Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ

Ήταν 28 Αυγούστου 2023 στις οκτώ και μισή το βραδάκι όταν έφθασε στον Λεοπόλδο Μπλούμ SMS από τον Γιόζεφ Κ. που τον πληροφορούσε ότι ο Ρασκόλνικοφ το είχε σκάσει από το «Έγκλημα και Τιμωρία». Τον εξόρκιζε να μη μιλήσει σε κανένα για την ώρα. Το θέμα ήταν ιδιαίτερα σοβαρό. Πώς όμως ένας χαρακτήρας κλειστός και επιφυλακτικός σαν τον Γιόζεφ Κ. μπορούσε να εμπιστευτεί ένα μέθυσο σαν τον Λεοπόλδο που τριγύριζε ολημερίς σε μπαρ και πορνεία και συνομιλούσε με κάθε καρυδιάς καρύδι;

Αυτή ήταν η απορία της Σεχραζάτ που το έμαθε πρώτη. Λογικό, διότι ο Λεοπόλδος ήταν μάλλον λάτρης του ωραίου και του εξωτικού. Η Σεχραζάτ δεν ήθελε και πολύ να ξεσηκωθεί γιατί της ήταν αφόρητη η επανάληψη μιας διήγησης που διαρκούσε χίλιες και μία νύχτες και ας μην μπορεί να ταυτιστεί ο μυθικός χρόνος με τον χρόνο της αφήγησης που ισούται με το μέσο χρόνο ανάγνωσης του βιβλίου και μάλιστα κατά το μέρος που αφορά στον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Για τους χαρακτήρες θα ήταν ευχής έργον να ζούσαν στο μυθικό χρόνο μόνο. Καθόσον όμως τα διαχρονικά βιβλία διαβάζονται και θα διαβάζονται όσο υπάρχουν άνθρωποι, χωρίς να συνυπολογίσουμε κινηματογραφικές και θεατρικές διασκευές, ο χρόνος ζωής των χαρακτήρων τους είναι ανυπόφορα τεράστιος και η επαναληπτική διαδικασία θανατηφόρα ανιαρή.

Ο Γιόζεφ Κ. εμπιστεύτηκε θέλοντας και μη τον Λεοπόλδο γιατί είχε την πεποίθηση ότι ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να έρθει σε επαφή με τον Ρασκόλνικοφ επειδή , όσο νάναι, ο Τζέιμς Τζόις του έχει δώσει κάποια ελευθερία να σουλατσάρει. Η κατάσταση του Ρασκόλνικοφ ήταν ιδιαίτερα επίφοβη, διότι είναι ένας χαρακτήρας που δύσκολα μπορεί να υπάρξει εκτός του πλαισίου που του επεφύλαξε ο Ντοστογιέφσκι στο «Έγκλημα και Τιμωρία». Άρα; Άρα το πιθανότερο ήταν να μην αντέξει ο χαρακτήρας πολύ εκτός πλαισίου και να γίνει καπνός. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι δε συμβαίνει το ίδιο με όλους τους χαρακτήρες. Καρικατούρες σαν τον Πουαρό και το Μάρλοου που περιγράφονται πολύ σχηματικά θα μπορούσαν να χωρέσουν σε πολλές αφηγήσεις.

Μια και λέγαμε για τη Σεχραζάτ, αυτή ήρθε σε επαφή με τη Δεσποινίδα Μανιπένι για να ανταλλάξουν ρόλους ώστε να σπάσει η ανία της Μανιπένι και να ξεκουραστεί λίγο η Σεχραζάτ γλιτώνοντας και από την αγωνία της θανάτωσης.

Εντωμεταξύ ο Ρασκόλνικοφ επιχείρησε να εισέλθει στο «Εκατό χρόνια μοναξιάς» όπου οι χαρακτήρες έχουν μια αλεγρία και μια ανεμελιά. Όπως καταλαβαίνετε τον έδιωξαν με τις κλωτσιές. Όσο για τον Λεοπόλδο, είχε άλλες δουλειές να κάνει, γύρναγε από δω κι από κει και ξεχάστηκε εντελώς.

Εντέλει ανέλαβε δράση η ΛΟΓ.Α., η Λογοτεχνική Αστυνομία η οποία συνέλαβε τον χαρακτήρα Ρασκόλνικοφ, τον επανέφερε στο «Έγκλημα και Τιμωρία» και τον προειδοποίησε ότι την επόμενη φορά θα τον στείλουν στα διηγήματα του Γ.Σκιάνη για να μη ξέρει από πού να φύγει.  

ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΡΙΟ

Με κάλεσαν στο αναθεματισμένο πάρτι. Αυτοί που με κάλεσαν το ξέρουν. Ότι δεν πάω σε πάρτι. Δηλαδή; Δηλαδή με κάλεσαν επί τούτου. Για να αρνηθώ. Μου έστησαν παγίδα.

Τους την έσκασα και πήγα. Με το κουστούμι που μού ‘μπαινε με το ζόρι και ξυπόλητος γιατί δεν έχω κατάλληλα υποδήματα.

Οι άτιμοι είχαν εναλλακτικό σχέδιο. Πώς; Μουσική. Θα μου πείτε υπάρχει πάρτι χωρίς μουσική; Με ενοχλεί η μουσική αλλά ήξερα ότι θα την υποστώ. Αυτοί όμως είχαν διαλέξει και τον ντι-τζέι. Το κωλόπαιδο που είχα πλακωθεί μαζί του πριν μερικά χρόνια σε ανάλογη περίσταση. Έβαζε μουσική μόνο για να με εκνευρίζει.

Με το που μπήκα μέσα τον είδα. Με κοίταξε ειρωνικά. Συγκρατήθηκα. Του απάντησα με το πιο βλοσυρό μου βλέμμα. Μπορεί και να τον τρόμαξα. Όσο νά ‘ναι , θά ‘παιξε ρόλο και η ξυπολησιά μου. Ήρθε ο σερβιτόρος με τα ποτήρια της σαμπάνιας. Έκανα πως δεν τον είδα. Μετά με πλεύρισε ο παραγωγός. Αύριο γυρίζουμε, μου είπε.

Ψύχραιμα, σχεδόν αδιάφορα, του είπα ότι δε μου έχουν δώσει να διαβάσω το σενάριο. Δεν έχω ιδέα τι σκηνή θα γυριστεί. Ακριβώς, μου είπε. Δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτα. Εντολή του σκηνοθέτη. Καλά έκανες και ήρθες ξυπόλυτος, πρόσθεσε. Έτσι θα χορέψεις πιο άνετα. Ξέρεις ότι δε χορεύω, του είπα. Αλλά ποιος είναι ο σκηνοθέτης; Κι αυτό είναι μυστικό, μου είπε.

Άκρη δεν έβγαινε. Άρχισε να μου τσαμπουνάει κάτι για Ταρκόφσκι και τον Καθρέφτη που η πρωταγωνίστρια δεν ήξερε αν θά ‘ρθει και ποιος θα ‘ρθει. Μου χτύπησε ο ελεεινός φιλικά την πλάτη. Πήρες την προκαταβολή; Κάτι πήρα, του είπα κοφτά. Εντάξει τότε.

Ήθελα να φύγω. Χρησιμοποίησα το συνηθισμένο κόλπο μου που το ήξεραν όλοι. Πήγα στο μπαρ και ζήτησα το μοναδικό ποτό που «πίνω». Μαύρο ρούμι Καραϊβικής, μάρκα που έχουν χαθεί τα ίχνη της εδώ και περίπου εκατόν πενήντα χρόνια. Γνωστό ότι τέτοιο ρούμι πίνανε κι οι πειρατές. Μπορεί λοιπόν να σαπίζουν μερικά βαρέλια στον πάτο της θάλασσας. Εγώ πάντως το ζητούσα κι όταν μου έλεγαν ότι δυστυχώς δεν τους βρίσκεται απ’ αυτό σηκωνόμουνα καί ‘φευγα.

Τώρα ήταν αλλιώς. Όλα στημένα σου λέω. Στο μπαρ μου λένε, δε μας βρίσκεται κύριε αλλά περιμένετε να το φέρουμε. Πλάκα μου κάνετε; Πού θα το βρείτε; Εκεί που το βρίσκετε κι εσείς. Τόμπολα.

Πάω στον παραγωγό και τον τραβάω απ’ το μανίκι. Μπορείς τουλάχιστον να μου πεις τον προσωρινό τίτλο; Ιστορία χωρίς αύριο, μου λέει. Τι είναι αυτές οι σαχλαμάρες; Του λέω. Δηλαδή αύριο θα είναι ιστορία χωρίς σήμερα; Άρα δεν υπάρχει καθόλου ιστορία; Με δουλεύετε;

Τράβηξα από τη μέση ένα πιστόλι, από εκείνα τα ψεύτικα της παραγωγής που όσο νά ‘ναι τη ζημιά την κάνουν. Πυροβόλησα φωτιστικά, μπουκάλια, ποτήρια, ήμουνα καλός σε αυτό. Ξαναπέρασα το πιστόλι στη μέση και έφυγα από το γαμωπάρτι.

Βγαίνοντας στο δρόμο βλέπω ένα σερβιτόρο να έρχεται τρέχοντας ανεμίζοντας ένα μπουκάλι. Το έφερα, μου λέει λαχανιασμένος. Αποκλείεται, του λέω. Γιατί αποκλείεται; Δοκιμάστε το. Τότε δεν κρατήθηκα. Τον χαστούκισα.

Έβγαλε ένα πιστόλι και μου έριξε. Απ’ όσο κατάλαβα, αυτό το πιστόλι ήταν αληθινό.

Στο νοσοκομείο μου είπαν πώς τη γλίτωσα ακριβώς παρά τρίχα. Έτσι ακριβώς.

Ώστε ιστορία χωρίς αύριο. Λαμόγια!   

ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Κάποιος κάπου κάποτε ξεκίνησε την ιστορία του έτσι: Κάποιος κάπου κάποτε ξεκίνησε την ιστορία του έτσι: Κάποιος κάπου κάποτε ξεκίνησε την ιστορία του έτσι: Κάποιος κάπου κάποτε ξεκίνησε την ιστορία του έτσι: Κάποιος κάπου κάποτε … 

Η ΓΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

 Ωδή στο Λουδοβίκο Μπουνιουέλ

Με σκότωσε στον ύπνο. Μετά μου έδωσε μια συμβουλή. Σταμάτα να ροχαλίζεις, μου είπε. Έχω συσκευή αλλά δεν τη βάζω, του είπα. Γιατί; Διότι η γάτα παίζει με το σωληνάκι του αέρα. Δίνεις στη γάτα δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω σου; Μου είπε. Ζήτημα τρυφερότητας, του είπα. Δίνεις προβάδισμα στο ζώο σε σχέση με τον άνθρωπο; Μου είπε.

Έχω βαρεθεί τον άνθρωπο. Εξαιρετικά πολύπλοκος. Η γάτα απλά παίζει. Του είπα. Θα σου δώσω τελευταία συμβουλή, μου είπε. Εκεί που θα πας να πεις χαιρετίσματα. Από ποιον; Είπα. Ξέρουν αυτοί. Είπε. Ποιοι; Οι ψυχές που θα σε συναντήσουν. Θυμάσαι την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη; Είπε. Κάτι θυμάμαι. Ο Οδυσσέας όμως ήταν δασκαλεμένος  Έκανε κάποιο τρικ. Είπα. Ο Οδυσσέας ήταν ζωντανός. Εσύ είσαι νεκρός. Δε χρειάζεσαι τρικ. Είπε. Απλά θα περιμένεις. Θα έρθουν ψυχές να σε βρουν.

Κι αν δεν έρθει κανένας; Είπα. Τότε θα πεθάνεις οριστικά. Είπε.  

ΤΟ ΖΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΕΤΣΕΤΑ

 

Δεν ήξερα πώς να το πω στο Νικηφόρο. Φιλαράκια από μικροί ήμασταν. Κολλητοί. Γίναμε και κουμπάροι. Τους πάντρεψα με τη Γιωργία. Μετά μαζί στην εταιρεία. Χρόνους εικοσιπέντε. Εγώ το αφεντικό, αυτός ο άμεσος συνεργάτης μου. Πηγαίναμε καλά. Μέχρι που ήρθε η κρίση. Τέρμα τα δημόσια έργα. Μας χρωστούσαν κι ένα κάρο λεφτά. Ούτε στην οικοδομή μπορούσαμε να στραφούμε. Πέθανε κι αυτή. Αλλά αν σε κάτι διαφέρουμε με το Νικηφόρο είναι ότι η αφεντιά μου μυρίζεται το χρήμα σα λαγωνικό. Πάω εκεί που πάει. Και λέω: Από πού περιμένουμε τώρα φράγκα; Οι έλληνες έχουν γίνει πιο σφιχτοί από στρείδια. Περιμένουμε από ξένους , βορειοευρωπαίους που φυσάνε τα ευρώ. Και τι θα πάρουν αυτοί από τους έλληνες; Φέτα; Να την βράσω! Σπίτια θα πάρουνε που θα πέσουν στη μισή τιμή.

Σκέφτηκα λοιπόν τη φάμπρικα του Real Estate.  Και επιπλέον ενοικιάσεις μέσω μιας ωραίας πλατφόρμας.

Στις πωλήσεις όμως δε χωράει ο Νικηφόρος. Δε κάνει για τέτοια. Πώς να του πω ότι πρέπει να ψάξει για δουλειά; Θα του το πω γιατί άλλο η δουλειά και άλλο η φιλία. Να βουλιάξουμε μαζί είναι τρέλα.

Όταν το άκουσε άσπρισε και στηρίχτηκε στο γραφείο μου για να μην πέσει. Του πρόσφερα νερό, ήπιε δυο γουλιές και πέταξε το ποτήρι που ευτυχώς ήταν πλαστικό. Γιατί μου το κάνεις αυτό; Είπε. Του εξήγησα. Μου είπε ότι έχασε τη δουλειά της και η Γιωργία. Ο Νίκος σπούδαζε στο εξωτερικό. Τι έπρεπε να κάνει; Αν ήταν αυτός στη θέση μου δε θα μου φερόταν έτσι. Το ξέρω. Αλλά γι αυτό ακριβώς είμαι τώρα σε πλεονεκτική θέση. Δεν είμαστε ίδιοι. Είπα και την εξυπνάδα μου. Η ζωή και τα ζόρια αρχίζουν από το ίδιο γράμμα. Μάλιστα.

Έτσι  έληξε μια ωραία φιλία γεμάτη ωραίες πλάκες, ποτά και χαρούμενα τσιλιμπουρδίσματα. Δε βαριέσαι.

Το Real Estate πήγε καλά. Και όταν πέρασε – τρόπος του λέγειν – η κρίση και ξεθάρρεψαν οι έλληνες, είπαμε να τα πάρουμε κι απ’ αυτούς. Και απλωθήκαμε στις παραλίες. Στην Αττική, στα νησιά και στα παράλια γενικώς. Το αγαπημένο μου ήταν ένα αιγαιοπελαγίτικο νησάκι μούρλια. Δε θα σας πω το όνομά του, θα το βρείτε στο βιβλίο της Αρετής Πάνου. Πιάσαμε μια μεγαλούτσικη παραλία, της αλλάξαμε τα φώτα. Διακόσιες ξαπλώστρες στήσαμε με ομπρέλες σε σχήμα φοίνικα, original China, πατέντες για δροσιά, σερβιτόρες ηλιοκαμένες με τα όλα τους, tattoo και piercing αβέρτα, σερβιτόροι τεκνά ντυμένοι στα λευκά και τιμή σαράντα και πέντε το τεμάχιον παρακαλώ, αφού έχουν και τα σκάνε, όσοι έχουν και τα σκάνε.

Εκεί λοιπόν μ’ αρέσει να την στήνω στα μετόπισθεν με ένα mojito που δεν παίζεται και να ελέγχω κάνοντας και ελεύθερο μάτι. Δύο σ’ ένα γιατί αυτό το ταλέντο τόχω. Και την παραλία την έχουμε φράξει με φράχτη αισθητικά συμβατό με το περιβάλλον. Διότι το περιβάλλον το σεβόμαστε σε αντίθεση με τους πετσέτες που γεμίζουν την παραλία σκουπίδια.

Μία λοιπόν τέτοια ωραία ημέρα, με την παραλία τίγκα στο κόσμο και τα ευρώ να πέφτουν με τη σέσουλα, σκάνε τρεις νοματαίοι, από την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου. Εντάξει, αυτούς τους βάζω στη κωλότσεπη, σκέφτηκα. Όταν είδα μπροστά μου το Νικηφόρο. Λίγο πιο παχουλός, λίγο πιο γκρίζος αλλά ήταν αυτός.

Έκρυψα την κάποια ταραχή μου και πήγα γελαστός να τον υποδεχτώ, σαν τον παλιό καλό καιρό. Γεια σου ρε φίλε, χρόνια και ζαμάνια. Γεια σου Φώτη μου απάντησε σε φυσιολογικό τόνο. Ούτε ψυχρά ούτε θερμά. Τι γίνετε, τι κάνετε, η Γιωργία, ο Νίκος; Η Γιωργία πέθανε. Ο Νίκος δουλεύει στο εξωτερικό. Όχι ρε φίλε, λυπάμαι πολύ. Έλα κάτσε, τι θα σε κεράσουμε; Τίποτα ευχαριστώ. Για δουλειά ήρθα. Το ξέρεις Φώτη ότι είσαι παράνομα εδώ, έτσι δεν είναι; Γέλασα. Παράνομος; Όχι δα! Εντελώς. Εδώ δεν μπορεί να μπει ούτε μία ξαπλώστρα. Είναι αρχαιολογικός χώρος. Κι εσύ έκανες και περίφραξη. Το πρόστιμο είναι μεγάλο και το ξήλωμα άμεσο. Τι λες ρε φίλε; Πάμε πιο πέρα να τα πούμε μόνοι μας, με την ησυχία μας. Αυτά που ξέρεις ξέχνα τα. Είσαι παράνομος και τέρμα. Άφρισα. Τι λες ρε μπαγλαμά; Εγώ που σε έκανα άνθρωπο! Άντε να χαθείς άχρηστε πετσετάνθρωπε! Πώς θα δουλέψει ο τουρισμός ρε;  Με τις πετσέτες και τα ψυγειάκια που κουβαλάτε σαν τους γύφτους;

Μου γύρισε την πλάτη και παράλληλα εμφανίστηκαν  δύο μπάτσοι. Θα με πήγαιναν αυτόφωρο. Σκέφτηκα το ζήτα, τη ζωή και τα ζόρια.

TO ONOMA

Σε λένε Ροβέρτο ή Ροβήρο; Αρχίδαμο με λένε. Έχεις ένα τσιγάρο; Δεν έχω. Αν μου δώσεις τσιγάρο θα με λένε όπως θες εσύ. Πάρε τσιγάρο Ροβέρτο. Αρχίδαμο με λένε. Μα αν μου δώσεις τσιγάρο θα με λένε... Όπως θέλω εγώ Αρχίδαμε. 

Μικρή παραλλαγή αυθεντικής στιχομυθίας στο Δρομοκαΐτειο. Άνθρωποι που δεν υποφέρουν το όνομά τους χωρίς προφανή λόγο. Άνθρωποι που δεν αντέχουν το είδωλό τους στον καθρέφτη χωρίς να υπάρχει κάποια πραγματική δυσμορφία. 

Η είσοδός μας στη ζωή συνοδεύεται από πόνο και τραυματισμό. Η αυτοσυνείδηση είναι ακόμα περισσότερο επώδυνη. Το πρόσωπο και το όνομα είναι φορτία δυσβάσταχτα. Κάποιοι δεν αντέχουν. Την είσοδο σε έναν κόσμο κανόνων και απαγορεύσεων την αποδίδει ο Lacan με τον όρο le nom du père, το όνομα του πατέρα. Θα φωνάξω τον πατέρα σου, λέει η μάνα. Να σε βάλει σε τάξη. 

Δε μας τρομοκρατεί μόνο το όνομα του πατέρα αλλά και το όνομα που μας δώσανε. Το Ροβέρτο το ακολουθεί μια εντολή. Το Αρχίδαμος είναι χλευασμός και άρνηση του ονόματος. Είναι άνοιγμα σε μια ανέφικτη ελευθερία.