ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Κουράστηκα Βασίλη. Κουράστηκα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι δικοί μου άνθρωποι που φεύγουν οριστικά από γύρω μου. Λιγοστεύουμε αφόρητα Βασίλη. Είμαι στα χαρακώματα του Βερντέν, ο παγωμένος αέρας φυσάει τον χρόνο που με διατρέχει κι εγώ ακίνητος εκεί, κολλημένος στις λάσπες, παρακαλάω νομίζω τη σφαίρα που θα μου τελειώσει το μαρτύριο.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ

Αναλογιζόμενος το πόσα μέσα παραγωγής μένουν σήμερα αναξιοποίητα λόγω της κρίσης και στην ουσία καταστρέφονται λόγω της αχρησίας και της παλαιότητας, συνειδητοποίησα ότι κάποια από αυτά, ειδικά επιστημονικά όργανα και συσκευές που ανήκουν σε ιδρύματα εξαρτώμενα, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, από το κράτος θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στα πλαίσια οργανωμένων ερευνών από εθελοντές επιστήμονες.

Από την θέση μου σαν γεωφυσικός - υπάλληλος του ΙΓΜΕ σκέφτηκα ότι με την συνεργασία του ανεκτίμητου φίλου, συναδέλφου και συνεργάτη Βασίλη Νούτση θα μπορούσαμε να οργανώσουμε και να υλοποιήσουμε μια βαρυτική έρευνα σε ολόκληρη την Αττική η οποία θα παρείχε υλικό για σημαντική πρόοδο της γεωλογικής γνώσης της περιοχής.

Θεώρησα ότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, κατάλληλος - σύγχρονος εξοπλισμός, άριστη τεχνογνωσία, εμπειρία, σε συνδυασμό με ελάχιστο οικονομικό κόστος για να διεξαχθεί αυτή η έρευνα, η οποία θα μπορούσε να υλοποιηθεί, έστω για ένα τμήμα της Αττικής, ακόμη και από δύο άτομα, τον Βασίλη και εμένα.

Εδώ όμως μπαίνει και μια άλλη σκέψη, πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας: γιατί να μην κινητοποιήσουμε στα πλαίσια αυτής της έρευνας επιστήμονες που θέλουν να συμμετάσχουν εθελοντικά, φοιτητές, μεταπτυχιακούς, ανθρώπους που θέλουν να αποφασίσουν για το επιστημονικό και επαγγελματικό τους μέλλον και έχουν χρόνο και διάθεση για να προσφέρουν;

Δεδομένου ότι η βαρυτική έρευνα και η πληρέστερη δυνατή ερμηνεία των δεδομένων απαιτούν γνώσεις σε πολλούς τομείς και επίπεδα, μπορούν να ενεργοποιηθούν γεωλόγοι, φυσικοί, μηχανικοί, μαθηματικοί, προγραμματιστές και άλλοι. Όσο περισσότεροι και αξιότεροι συμμετέχουν, τόσο ταχύτερα και αρτιότερα μπορεί να υλοποιηθεί η έρευνα.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για την  οργάνωση της έρευνας γιατί αυτό ξεπερνάει τον στόχο της ανάρτησης. Υπάρχει η πρόταση των Νούτση-Σκιάνη για κάθε ενδιαφερόμενο. Θέλω μόνο να προσθέσω ότι όλο αυτό το εγχείρημα το βλέπουμε ορθολογικά οργανωμένο, με διαύγεια και αξιολόγηση για όλους και ιδίως για τους εθελοντές στους οποίους θα δίνεται η ευκαιρία να δείξουν στην επιστημονική κοινότητα και σε κάθε ενδιαφερόμενο πόσο μετράνε για τον επαγγελματικό και επιστημονικό στίβο.

Η πρόταση που κάνουμε είναι προφανές ότι δεν αφορά μόνο στα βαρυτικά της Αττικής και στο ΙΓΜΕ αλλά θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και από άλλα επιστημονικά-ερευνητικά ιδρύματα που βρίσκονται σε παραπλήσια κατάσταση. Για την επιτυχία του εγχειρήματος επιμένουμε ότι πρέπει να τηρούνται οι προϋποθέσεις της διαύγειας και της αξιολόγησης.  

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΟΚΟΡΑ

Καλημέρα κόκορα. Ο ήλιος ξεπροβάλλει στην ώρα του αλλά εσύ πάντα τον προλαβαίνεις.
Καλημέρα κόκορα. Αιώνιο σύμβολο συνέπειας και ευθύνης.
Καλημέρα κόκορα. Γάμησέ τα όλα γιατί τώρα αυτό πρέπει να κάνεις.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΛΕΤΗ

Στην αυγή του 22^ου αιώνα, τα πράγματα δεν είναι εύκολα για την ανθρωπότητα, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Γιωργάρας Σκιανάρας, ο μαθητής του θρυλικού χρονοταξιδευτή και χωροκάμπτη Λατρίχιου Σαλταπήδα.

Το πρόγραμμα εποικισμού της Σελήνης ναυάγησε και το αντίστοιχο του Άρη παρουσιάζει δυσκολίες. Η πληθυσμιακή έκρηξη έχει επιφέρει δραματικές αλλαγές στο περιβάλλον και τα πράγματα είναι οριακά. Η έκρηξη αυτή οφείλεται στην πραγματοποίηση του προαιώνιου ονείρου του Ανθρώπου, την Αθανασία.

Δεν θα σταθούμε σε λεπτομέρειες, θα πούμε μόνο ότι η βιογενετική έλυσε το πρόβλημα της άμεσης ανάπλασης και αναγέννησης των κυττάρων και της καταπολέμησης ιών και μικροβίων με ενέσιμα που γίνονται άπαξ και απελευθερώνονται στον οργανισμό όποτε χρειαστεί.

Πλέον έχει συνειδητοποιηθεί ότι η αθανασία του ανθρώπου απειλεί σοβαρά την ανθρωπότητα και η Παγκόσμια Κυβέρνηση παίρνει δραστικά και αυστηρότατα στην εφαρμογή τους μέτρα, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση.

Ο βασικός νόμος έχει τον κωδικό LFL, δηλαδή life for life. Τι σημαίνει αυτό; Αν ένα ζευγάρι αποφασίσει να τεκνοποιήσει, το ομόφυλο άτομο πρέπει να θανατωθεί όταν το παιδί φθάσει στην ηλικία των δεκαέξι. Δηλαδή αν το παιδί είναι κορίτσι θανατώνεται η μητέρα και αν είναι αγόρι ο πατέρας.

Της θανάτωσης προηγείται μια μεγάλη τελετή, αντίστοιχη στο πνεύμα με ένα bachelor party αλλά σε μια μεγαλειωδέστερη εκδοχή. Η τελετή η οποία έχει τον χαρακτήρα ελεύθερου οργίου, γίνεται υπό την διακριτική εποπτεία της Κυβερνητικής Επιτροπής Ευθανασίας η οποία έχει την ευθύνη και για τα περαιτέρω. Στο όργιο επιτρέπονται τα πάντα εκτός από την ακραία σωματική βία που μπορεί να μην επιφέρει πια βλάβες αλλά θεωρείται προσβλητική, στα πλαίσια της ηθικής παράδοσης. Όταν το όργιο λάβει τέλος, ο μελλοθάνατος οδηγείται σε ένα περίφημο, αναπαυτικότατο και θαυμάσια διακοσμημένο κρεβάτι όπου του γίνονται δύο ενέσεις, η πρώτη για την εξουδετέρωση της προστασίας και η δεύτερη για την θανάτωση. Μετά τον διαπιστωμένο θάνατο, το κρεβάτι με το σώμα το νεκρού προωθείται αυτόματα στο κρεματόριο όπου καίγεται και η τέφρα αναρροφάται και εν συνεχεία εκτοξεύεται στον αέρα με την βοήθεια ειδικής συσκευής, ώστε να χαθούν τα ίχνη του θανόντος και να μην ανασυσταθεί από κάποιο παράνομο κύκλωμα λαθραίας αποκατάστασης το ζωντανό σώμα του. 

 

Ο Πολύδωρος Καραβοκύρης και η Ελένη (Νίτσα) Γεωργίου είναι ζευγάρι αν και φαινομενικά πρόκειται για τελείως διαφορετικά άτομα. Ο Πολύδωρος είναι καλλιτέχνης μουσικός, συνθέτης και οργανοπαίκτης, αφοσιωμένος στη ρεμπέτικη παράδοση. Για λόγους συντομίας θα τον λέγαμε απλά μπουζουξή. Η Νίτσα είναι κορυφαία επιστήμων, επικεφαλής της Παγκόσμιας Επιστημονικής Ομάδας για τον Εποικισμό του Άρη και από την αναγνωρισμένη ιδιοφυία της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία του εγχειρήματος.

Ο Πολύδωρος και η Νίτσα, ερωτευμένοι ως τα μπούνια, αποφάσισαν να δώσουν την ευκαιρία στον έρωτά τους να καρποφορήσει, παρά τις τρομερές συνέπειες. Όταν έγινε γνωστή η εγκυμοσύνη της Νίτσας και ακόμη χειρότερα ότι το παιδί ήταν κορίτσι, παγκόσμιος σάλος ξεσηκώθηκε. Το πρόβλημα ήταν φοβερό, ο νόμος LFL δε μπορούσε με τίποτα να παραβιασθεί ή να αλλάξει και από την άλλη κινδύνευε να καταρρεύσει το σωτήριο πρόγραμμα εποικισμού του Άρη.

Οι τηλεσυζητήσεις, οι παγκόσμιες διαβουλεύσεις ακόμη και οι μηχανορραφίες έδιναν και έπαιρναν κατά την διάρκεια αυτών των δεκαέξι χρόνων, μέχρι να έρθει η ώρα του αφανισμού της Νίτσας Γεωργίου, της μεγάλης ελπίδας για την οριστική λύση του προβλήματος της ανθρωπότητας.

Βέβαια η Νίτσα είναι άνθρωπος συγκροτημένος με μεγάλη αίσθηση ευθύνης και ρίχνει μεγάλο βάρος στην εκπαίδευση της κόρης της με την ελπίδα ότι μπορεί να γίνει επάξια διάδοχός της. Η μικρή Φιλομήλα όμως παρότι διαθέτει το λαμπρό μυαλό της μητέρας της, διαπνέεται και από το ρεμπέτικο πνεύμα του Πολύδωρου. Έρχεται συνεχώς σε σύγκρουση με τη Νίτσα, επιλέγοντας την καλοπέραση και την ασωτία εις βάρος της επιμέλειας και της επιστημονικής προόδου.

Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, τίποτα δεν ήταν όπως τα περίμενε η εξαιρετική Νίτσα Γεωργίου. Η Φιλομήλα είναι μια δεκαεξάχρονη αλήτισσα, εθισμένη στα ναρκωτικά και στο σεξ και ο φουκαράς Πολύδωρος ένας γραφικός καταθλιπτικός μεθύστακας με μόνιμη παρέα την ρετσίνα από την περίφημη οινοποιεία Φ.Φ.Κόπολα που διατηρούν οι απόγονοι του μεγάλου σκηνοθέτη, γνωστού για την προτίμησή του σ’ αυτό το παρεξηγημένο κρασάκι.

Πάντως η μεγάλη τελετή προετοιμάστηκε με πάσα λαμπρότητα. Προσκλήθηκαν οι πάντες. Ένα ετερόκλητο πλήθος από κορυφαίους επιστήμονες, πολιτικούς, καλλιτέχνες, την αλητοπαρέα της Φιλομήλας, τους ταβερνόβιους μεθύστακες και μαστουρορεμπέτες του Πολύδωρου, τις γυναίκες  και τους άντρες των υπηρεσιών ασφαλείας της Παγκόσμιας Κυβέρνησης και τους διακριτικούς λειτουργούς της Επιτροπής Ευθανασίας που είχαν πιάσει τις γωνίες της μεγάλης αίθουσας.

Και τι αιθουσάρα είναι αυτή! Διαθέτει πολυθρόνες, καναπέδες, πουφ, ανάκλιντρα, κρεβάτια, χαλιά, κιλίμια, μαξιλάρες, ναργιλέδες, πελώριες γλάστρες με τροπικά δέντρα και λουλούδια με μεθυστικά αρώματα, φωτισμούς για όλα τα γούστα και μια βεράντα μεγάλη και καταπληκτική με ηχεία τελευταίας τεχνολογίας που δημιουργούν μια γλυκιά θάλασσα μουσικής για να ταξιδέψει όλο αυτό το παράξενο λεφούσι.

Η τελετή ξεκίνησε σεμνά, με τους νεαρούς σερβιτόρους με τις λιβρέες και τις ζουμερές σερβιτόρες με περιβολή οδαλίσκης να σερβίρουν άφθονους μεζέδες και εκλεκτά ποτά. Το τιμώμενο πρόσωπο -τι τιμή κι αυτή – με ένα σικάτο κόκκινο φόρεμα, βαθύ σχίσιμο, υπέροχο ντεκολτέ και πανάκριβα μεγάλα σκουλαρίκια από πλατίνα και αστραφτερά μπριγιάν, κινούμενη με μεγάλη άνεση και χάρη πάνω στις ψηλοτάκουνες δημιουργίες Lobardi, χαμογελούσε πλατειά σε όλους, ακόμη και στους υφιστάμενους στην Παγκόσμια Επιστημονική Ομάδα που την τρέμανε και την φωνάζανε κρυφά σκύλα και καργιόλα, ακόμη και στην αλητοπαρέα της Φιλομήλας με τα σκισμένα τζιν και τα Τ-shirt που γράφανε πράγματα που σε κάνουν κόκκινο σαν παντζάρι.

Όλα κυλούσαν λοιπόν υποτονικά και ευγενικά, σαν μια οποιαδήποτε δεξίωση, καμία σχέση με όργιο και bachelor party. Τα πράγματα πήγαιναν προς το να αποχωρήσουν χασμώμενοι οι οινόφλυγες μαστουρορεμπέτες του Πολύδωρου, οι αληταράδες της Φιλομήλας ου μην και οι βαριεστημένοι πράκτορες ώστε να μείνουν να κατευοδώσουν την κυρία Γεωργίου οι άνθρωποι της σειράς της.

Να όμως που με μιας ήρθαν τα πάνω-κάτω. Τα αλητόπαιδα της Φιλομήλας, με σβέλτες κινήσεις, άρχισαν να στρώνουν σε τραπέζια και τραπεζάκια την άσπρη σκόνη και να την στοιχίζουν όμορφα με τις κάρτες τους σε ίσιες γραμμές. Είδαν οι μαστουρορεμπέτες  την κίνηση και πιάσαν δουλειά με τους ναργιλέδες και το προϊόν της Καλαμάτας το άριστο.

Όλο το σκηνικό άλλαξε. Θυμήθηκαν άπαντες τον πραγματικό χαρακτήρα της τελετής και έγινε το σώσε. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλο στα χασίσια και στις κόκες και δεν έμεινε κανείς αναμάρτητος, ούτε καν η κυρία Γεωργίου, άλλωστε για κείνην γινότανε όλος ο σαματάς.

Μαθημένοι και αμάθητοι ρουφούσαν και έπιναν, βοηθούσαν και τα ενέσιμα για μη μείνουν στον τόπο σχετικοί και άσχετοι και η μουσική άλλαξε γραμμή και από τις σχεδόν ψαλμωδίες της αρχής το γυρίσανε στα ρυθμικά, τα ταμ-ταμ και τα πρόστυχα. Μόνο ο φτωχός ο Πολύδωρος καθότανε στη γωνίτσα του και πολέμαγε να βρει κάτι λυπητερούς δρόμους στο όργανο.

Και τότε έγινε το έλα να δεις. Η αλητοπαρέα της Φιλομήλας μπουρδουκλώθηκε σε περιπτύξεις πέραν πάσης φαντασίας, έβαζαν τρικλοποδιές και έριχναν τις οδαλίσκες στα τέσσερα για να τις χώσουν στο βρώμικο παιχνίδι τους και δεν σεβάστηκαν ούτε τους νεαρούς σερβιτόρους με τις λιβρέες που έγιναν κουρέλια και παλιόπανα. Αλλά το πράγμα δεν έμεινε εκεί.

Οι υφιστάμενοι της κυρίας Νίτσας που υπέφεραν χρόνια καταπίεση και εξευτελισμούς όρμησαν με όλο τους το δίκιο πάνω στην προϊσταμένη τους και κατέσχισαν την σικάτη τουαλέτα και τα ντελικάτα εσώρουχα, παίρνοντας κομματάκια από τα σκισμένα ρούχα σαν λάφυρα και σουβενίρ. Εκείνη δεν πρόβαλε καμία αντίσταση, κάθε άλλο, έδειξε αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και μπήκε στο ερωτικό παιχνίδι με θάρρος και πρωτοβουλία.

Οι υφιστάμενες της κυρίας Γεωργίου δεν έχασαν την ευκαιρία και έβαλαν μπροστά τα όπλα που είχαν την προνοητικότητα να φέρουν από το σπίτι, κάτι πελώριους αστραφτερούς δονητές, για να πάρουν εκδίκηση από την στρίγγλα που παρ’ όλα αυτά δεν τους έκανε τη χάρη να θυμώσει, το αντίθετο μάλιστα.

Κάτι φερέλπιδες νεαρές αοιδοί προσπάθησαν να ξεκουμπώσουν το παντελόνι του Πολύδωρου για να βάλουν σε λειτουργία το άλλο του όργανο, αυτός όμως σήκωσε το καλό του όργανο, το μπουζούκι, να τους το φέρει στο κεφάλι, τελευταία στιγμή όμως κρατήθηκε αφενός γιατί λυπήθηκε το οργανάκι και αφετέρου γιατί απαγορευότανε η σωματική βία, τάπαμε αυτά.

Όλο αυτό το βρώμικο αλισβερίσι κράτησε ώρες ατελείωτες. Και συμμετείχαν όλοι, όλοι απαξάπαντες και οι κυρίες με τις μακριές τουαλέτες και οι κύριοι με τα σμόκιν και μόνο οι άνθρωποι της Επιτροπής Ευθανασίας παρέμεναν ήσυχοι στη γωνιά τους παρατηρώντας τα τεκταινόμενα με ουδέτερη διάθεση, προσέχοντας μόνο μην παραβιαστούν οι κανόνες της ακραίας σωματικής βίας.

Όταν στο τέλος κάποιοι αποχώρησαν παραπαίοντες ελεεινά και οι υπόλοιποι ταβλαρώθηκαν ψόφιοι, ας ήταν καλά τα ενέσιμα που τους κρατούσαν ζωντανούς, έμεινε μόνο ο Πολύδωρος να γρατζουνάει το μπουζουκάκι του με τα μάτια κόκκινα από κλάμα και αγρύπνια.

Έφτασε λοιπόν η μεγάλη ώρα. Οι άνθρωποι της Επιτροπής Ευθανασίας ανέλαβαν δράση μιας και η μελλοθάνατη δεν ήταν σε θέση να μεταφερθεί μόνη της στο νεκροκρέβατο. Μετέφεραν το σώμα με προσοχή και έδωσαν εντολή στην Περιστέρα Μπαζιάνα, απόγονο της Πρώτης Κυρίας σε μια παλιά χώρα που την λέγανε Ελλάδα, να προχωρήσει την διαδικασία του αιώνιου ύπνου, όπερ και εγένετο. Και το σώμα της άμοιρης γυναίκας έγινε εν τέλει στάχτη που διαλύθηκε στον αέρα.

Μετά από κάμποσες ώρες η Νίτσα Γεωργίου ξύπνησε. Γύρω της είδε ανθρώπους να προσπαθούν να ανασηκωθούν τρεκλίζοντας. Το μάτι της δεν πήρε την Φιλομήλα.

Υπάρχει μια λεπτομέρεια στο νόμο LFL που μέσα στην πρεμούρα μου να διηγηθώ αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα παρέλειψα να αναφέρω: Όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, υπάρχει μόνο μια περίπτωση να γλιτώσει ο γονιός τον θάνατο. Να πάρει το παιδί οικειοθελώς την θέση του. Αυτό ακριβώς γράφτηκε στο πρακτικό ευθανασίας της Φιλομήλας Καραβοκύρη.               

ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕ ΧΑΡΕ

Πελάαατες μου! Ειλικρινά τώρα, ο μόνος άνθρωπος που δεν ήθελα να τον πάρω αγώγι. Ο σπανιότατος καλός άνθρωπος. Γιατί έχω απαυδήσει με το είδος σας. Ούτε τον εαυτό σας δεν ξέρετε ν’ αγαπήσετε. Τι σας φταίει ο Χάρος; Τον έχετε συλλάβει με τη νοσηρή σας φαντασία άλλοτε σαν ανθρώπινο σκελετό και άλλοτε σαν άνθρωπο κακό, άσχημο και τρομερό. Και τούχετε φορέσει μαύρα, καλογερίστικα ρούχα, λες και ο Χάρος έχει το φριχτό γούστο σας. Ποιος ήταν εκείνος ο εξυπνάκιας ο αρχαίος σας που είπε τη μεγάλη σαχλαμάρα «πάντων χρημάτων μέτρον Άνθρωπος»; Ανεξάρτητα από το τι εννοούσε, εγώ κι εσείς το καταλάβαμε όπως εφαρμόστηκε: εσείς αποφασίζετε σ’ αυτή την Πλάση τι είναι καλό και τι δεν είναι και καλό είναι ότι σας συμφέρει. Γι αυτό τα έχετε γαμήσει όλα – για να γίνω και λίγο αισχρός σαν κι εσάς που τα πάντα γυρνάνε γύρω από το γενετήσιο ένστικτο : βρισιές, κατάρες, ακόμη και φιλικές προσφωνήσεις. Αλλά ούτε στο γαμήσι βρίσκετε παρηγοριά και όλα στη ζωή σας φταίνε. Η ζωή σας φταίει και όχι ο θάνατος. Γαμώ τη ζωή μου λέτε, όχι γαμώ τον θάνατό μου ή γαμώ τον Χάρο μου. Βέβαια τα άλλα ζωντανά, ζώα, φυτά τα στέλνετε στο Χάρο χωρίς ενδοιασμό και κυρίως χωρίς ενδοιασμό, με φριχτή σκληρότητα και με μίσος ξαποστέλνετε τους ομοίους σας, τους ανθρώπους, ενίοτε και τον εαυτό σας τον ίδιο. Είμαι φουρκισμένος αλλά να πάρω μιαν ανάσα.

Οι εξαιρέσεις που λέμε. Είπαμε για τον Βέγγο, να πούμε και για το άλλο καλό γεροντάκι, τον Σαραμάγκου που με παρουσιάζει γυναίκα - άλλωστε στη γλώσσα του η λέξη θάνατος είναι γένους θηλυκού – και αποδεικνύει με ατράνταχτα επιχειρήματα ότι αν κάνει στάση εργασίας ο Χάρος την έχετε βάψει. Σωστός ο Σαραμάγκου αν και δε με έχει δει καταπρόσωπο ούτε θα με δει ποτέ. Δε λέω ότι δεν θα τον πάρω, δε μπορώ να κάνω τέτοιες εξαιρέσεις αλλά ούτε μου το ζήτησε κι αυτός γιατί είναι σοβαρός και ευγενής σαν τα ζώα που επίτηδες τα έχετε υποτιμήσει για να τα καθαρίζετε χωρίς τύψεις. Το ζώο όμως όταν ξέρει ότι πλησιάζω πάει σε μια γωνιά ήσυχα, συνεπές στο ραντεβού. Εσείς θέλετε από πάνω σας δέκα γιατρούς, είκοσι νοσοκόμες και ένα κάρο μηχανήματα.

Κι επειδή είπαμε για Σαραμάγκου, η αλήθεια είναι ότι κανένας δε με έχει δει καταπρόσωπο όπως σωστά έχει παρατηρήσει ένας πιο σοφός και πιο σωστός αρχαίος από τον άλλονε με τα «πάντα χρήματα». Είπε λοιπόν ο σοφός ότι όπου είσαι εσύ δεν είναι ο θάνατος και όπου είναι ο θάνατος δεν είσαι συ. Σωστό όταν πρόκειται για το δικό σου αγώγι. Όταν πρόκειται για αγώγι άλλου επιτρέπεται να παρίστασαι. Τότε όμως δε βλέπεις το πρόσωπό μου αλλά την πλάτη μου. Αν πάντως είδες μαύρο ράσο δεν είμαι εγώ αλλά ο παππάς για τη μετάληψη. Να μη μπερδεύουμε συνέχεια τα πράγματα.

Ούτε βαρκάρης είμαι. Αν κάποιος με είδε σαν ψαρά και σα βαρκάρη να το πει τώρα. Αν με είδε στον ξύπνιο του, όχι στον ύπνο του, γιατί στον ύπνο του γαμάει και τη Μπελούτσι. Τέλος πάντων, για να μη μακρηγορούμε, θα μιλήσω τώρα αμέσως γι αυτό που βλέπετε, δηλαδή για τη σύλληψη του Σκιάνη. Ο Σκιάνης με δείχνει με γυρισμένη την πλάτη, να φοράω πράσινο φούτερ με κουκούλα και να βρίσκομαι μέσα σε μια αποθήκη με εργαλεία. Τον σέβομαι τον Σκιάνη γιατί ζήτησε τη γνώμη μου και ανταλλάξαμε πάρα πολλά ηλεκτρονικά μηνύματα. Βέβαια ξέρω ότι είναι μουλωχτός και υστερόβουλος. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρύψει την ανόητη ματαιοδοξία του. Ζητιανεύει ψιχία από την Αιωνιότητα κυνηγώντας στην ουσία μια εφήμερη δόξα που θα του προσφέρει μια ψευδαίσθηση αθανασίας. Μας έχει ταλαιπωρήσει με άθλιες ταινίες, τιποτένια σενάρια, χυδαία διηγήματα και φιλοσοφικές αρλουμπολογίες. Τότε γιατί συμμαχώ, έστω προσωρινά, με τον Σκιάνη που με παρακάλεσε να τον αποκαλώ Γιωργάρα Σκιανάρα λες και με το άρα θα τρομάξει τον Χάρο, δηλαδή εμένα. Δεν πήρε το μάθημα του Διγενή στα μαρμαρένια αλώνια και του άλλου του μάγκα που ήθελε να πιούμε και να τραγουδήσουμε μαζί; Τέλος πάντων, θα σας αποκαλύψω – αν και δεν το αξίζετε - γιατί συμμαχώ μ’ αυτόν τον χέστη. Πρώτον γιατί ο Λένιν είπε θα συμμαχήσουμε και με τον Διάβολο κι εγώ από τον Διάβολο προτιμώ τον Σκιάνη γιατί τον έχω του χεριού μου ενώ τον άλλονε δε μπορώ να τον πειράξω κι αυτά τα περί πατήματος του Διαβόλου είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Δεύτερον γιατί ο Σκιανάρας έχει καλές ιδέες, κάτι σαν τον Σαραμάγκου, άλλο αν στη συνέχεια τα σκατώνει.

Πρώτη ιδέα του Σκιανάρα είναι ότι ο Χάρος δηλαδή εγώ δεν έχει ένα χρώμα αλλά πολλά, ανάλογα με την περίσταση. Για το άρρωστο ο Χάρος φοράει τη μπλούζα του γιατρού που είναι άσπρη εκτός αν είναι χειρούργος οπότε είναι πράσινη ή μπλε. Για τον βάζελο ο Χάρος φοράει κόκκινα και για τον Γαύρο πράσινα. Φοράω επίσης χακί ή στολή παραλλαγής στον πόλεμο αλλά άμα λάχει και στην ειρήνη και άλλα πολλά χρώματα - τα πάντα όλα για να μη μακρηγορώ. Δεύτερη ιδέα του Σκιανάρα είναι ότι η ιστορία με το δρεπάνι είναι μεγάλη μαλακία. Να μιλήσουνε τα φυτά για δρεπάνι πάει κι έρχεται αλλά ο άνθρωπος; Όλα τα εργαλεία διαθέτει ο Χάρος, τα πάντα όλα και η αποθήκη που με τοποθετεί ο Σκιάνης είναι συμβολική – συμφώνησα λόγω του χαμηλού μπάτζετ – και για κανέναν άλλο λόγο. Πού να χωρέσουνε σε μια αποθηκούλα οι διηπειρωτικοί πύραυλοι με τις πυρηνικές κεφαλές, τα στελθ, τα αεροπλανοφόρα και όλα τα καλούδια; Θα μου πείτε αυτά είναι δικά σας εργαλεία, των ανθρώπων. Και ποιος σας είπε ότι ο Άνθρωπος δεν είναι ο καλύτερος συνεργάτης του Χάρου δηλαδή Εμού; Παίρνω μια ανάσα και συνεχίζω.

Το μεγαλειωδέστερο εύρημα αυτής της σκατόφατσας, του Σκιανάρα, αυτό που κατά την άποψη του Χάρου μπορεί να του δώσει το εισιτήριο για την Αθανασία, λέμε τώρα, είναι ότι δεν υπάρχει κυρίες και κύριοι ένας Χάρος. Είναι ηλίου φαεινότερο αλλά πού να το πάρετε χαμπάρι εσείς. Χάρος νάναι κι ότι νάναι, κακό πράγμα. Μα τι λέτε ρε παιδιά; Καλός Χάρος, Κακός Χάρος και Άσχημος Χάρος. Ο Σκιανάρας το κατάλαβε γι αυτό και απηύθυνε την αίτησή του στον Καλό Χάρο, σε μένα δηλαδή και το πρώτο πράγμα που μου ζήτησε ήταν να γίνει πελάτης μου. Επιφυλάχθηκα να του απαντήσω σ’ αυτό αλλά συμφώνησα με τις ιδέες του και πρόσθεσα τα δικά μου. Το λοιπόν: Ο Καλός Χάρος, δηλαδή Εγώ, παίρνω τους γέρους στον ύπνο τους. Εργαλείο μου είναι ένα μικρό φτερό που τους κλέβει την ανάσα. Ο Κακός Χάρος παίρνει μικρά παιδιά. Ο Άσχημος Χάρος παιδεύει. Αυτοί έχουν όλα τα εργαλεία του κόσμου, να μην τα απαριθμούμε τώρα. Μάλιστα επειδή δεν προλαβαίνουνε έχουνε τις εταιρίες τους με χιλιάδες υπαλλήλους. Εγώ έχω μια μικρή εταιρία, μου φτάνουν λίγοι υπάλληλοι χωρίς αποθήκη παρά μόνο ένα συρτάρι με τα φτεράκια. Και για να δικαιώσουμε τον Σαραμάγκου και τις φεμινίστριες, υπάρχει ποσόστωση στους υπαλλήλους, έχουμε και γυναίκες. Βέβαια τα αφεντικά είναι άντρες, αυτό να λέγεται.

Η συνέχεια επί της οθόνης λέει  ο Σκιανάρας. Αν του το επιτρέψω βέβαια.