κάθετο δοκάρι. Και τον Ντέταρι θυμάμαι. Η μπάλα στα δίχτυα.
Εγγυημένα. Πάνε αυτά. Τώρα τα βάζει ο Εραμούσπε.
Ο Περικλής,
ο γιατρός, έστησε τη μπάλα στα έντεκα βήματα. Το γήπεδο επαρχιακό και άδειο.
Στο τέρμα ο Ιορδάνης ο φοιτητής. Ψηλός και άχαρος που λέγαμε τα χρόνια εκείνα.
Η μπάλα στα δίχτυα. Εγώ ούτε που πρόλαβα να κουνηθώ. Δέκα φορές στις δέκα
έσκυψα για να μαζέψω τη μπάλα από το βάθος της εστίας. Έτσι τα λέγανε οι σπίκερ
τα χρόνια τα παλιά. Στη λογοτεχνική καθαρεύουσα.
Ο γιατρός
δεν άφησε τον θρίαμβο να του ελευθερώσει το συναίσθημα. Το κράτησε μέσα του,
όπως έκανε πάντα. Εδώ είχε τον έλεγχο. Αλλού δεν τον είχε. Τα χρειαζότανε αυτά
τα δέκα επιτυχημένα πέναλτι. Παυσίλυπο. Αν ήταν μπροστά η Ασπασία θάταν
καλύτερα. Μα δεν ήταν. Δεν του πήγαινε να της πει να παρευρεθεί.
Με το Μάριο
τα βρήκε σκούρα. Εφτά στα δέκα έκαστος. Κοντά στο μέσο όρο. Όχι δέκα-δύο που
διάλυσε τον Ιορδάνη. Αλλά πώς να το κάνουμε, ο Μάριος ήταν παιχτούρα.
Η έρευνα που
έκανε η ομάδα της Ασπασίας αφορούσε την ποιότητα των υπόγειων νερών. Ο Ιορδάνης
και ο Μάριος ήταν φοιτητές της. Ο Περικλής άντρας της. Αυτός έφτασε στο χωριό το
πρωί. Η Ασπασία είδε το αμάξι από μακριά. Ένοιωσε ένα σφίξιμο. Ήταν καλά με την
ομάδα της. Οι φοιτητές σκιζόντουσαν στη δουλειά και ήταν ευχάριστοι στην παρέα.
Η φρεσκάδα, η σπίθα και η τόλμη της νιότης. Απελευθέρωση και ξεγνοιασιά.
Είχαν
νοικιάσει μια αγροικία, έκαναν το ένα δωμάτιο γραφείο και στα άλλα δύο δωμάτια
είχαν βολευτεί ο Μάριος με τον Ιορδάνη και μόνη της η Ασπασία που περίμενε τον Περικλέα.
Μόλις έφτασε
ο Περικλής έριξε μια ματιά στα απλωμένα ρούχα και σα να δυσανασχέτησε. Του φάνηκε
πως ήταν παρείσακτος, ξένο σώμα σε τούτη τη χαρούμενη ομάδα. Μίλησε με τη
γυναίκα του και τα παιδιά και μετά αμέσως πέταξε την ιδέα των πέναλτι.
Δεχτήκαμε
ξέροντας ότι ήταν μια πρόκληση, ένα γάντι στο πάτωμα. Μια μονομαχία για την
τιμή και την υπεροχή.
Ειλικρινά
προσπάθησα αλλά μου ήταν αδύνατο να αποκρούσω τα σουτ του Περικλή. Άλλο πήγαινε
ψηλά, άλλο χαμηλά, στη γωνία, στη μέση, παντού όπου δεν ήμουνα εγώ. Χλόμιασα.
Καλά που δεν ήταν μπροστά η Ασπασία. Βέβαια ο Περικλής θα εύρισκε τρόπο να με
κοροϊδέψει μετά μπροστά της. Τελευταία ελπίδα ο Μάριος, μήπως και του έκοβε τη
φόρα.
Ο Μάριος τα κατάφερε. Ισοπαλία. Παράταση δεν δόθηκε γιατί φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη. Κάπως το φχαριστήθηκα κι εγώ.
