ΘΕΜΑ ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Το δημοσίευσα το 2008 στο πολύ καλό blog ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ. Νομίζω ότι η επαλήθευση της προφητείας δεν ανάγεται στη σφαίρα της μεταφυσικής αλλά της απλής, κοινής λογικής.

ΟΠΙΣΘΕΝ ΟΛΟΤΑΧΩΣ

Θάχετε αντιληφθεί την αδυναμία που έχω στη νέα γενιά. Και όταν λέω νέα, συμπεριλαμβάνω με θαυμαστικά και τη νεώτατη, αυτή στην οποία ανήκει ο αγαπημένος μου ανηψιός Λεωνίδας.
Του Λεωνίδα λοιπόν δεν του αρέσουν και πολύ τα παραμύθια., τα βαριέται. Αγαπημένα θέματα άλλων παιδιών που έχουν ακούσει τις αυτοσχέδιες ιστορίες μου, τον αφήνουν αδιάφορο.
Πεισματωμένος από την αποτυχία μου να του προκαλέσω το ενδιαφέρον δοκίμασα κάτι άλλο. Του μίλησα για τη μυθική χώρα Αλαβανία. Μια και δεν έχω κάτι καλύτερο να γράψω, θα σας κουράσω και σας με την ίδια ιστορία. Κι όποιος αντέξει.
Ήταν που λέτε μια φορά κι έναν καιρό μια χώρα με το όνομα Αλαβανία. Για πολλά χρόνια της είχαν αλλάξει το όνομα και την λέγανε Ψωραλαβανία γιατί δεν είχε ψωμί να ζήσει τα παιδιά της που φεύγανε να βρουν την τύχη τους σε άλλες χώρες. Πολύ κοντά της είχε άλλες χώρες, την Ζιβκοβία, την Τσαουσεσκία, την Τιτοϊα και την Χοτζία που κάποιοι έλεγαν και ήταν πολλοί, ότι θα έπρεπε να αποτελέσουν παράδειγμα για την Ψωραλαβανία, αν ήθελε κάποτε να προκόψει και να ζήσει ο λαός της καλά. Μεταξύ αυτών που τα υποστήριζαν αυτά ήταν και ένας πολιτικός, ονόματι Ελάνο που ήταν καλός άνθρωπος και καλός αγωνιστής. Αγωνίστηκε κατά της στρατιωτικής δικτατορίας που ταλαιπώρησε την Ψωραλαβανία για εφτά χρόνια. Δεν ήταν ο μόνος καλός άνθρωπος και καλός αγωνιστής αλλά σίγουρα ήταν και τα δύο.
Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και η Ψωραλαβανία έγινε σκέτο Αλαβανία. Βοήθησε και η εξωτερική της πολιτική που από τη μια δημιούργησε και διατήρησε καλές σχέσεις με τις αραβικές και άλλες αδέσμευτες χώρες, ενώ από την άλλη μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έγινε εταίρος των ισχυρών, συμμετέχοντας στη λήψη αποφάσεων που αφορούσαν την οικουμένη ολόκληρη.
Αυτή η νέα κατάσταση είχε αντανάκλαση στη ζωή του λαού της Αλαβανίας. Σταμάτησε η μετανάστευση και πολλοί από τους μετανάστες γύρισαν πίσω, να ζήσουν και να δουλέψουν στην πατρίδα.
Εντωμεταξύ, οι γειτονικές χώρες Ζιβκοβία, Τσαουσεσκία, Τιτοϊα και Χοτζία διαλύθηκαν. Άλλη σε μια νύχτα, άλλη σε δύο, άλλη σε τρεις. Οι λαοί που τα επιτεύγματά τους, την αγάπη για τη χώρα τους και τη νέα συνείδησή τους εκθείαζε με ενθουσιασμό και απόλυτη σιγουριά, που δε σήκωνε αντίρρηση, ο κύριος Ελάνο, πανηγύρισαν για την πτώση και πολύ σύντομα άρχισαν να συρρέουν για καλύτερες μέρες στην πάλαι ποτέ Ψωραλαβανία. Η Αλαβανία κλήθηκε να διαμορφώσει μεταναστευτική πολιτική, όπως όλες οι μεγάλες, οι προνομιούχες χώρες του πλανήτη.
Οι δρόμοι γέμισαν αυτοκίνητα. Τα σπίτια ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές. Οι γειτονιές μαγαζιά. Οι πόλεις απόχτησαν πολυχρωμία και πολυφωνία από ανθρώπους με διαφορετικές εθνικές καταγωγές, με την ίδια όμως λαχτάρα για ζωή.
Βέβαια και τα προβλήματα πολλά. Ο κόσμος αλλάζει, οι δουλιές αλλάζουν, τα επαγγέλματα αλλάζουν. Ο ξέφρενος ρυθμός των αλλαγών τρομάζει και δημιουργεί ανασφάλεια. Το να έχεις μια ειδικότητα δε φθάνει. Πρέπει να ψάξεις που και πως θα την χρησιμοποιήσεις, αλλιώς θα πρέπει να την αλλάξεις ή να την συμπληρώσεις.
Την κατάσταση αυτή το συντηρητικό κόμμα που κυβερνάει δε μπορεί να την παλέψει γιατί είχε παραμυθιάσει τους οπαδούς του που έβλεπαν έντρομοι τις αλλαγές ότι θα τους προσφέρει ασφάλεια με τον παλιό, καλό τρόπο.
Το προοδευτικό κόμμα που κυβερνούσε και έχασε την εξουσία βλέπει πόσο δύσκολο είναι να εφαρμόσει τις αλλαγές που απαιτούνται για να ξεπεραστούν τα προβλήματα.
Ο λαός της Αλαβανίας δυσανασχετεί και απελπίζεται γιατί έχοντας περάσει αρκετά άνετα χρόνια περιμένει εύκολες λύσεις. Περιμένει σωτήρες, μάγους, θαυματουργούς.
Κι αφού αυτοί καίγονται ένας, ένας, έρχεται και η σειρά του κυρίου Ελάνο. Ο κύριος Ελάνο ευνοείται από τη συγκυρία και βλέπει στις δημοσκοπήσεις τα ποσοστά του να ανεβαίνουν. Θεωρεί ότι η πολιτική του δικαιώνεται και αισθάνεται μια απίστευτη ευφορία να τον κατακλύζει. Θέλει πια κυβέρνηση με πυρήνα την αριστερά.
Φροντίζει βέβαια να θέσει τα όρια της αριστεράς. Αριστερά δεν είναι το προοδευτικό κόμμα που κυβερνούσε. Υπονοεί ότι αριστερά είναι μόνο αυτός και μία άλλη αριστερά που έχει όμως το κουσούρι να διατυμπανίζει ότι ο κύριος Ελάνο δεν είναι αριστερός. Άρα μένει μόνος του να αποτελεί τον πυρήνα της κυβέρνησης που οραματίζεται.
Οι καιροί όμως δεν περιμένουν. Τα γεγονότα τρέχουν. Ο λαός και τα άλλα πολιτικά κόμματα αποφασίζουν να αναλάβει την διακυβέρνηση της Αλαβανίας ο κύριος Ελάνο με βοηθό του τον πολλά υποσχόμενο νεαρό κύριο Πρίτσα.
Ο λαός περιμένει τα θαύματα. Να ανέβουν οι μισθοί των 700€ αλλά να παραμείνουν ανοιχτές και ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις, να γίνει δωρεάν παιδεία χωρίς φροντιστήρια αλλά να δουλεύουν και οι φροντιστές, να προστατεύεται το περιβάλλον αλλά να χτίζουμε και όπου θέλουμε, να μη γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά να μη φεύγουν και τα παιδιά στο εξωτερικό για να σπουδάσουν σε αυτά ακριβώς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να μειωθούν οι στρατιωτικές δαπάνες αλλά να βασίσουμε την εξωτερική πολιτική στον τσαμπουκά μας. Κοντολογής όλα να αλλάξουν χωρίς να αλλάξει τίποτα.
Ο κύριος Ελάνο ζαλίζεται. Θέλει να την βγάλει καθαρή με κάποιες θεσμικές αλλαγές αλλά αυτά τα κάναν κι άλλοι. Αναπολεί την παλιά, καλή εποχή που θαύμαζε και αποθέωνε την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Και τότε, μέσα στη μαυρίλα και απελπισία του πέφτει στα χέρια του το μπεστ σέλερ του κοσμολόγου Τζόρτζιο Μικέλε Σκιάνι «Όπισθεν ολοταχώς». Ο διάσημος κοσμολόγος υποστηρίζει ότι κάποια στιγμή το σύμπαν, μετά από αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια, θα σταματήσει να διαστέλλεται και θα αρχίσει να συστέλλεται. Ο χρόνος θα γυρίσει πίσω, η εντροπία θα μειώνεται, οι γέροι θα γίνονται νέοι, οι κλανιές θα επιστρέφουν στις κολοτρυπίδες και ο σοσιαλισμός θα ξαναθριαμβεύσει ξεκινώντας από την πτώση του τείχους και καταλήγοντας στον τσαρισμό.Ο κύριος Πρίτσας θα ξαναγυρίσει στην κοιλιά της μανούλας του, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα ξαναγίνει αριστερό αλλά ο κύριος Ελάνο δεν θα το παραδέχεται γιατί θα ξαναεκστασιάζεται από το θαύμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της νέας συνείδησης στη Σοβιετική Ένωση.
Υποσχέθηκα ότι δεν θα σας κουράσω. Υπάρχουν ένα καλό και ένα κακό σ’ αυτή την ιστορία. Το καλό είναι ότι πρόκειται για καθαρό παραμύθι. Το κακό είναι ότι δεν το πίστεψε ούτε ο ανηψιός μου ο Λεωνίδας.

Ευτυχισμένος γιατί είμαι ένας ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΖΟΥΤΖΕΣ.

Αναρτήθηκε από leon στις 2/13/2008 10:20:00 π.μ. 1 σχόλιο: Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΡΧΑΙΟ

Στο βιβλίο του "Καλλίπολις Ψυχή" ο Στέλιος Ράμφος αναλύει, ερμηνεύει και σχολιάζει την ΠΟΛΙΤΕΙΑ του Πλάτωνα. Πρόκειται για ένα ανυπέρβλητο, κατά την άποψή μου, μάθημα πολιτικής θεωρίας και σκέψης από την άποψη του ιδανικού το οποίον οφείλει να έχει κατά νου καθένας που νοιάζεται για την πρόοδο της Πολιτείας και όχι για το στενά ατομικά, επιμέρους συμφέροντα (βλέπε συντεχνίες κλπ.). Στον αντίποδα της Πολιτείας στέκεται ένα ασφαλώς μεγάλο βιβλίο, σε άλλη κλίμακα φυσικά από την Πολιτεία, ο ΗΓΕΜΩΝ του Μακιαβέλι που είναι πρακτικά το πιο σύγχρονο βιβλίο πολιτικής πρακτικής και δράσης από την άποψη ότι η λογική του Μακιαβέλι κυριαρχεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της εφαρμοσμένης πολιτικής.

Το πρώτο βιβλίο, δηλαδή η ΠΟΛΙΤΕΙΑ, λαμβάνει σαν προϋπόθεση ένα ιδανικό: Τον σωστά εκπαιδευμένο λαό που θέλει και γνωρίζει το συμφέρον της Πολιτείας και όχι της φατρίας του ή της φαμίλιας του. Το δεύτερο βιβλίο, ο ΗΓΕΜΩΝ,  λαμβάνει ως δεδομένο τον ανεκπαίδευτο λαό και συμβουλεύει τον ηγεμόνα πώς θα πράξει το καλύτερο δυνατό με βάση αυτό το δεδομένο.

Ο Πλάτων θεωρεί ότι ο βασιλιάς - ηγεμών πρέπει να είναι φιλόσοφος δηλαδή να συλλαμβάνει τις καθεαυτές έννοιες και ειδικά την καθεαυτή έννοια του καλού αποσκοπώντας στην καθολικότητα και όχι στην μερικότητα. Ο ηγεμών του Πλάτωνα αδιαφορεί για τα υλικά αγαθά και δεν καίγεται για την αναγνώριση του λαού, αντίθετα αγωνίζεται και κοπιάζει για την πρόοδο της πολιτείας.

Ο Πλάτων δεν είναι αφελής. Γνωρίζει τις δυσκολίες του φιλοσόφου - ηγεμόνος να παραμείνει συνεπής στον στόχο του. Αντιγράφω από το βιβλίο του Ράμφου : "Επειδή ακριβώς ο δήμος δεν καταλαβαίνει τον στόχο του φιλοσόφου, θέλει να τον στρέψει στον δικό του προσανατολισμό και το επιχειρεί μόλις αντιληφθεί χαρισματικό νέο, οπότε τον κολακεύει στο έπακρο για να τον κάνει δικό του. Τότε αρχίζει το δράμα της σχέσεως του φιλοσόφου με το πλήθος και με τον εαυτό του, το δράμα του ήθους και της αλήθειας. Διότι το δίλημμα είναι κατά βάθος : Θα ζήσει με την αλήθεια (αυτοσυνείδητα) ή με τις ψευδαισθήσεις (ασυνείδητα); Ο δήμος τον διεκδικεί επειδή αντλεί ηθικό κύρος από το ανάστημα του ηγέτη και βρίσκει στις αδυναμίες του ικανό διεκπεραιωτή των επιθυμιών του. Καθεστώς χωρίς ηγετική μορφή είναι εν τέλει άκυρο. Ποιο είναι το αδύνατο σημείο; Είναι ο ναρκισσισμός του χαρισματικού νέου που καθρεφτίζεται στον θαυμασμό του λαού σαν ιδανική ύπαρξη και αν μάλιστα τύχει να είναι ευγενής, ωραίος και πλούσιος γεμίζει ψευδαισθήσεις για τον εαυτό του, νομίζει πως είναι κάτι μοναδικό και άξιο να κυβερνήσει τους πάντες. Ο Πλάτων, είναι προφανές, έχει κατά νου τον Αλκιβιάδη. Η υποταγή των πάντων συνιστά την ύψιστη επιβεβαίωση του Εγώ, επιβεβαίωση εδώ ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα καθώς έρχεται έξωθεν και μεταβάλλει τον παραδιδόμενο στο πλήθος χαρισματικό νέο σε εκφραστή της ομάδος, πρωταγωνιστή του κοινωνικού εγωισμού, που ταλανίζει ως λαϊκισμός τις παραδοσιακές κοινωνίες, όπως η Ελλάδα, με τρόπο οδυνηρό επί αιώνες".

Ξέρω ότι κάποιοι θα δουν σαν σύγχρονη εκδοχή του χαρισματικού νέου που παραδέρνει μεταξύ φιλοσοφίας και φιλοδοξίας τον Αλέξη Τσίπρα αλλά εμένα αυτός ο παραλληλισμός μου φαίνεται εντελώς λάθος. Ο Τσίπρας είναι επικοινωνιακά χαρισματικός, είναι φιλόδοξος αλλά δεν διαθέτει στο παραμικρό φιλόσοφη σκέψη, ουδόλως δηλαδή ενδιαφέρεται για το σωστό και το αληθές. Ένας τέτοιος παραλληλισμός είναι απόλυτα θεμιτός για τον Ανδρέα Παπανδρέου, έτσι όπως τον έζησα στο ΠΑΣΟΚ, διότι δεν τον θαύμαζα πριν τον γνωρίσω, όντας παραδοσιακός αριστερός και προκατειλημμένος κατά των "αστών πολιτικών".

Το γεγονός ότι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας σχεδόν μονοπωλεί το πολιτικό παιχνίδι χωρίς να έχει ούτε κατά διάνοια σαν στοιχείο της "χαρισματικότητάς" του έστω και μόνο το ενδιαφέρον για το σωστό και το αληθές, δείχνει μέχρι πού μπορεί να κατρακυλήσει ο ανεκπαίδευτος λαός, ο δήμος, σε συνθήκες όπου η σαθρή Πολιτεία του καταρρέει. Και ο Πλάτων, με το βλέμμα σταθερό προς το ιδανικό, μοιάζει τόσο θλιβερά μόνος.   

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Η παρακάτω ιστορική αναφορά είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Παύλου Φύσσα, δολοφονημένου άναντρα από την εγκληματική ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, πριν από δύο χρόνια. Σε δύο μέρες η σπείρα του Μιχαλολιάκου θα ζητήσει ψήφο στα πλαίσια μιας δημοκρατίας που την περιγελά και την ευτελίζει. Όποιος ανταποκριθεί στο κάλεσμα της κόλασης έχει ευθύνη.

Την Τρίτη, 10 Μάη του 1977 κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας της ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ "Μαθητική Αντιπληροφόρηση". Σαν Εκδότης-Διευθυντής της εφημερίδας δηλώνεται ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Το κύριο άρθρο έχει τίτλο "Η σημερινή κατάσταση του μαθητικού κινήματος και τα καθήκοντά μας". Η εφημερίδα εστιάζει σε δύο καθήκοντα : 1. Ανέβασμα του επίπεδου της συνδικαλιστικής δουλειάς μέσα στα σχολεία. 2. Αντιμετώπιση των φασιστικών προκλήσεων.

Στη σελίδα 3, μεγάλο άρθρο έχει τίτλο "Αντιφασιστικές επιτροπές-Θώρακας κατά του παρακράτους". Στο άρθρο αυτό αφού γίνεται αναφορά σε συγκεκριμένες ομάδες φασιστών που έκαναν επιθέσεις σε μαθητές, προτείνεται 1. να ξεκινήσει μια διαφωτιστική καμπάνια ενάντια στη φασιστική απειλή, 2. να απομονωθούν τα επικίνδυνα φασιστικά στοιχεία στα σχολεία, 3. να προστατευτούν οι δημοκράτες μαθητές όταν δέχονται προκλήσεις από τους φασίστες. Η εφημερίδα προτείνει την δημιουργία πλατιάς αντιφασιστικής επιτροπής στην περιοχή Γκύζη-Αμπελοκήπων από όλες τις προοδευτικές μαθητικές παρατάξεις.

Στο κάλεσμα της ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ και της εφημερίδας "Αντιπληροφόρηση" για δημοκρατική-αντιφασιστική συνεργασία ανταποκρίθηκε θετικά μόνο η οργάνωση Π.Μ.Σ.Π., η ιδέα προχώρησε και αναλήφθηκαν κάποιες πρωτοβουλίες και δράσεις στην περιοχή.

Το φύλλο της "Αντιπληροφόρησης" υπάρχει και είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου.

ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ

Σε όλους τους φίλους που με τίμησαν και με συγκίνησαν με τις ευχές τους, κάνω σήμερα ένα δώρο:

Δυο φράσεις που είναι γραμμένες σε απόκρυφο Ευαγγέλιο, σε απόκρυφο Κοράνι, σε απόκρυφες Βέδες, σε απόκρυφο Κομφούκιο, σε απόκρυφο κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο, σε απόκρυφο "τι να κάνουμε" του Λένιν και δυστυχώς στα απόκρυφα πάρα πολλών.

&1
Να έχουν οι φίλοι σου και να έχεις φίλους.

&2
Δεν είμαι ο εξυπνότερος ούτε ο πιο αστείος, έχω όμως τους καλύτερους φίλους και είμαι ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου.

ΡΕΤΡΟ;

Ανάρτηση στο blog ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ το 2008.

Πέμπτη, 11 Δεκεμβρίου 2008

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ

Μερικά πράγματα πρέπει να τα νοιώσεις για να τα ερμηνεύσεις. Να τα νοιώσεις βαθειά, τραυματικά. Μιλώντας για τη σημασία του νοήματος δε φιλοσοφώ ανέξοδα. Και οργίζομαι με αυτούς που δεν καταλαβαίνουν.

Ο συνασπισμός, κομμάτι και συνέχεια της παραδοσιακής μαρξιστικής αριστεράς, νοηματοδοτεί μέσω του κινήματος. Νόημα έχουν τα κινήματα, όχι ο στόχος τους. Με τις αφίσες του, τα κείμενά του, τα συνθήματά του, περνάει το μήνυμα, ιδιαίτερα στη νεολαία : η ζωή έχει νόημα και είναι ωραία όταν συμμετέχεις στα κινήματα. Και φυσικά η κορυφαία στιγμή είναι η εξέγερση.

Ο ειλικρινής άνθρωπος που νοηματοδοτεί τη ζωή του με το κίνημα φτάνει στα άκρα. Αυτό έκανε για παράδειγμα ο Κουφοντίνας, γι αυτό και η γενικότερη στάση του έχει ένα μεγαλείο. Τι κάνει όμως ο Συνασπισμός; Τι κάνουν οι Αλαβάνοι, οι Λαφαζάνηδες και οι Τσίπρες ;

Όταν έρχεται η εξέγερση και όλες οι συνέπειές της αυτοί δεν ξέρουν τίποτα. Αυτοί είναι με το κίνημα αλλά όχι με τη βία. Λες και το κίνημα, που ο τίμιος νεολαίος του Συνασπισμού τόχει αναγάγει σε νόημα ζωής, ακολουθεί τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας!

Ποιος να ξεχάσει τον καιρό των συλλήψεων της 17 Νοέμβρη που οι συνασπιστές διαρρηγνύανε τα ιμάτιά τους και χαρακτήριζαν τους συλληφθέντες κοινούς ληστές και λωποδύτες, τρέμοντας την έστω και ελάχιστη συσχέτισή τους με την αριστερά!

Οι συνασπιστές, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των μαρξιστών αριστερών, έχουν βάλει στη θέση του Θεού το κίνημα. Οι τίμιοι θα συμπεριφερθούν σαν τους μάρτυρες ή τους φανατικούς ιεροεξεταστές. Οι άτιμοι σαν τους γραμματείς και τους φαρισαίους.

Και μην ξεχνιόμαστε. Το ΚΚΕ είναι το Βατοπέδι του μαρξιστικού χώρου!

Τελειώνω μ’ ενα στίχο από τραγούδι του Θεοδωράκη. Σ’ αυτό το δρόμο που διάλεξες να πας, πέρασα κι εγώ κάποια βραδιά...

Φιλελεύθερος τζουτζές

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ

Μετά από συναντήσεις που είχαμε με τον Τ.Σέμπο και άλλους συναγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, προβληματίστηκα έντονα για τις μορφές πολιτικής οργάνωσης σήμερα που η ενεργός συμμετοχή των πολιτών στην αναστήλωση της χώρας μας, με ανασύνταξη σε πραγματικά νέα βάση της κοινωνίας μας, είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Η κρίση της πολιτικής είναι πασίδηλη, αν όμως πίσω και πριν από αυτό δεν δούμε την διαρκή κοινωνική και πολιτισμική κρίση θα καταλήξουμε και πάλι σε αδιέξοδο. Η υπερψήφιση του Λεβέντη ή η δημιουργία καινούργιων κομμάτων με οποιουσδήποτε στόχους που θα ζητήσουν την επιδοκιμασία ή ακόμη και την κινητοποίηση των πολιτών είναι φανερό ότι δεν λύνουν το πρόβλημα, για τον απλούστατο λόγο ότι καινοτόμες ιδέες και πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θέτουν σε άμεση αμφισβήτηση τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές, συνήθειες και αξίες, δεν προχωράνε χωρίς αλλαγή νοοτροπιών. Και αυτό ανεξάρτητα από μνημόνια, αντιμνημόνια, ευρώ, δραχμές ή γρόσια.

Πώς αλλάζουν οι νοοτροπίες; Η πρώτη και κύρια συνθήκη για να συμβεί αυτό υπάρχει και είναι η ίδια η κρίση. Η πίεση των πραγμάτων. Η πίεση των πραγμάτων που ή σε συντρίβει ή σε ατσαλώνει. Για να συμβεί το δεύτερο χρειάζεται πολύ δουλειά. Προσέξτε, δεν λέω αγώνας γιατί η λέξη αυτή έχει ταυτιστεί αποκλειστικά με κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, ΠΑΜΕ, αγανακτισμένους και κατασκηνώσεις σε πλατείες.

Μιλώ για πραγματική δουλειά, καθημερινή, δύσκολη, με ένταση πρώτα πνευματική και μετά ψυχική και σωματική. Ποια είναι αυτή η δουλειά και από ποιους μπορεί και πρέπει να γίνει;

Ξεκινώ από το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος. Η δουλειά θα γίνει από ανιδιοτελείς εθελοντές που έχουν επίγνωση της κατάστασης που βρίσκεται η χώρα και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να δοθούν οι σωστές απαντήσεις στα κύρια προβλήματα, με οποιοδήποτε κόστος ατομικό ή συλλογικό. Κάτι σαν εκείνους τους αντιδικτατορικούς αγωνιστές που αψήφησαν κίνδυνο ζωής και ελευθερίας  για να βοηθήσουν στην ανατροπή της χούντας, χωρίς να προσβλέπουν σε τίποτε άλλο ανταποδοτικό.

Και τώρα πάμε στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος. Τι δουλειά θα κάνουν αυτοί οι ανιδιοτελείς εθελοντές; Το πρώτο είναι η συγκέντρωση και κατηγοριοποίηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν  η χώρα και η κοινωνία. Ζητήματα όπως:

• Η οργάνωση του κράτους χωρίς γραφειοκρατία, χωρίς διαφθορά, με αξιοκρατία, ορθολογισμό και αποδοτικότητα.
• Νομοθεσία και δικαιοσύνη αποτελεσματική, εφαρμόσιμη, χωρίς καθυστερήσεις και τήρηση των νόμων στο περίπου.
• Παιδεία σύγχρονη, ευέλικτη, προσαρμοσμένη στις ανάγκες και στις διαφορές κοινωνικών ομάδων, ατόμων, ηλικιών, περιοχών. Ιδιαίτερη έμφαση στην παιδαγωγική.
• Υγεία για όλους, χωρίς αποκλεισμούς, με ορθολογική κατανομή δαπανών μεταξύ Πρόνοιας, Ταμείων και Ιδιωτικής Ασφάλισης.
• Πρόληψη και μέριμνα για τα μεγάλα προβλήματα της εποχής, τις ψυχικές νόσους και τα ναρκωτικά.
• Εξυγίανση των Ταμείων και χειρισμός του συνταξιοδοτικού μέσα στα πλαίσια της πραγματικότητας, κατά τρόπο που να εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή ζωή στην τρίτη ηλικία. Η πρόβλεψη θα πρέπει να γίνει για βάθος χρόνου ώστε να μπορούν να ενημερώνονται οι εργαζόμενοι και να παίρνουν αποφάσεις για τους τρόπους ασφάλισης που θα επιλέξουν.
• Βάση για την αντιμετώπιση των επιμέρους προβλημάτων είναι η ανάπτυξη . Για την ανάπτυξη χρειάζονται επενδύσεις και οι επενδύσεις θέλουν προϋποθέσεις και κανόνες που θα τηρούνται με συνέπεια.
• Η ανεργία είναι τεράστιο πρόβλημα διότι δε δημιουργεί μόνο δυσκολίες επιβίωσης και δημιουργίας οικογένειας αλλά έχει και βαθιές ψυχολογικές συνέπειες που δεν αντιμετωπίζονται μόνο με τα επιδόματα. Συμπληρωματικά με την αμειβόμενη απασχόληση που ασφαλώς πρέπει να διευρυνθεί, θα πρέπει να εξεταστεί και ένας αναβαθμισμένος ρόλος του εθελοντισμού.
• Η έρευνα στην Ελλάδα πρέπει να αναβαθμιστεί και να στηριχτεί με κίνητρα, όχι μόνο οικονομικά. Σπουδαίοι έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού που από φιλοπατρία θέλουν να συμβάλουν στην κατεύθυνση αυτή αντιμετωπίζουν, εκτός από έλλειψη οργάνωσης και έλλειμμα ήθους των συναδέλφων τους που φοβούνται ότι θα χάσουν τις άκοπες προσόδους τους.

Τα προβλήματα αυτά και πολλά άλλα δεν θα τα λύσουν φυσικά εθελοντές που στερούνται ειδικών προσόντων. Θα προτείνουν σχέδια άνθρωποι που ήδη έχουν καταθέσει αξιόλογες προτάσεις, ακόμη και ολοκληρωμένα νομοσχέδια ή λύσεις που δεν προχώρησαν, κυρίως λόγω αντίδρασης από οργανωμένες συντεχνίες. Το δίκτυο των εθελοντών θα πρέπει να βρει τρόπους ώστε να γίνεται, με τις κατάλληλες επαφές, η συγκέντρωση των προτάσεων και η συμπόρευση των προτεινόντων ώστε οι προτάσεις να βρίσκονται συνέχεια στο προσκήνιο, πιθανόν συζητούμενες και βελτιούμενες, μέχρι να υιοθετηθούν από την συντεταγμένη πολιτεία.

Το δίκτυο των εθελοντών δεν θα έχει σχέση με συγκεκριμένα κόμματα ούτε θα μετεξελιχτεί σε κόμμα. Φυσικά τα κόμματα θα είναι ενημερωμένα για τις προτάσεις και η στάση τους απέναντι σε αυτές μπορεί να είναι θετική. Η ουσία για τους εθελοντές είναι η υλοποίηση και όχι απλά η ένταξη της πρότασης σε ένα πρόγραμμα.

Η επεξεργασία προτάσεων και η προβολή λύσεων είναι μια δυναμική διαδικασία. Μια πρόταση μπορεί να ξεπεραστεί από τις καταστάσεις ή από μια καλύτερη. Το δίκτυο των εθελοντών θα πρέπει να έχει συνεχώς ανοιχτά μάτια και αυτιά και κυρίως ανοιχτό μυαλό.

Αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι απόψεις μου για ένα δίκτυο εθελοντών με κοινή συνισταμένη την λαχτάρα για μια Ελλάδα προηγμένη, δημιουργική και κοινωνικά συνεκτική.      

ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Στις 3/12/2008 είχα αναρτήσει στο blog της ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, με το ψευδώνυμο Φιλελεύθερος Τζουτζές, μια παραλλαγή του γνωστού παραμυθιού του Άντερσεν. Επαναδημοσιεύω την εκδοχή μου μετά από εφτά χρόνια και την αφιερώνω στους λογικούς που δεν πίστεψαν ποτέ στα παραμύθια.

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ

 

Κάπου, κάποτε, ζούσε ένα φτωχό κοριτσάκι με τους γονείς του σε ένα ξύλινο σπιτάκι που ήταν και η μόνη τους περιουσία. Οι γονείς ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν όλη μέρα σκληρά και άφηναν το φτωχό κοριτσάκι που το φώναζαν όλοι χαϊδευτικά τσούπρα, μόνο του στο σπίτι να κάνει κουμάντο.

 

Μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα η τσούπρα κρύωνε πολύ και δεν ήξερε πώς να ζεσταθεί. Έψαξε στο σπίτι και βρήκε μερικά σπίρτα. Άρχισε να τ΄ανάβει για να ζεσταθεί αλλά του κάκου. Τα σπίρτα σώνονταν και ζεστασιά η τσούπρα δεν είχε. Σκέφτηκε τότε, σκέφτηκε πολύ και αποφάσισε να κόβει κομμάτια από το ξύλινο σπίτι και να τους βάζει φωτιά. Πραγματικά, έφτιαξε μια εντυπωσιακή φωτιά, με φλόγα που ολοένα και μεγάλωνε και το κοριτσάκι ενθουσιάστηκε. Είχε ήδη ζεσταθεί αλλά η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη που ολοένα έκοβε κομμάτια και έριχνε στη φωτιά. Και ολοένα η φωτιά μεγάλωνε και ολοένα το σπίτι μίκραινε.

 

Τραγικός επίλογος: Όταν η φωτιά είχε γίνει πια τεράστια και η τσούπρα είχε τρελαθεί απ' τη χαρά της, σπίτι δεν υπήρχε. Και όταν οι γονείς γύρισαν αργά το βράδυ, βρήκαν την τσούπρα κοκαλιασμένη δίπλα σε ένα μικρό λοφάκι από στάχτες.

Διονύσης Σαββόπουλος & Κ. Χατζής - Αυτούς που βλέπεις

Σαντιάγο-Θεοδωράκης-Πανδής-Sandiago-Theodorakis-Pandis

ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ο Πλάτων θεωρούσε ότι η ψυχή είναι τριμερής και αποτελείται από το Επιθυμητικό, το Θυμοειδές (Συναίσθημα) και το Λογιστικό (Λογική), τόνιζε δε ότι το Λογιστικό οφείλει να άρχει. Η Αρχή του Λογιστικού εξασφαλίζει την ενότητα της ψυχής.

Ο ιρλανδός φιλόλογος Eric Dodds, στο κλασικό βιβλίο του “The Greeks and the Irrational” (Οι Έλληνες και το Παράλογο),  υποστηρίζει ότι ο ελληνικός ορθολογισμός που αναπτύχθηκε τον 4^Ο αιώνα π.Χ. υποχώρησε στη συνέχεια λόγω της ουσιαστικής κατάργησης της Πόλης – Κράτους, της εξαφάνισης της συνείδησης Πολίτη και της αποκλειστικής επικράτησης σχέσεων οικογενειακού τύπου. Έτσι, στους Ελληνιστικούς Χρόνους αναπτύσσεται μια άλλου είδους αλληλεγγύη που δεν είναι η Πολιτική αλλά η Θρησκευτική. Η Λογική εξοβελίζεται και κυριαρχεί το Συναίσθημα και η Θρησκευτική Πίστη που δεν αφήνει χώρο στην Ελευθερία.

Η Λογική απεχθάνεται τις αντιφάσεις, το Συναίσθημα τις αγκαλιάζει. Όταν, για παράδειγμα, ένας λαός απειλείται από λιμό, η Λογική προσπαθεί να βρει  ρεαλιστικές λύσεις. Αντίθετα, το Συναίσθημα προσβλέπει στο μάννα εξ ουρανού, κάνει την επιθυμία παράλογη πραγματικότητα θρησκευτικού τύπου.

Ελευθερία σημαίνει ότι ο άνθρωπος παίρνει τις αποφάσεις του μόνος του και ως εκ τούτου έχει την απόλυτη ευθύνη. Η Ευθύνη είναι πράγμα μοναχικό και φοβιστικό (Έριχ Φρομ – Ο φόβος για την Ελευθερία).

Η Λογική αγαπάει την Ευθύνη διότι δεν βασίζεται σε έξωθεν παρεμβάσεις, δεν περιμένει την βοήθεια του Θεού. Προσοχή, μπορεί να μην την αρνείται, να την θεωρεί καλοδεχούμενη αλλά δεν βασίζεται σε αυτή. Ο άνθρωπος έχει την ευθύνη και όχι ο Θεός. Εφόσον λοιπόν η Λογική αγαπάει την Ευθύνη, αγαπάει και την Ελευθερία.

Το Συναίσθημα όταν είναι μόνο του, όταν δεν υποτάσσεται στη Λογική, φοβάται την Ελευθερία και αρνείται την Ευθύνη. Στις κρίσιμες καταστάσεις και στις δυσκολίες, η οργή στρέφεται κατά πάντων εκτός εαυτού και εμπιστοσύνη δίνεται σε όποιον υποσχεθεί οτιδήποτε αρεστό, ανεξάρτητα από αντιφάσεις. Όταν ο υποσχόμενος αδυνατεί, φυσιολογικά, να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις, απλά αποτελεί τον καινούργιο στόχο της οργής και έπεται συνέχεια με άλλον υποσχόμενο. Ο συναισθηματικός άνθρωπος, χωρίς λογική, χρειάζεται την πίστη.

Ο ελληνικός ορθολογισμός σκίρτησε και πριν την Πτώση του Βυζαντίου αλλά δεν πρόφτασε να βλαστήσει στο πάτριον έδαφος. Επιχείρησε πάλι προς το τέλος της Τουρκοκρατίας και μετά την Παλιγγενεσία αλλά δεν επικράτησε.

Σήμερα, σε περίοδο καθολικής κρίσης, σε ένα σταυροδρόμι μεταξύ Λογικής, Ελευθερίας και Ευθύνης από τη μια μεριά και υποταγής σε ένα ζοφερό Ασυνείδητο από την άλλη, ο ελληνικός ορθολογισμός καλείται εσπευσμένα να υψώσει το ανάστημά του. Αν δεν το κατορθώσει μάλλον θα έχει απολέσει την τελευταία του ευκαιρία και θα έχει αφήσει την Πατρίδα στο έλεος των δαιμόνων της.           

ΟΙ ΖΟΡΙΚΟΙ

Χθες μαζευτήκαμε στο σπίτι μιας φίλης και ήταν ωραία. Ζόρικοι τύποι όλοι. Όχι υποχρεωτικά από εκείνους που τρομοκρατούν και πληγώνουν τους άλλους. Όταν εγώ λέω ζόρικοι, εννοώ αυτούς που δεν φοβούνται να δείξουν τις πληγές τους.

ΣΤΟΝ ΞΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ

Η τελευταία ταινία για την οποία μιλήσαμε με τον Γιώργο ήταν το "Imitation Game". Εκείνος την είδε και του άρεσε, εγώ δεν την είχα δει ακόμη.

Το μότο της ταινίας είναι "αυτοί που δεν φαντάζεσαι μπορούν να κάνουν πράγματα που δεν έχεις φανταστεί". Ένας απ' αυτούς ήσουν κι εσύ ξάδερφε.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ ΝΙΚΟΛΑ ΡΟΜΠΟ

Μου 'ρχεται και μου ξανάρχεται στο μυαλό η πικρή ατάκα του Τριπολίτη: Το αγαπημένο μας ποτό έγινε το κονιάκ. Γεράσαμε φίλε Κώστα και αποχαιρετάμε: Πρώτα ο Πάνος, μετά η Νίλντα, ο Χασιάκος, ο Αντρέας ο Τσαμήτας, ο Γιώργος. Και τώρα ο Νίκος.

Ο Νίκος, ο παθιασμένος αρχιτέκτονας, παραγωγικός, γεμάτος ιδέες πρωτοπόρες και λαμπρές. Μα πάνω απ' όλα άνθρωπος που ξεχείλιζε από αγάπη, την ουσία της εφήμερης ύπαρξής μας. Αγάπη για την γνώση, για την επιστήμη, για την τέχνη, για τη ζωή, για τον άνθρωπο.

Τον Νίκο τον ταλαιπώρησε για χρόνια η βασανιστική νόσος του Πάρκινσον. Τον ταλαιπώρησε πολύ αλλά δεν τον εξουθένωσε. Όπως ακριβώς έγινε με τον άλλο μεγάλο απόντα, τον Πάνο Κοκκαλιάρη. Ανεπανάληπτοι και οι δύο.

Ο Νίκος υπήρξε καλός πατέρας για την κόρη του Κατερίνα και καλός σύζυγος για την γυναίκα του Αφροδίτη-Μαρία. Μα το μεγαλείο της ψυχής του φάνηκε στην αγάπη του, την φροντίδα του και την αδιάκοπη στήριξή του στους γιους της Αφροδίτης και δικούς μου γιους, τον Έκτορα και τον Χρήστο. Ο Νίκος ήταν κάτι παραπάνω από δεύτερος πατέρας. Ήταν φίλος, ήταν μέντορας.

Θα σε ευχαριστώ για πάντα Νικόλα Ρόμπο. Και σε παρακαλώ φίλε να με επισκέπτεσαι πού και πού στα όνειρά μου να τα λέμε, γιατί πάντα ο διάλογος μαζί σου ήταν απόλαυση.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης : "Το κομμάτι του Μήτσου"

Ο ορισμός της φιλίας¹

Ας πούμε τώρα ποιους αγαπούν οι άνθρωποι και θέλουν να τους έχουν φίλους τους και ποιους μισούν², καθώς και για ποιον λόγο³ –αφού όμως πρώτα δώσουμε τον ορισμό της φιλίας και της αγάπης. Ας δεχθούμε, λοιπόν, ότι αγαπώ κάποιον και θέλω να τον έχω φίλο μου θα πει θέλω γι' αυτόν καθετί που το θεωρώ καλό, όχι για να κερδίσω κάτι ο ίδιος, αλλά αποκλειστικά για χάρη εκείνου· κάνω μάλιστα και ό,τι μπορώ για να αποκτήσει αυτά τα καλά εκείνος⁴. Φίλος είναι το πρόσωπο που αγαπά με τον ίδιο τρόπο που είπαμε και αγαπιέται με τον ίδιο τρόπο: όσοι πιστεύουν ότι η σχέση τους είναι αυτού του είδους, θεωρούν ότι είναι φίλοι⁵. Με όλα αυτά να τα έχουμε δεχτεί, καταλήγουμε πια –υποχρεωτικά– στο ότι φίλος είναι αυτός που χαίρεται με τα καλά και λυπάται με τα δυσάρεστα που συμβαίνουν στον φίλο του – και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο παρά μόνο για χάρη εκείνου⁶.

(Ἀριστοτέλης, Ρητορική, Β, 1380b 35-1381a 10) - Από ανθολογία κειμένων Γ΄ Τάξης Γυμνασίου.

Η ωραιότερη παρέα που υπήρξε ποτέ κλείνει φέτος σαράντα χρόνια, επέτειος που σφραγίστηκε δραματικά από την απώλεια του αγαπημένου και ξεχωριστού Γιώργου Σκιάνη του Αιμιλίου. Αφιερωμένη στη μνήμη του είναι η αναδημοσίευση μιας συγκινητικής ανάρτησής του στο blog "Άτακτος Λόγος". Πρόκειται για ένα απέριττο μήνυμα παντοτινής, πραγματικής φιλίας.

Δευτέρα, 5 Ιανουαρίου 2015

Το κομμάτι του Μήτσου

Το καλοκαίρι του 2002 ήταν ζόρικο για μένα. Η Νίλντα είχε ήδη φύγει για Φιλιππίνες, μαζί με το παιδί, αναζητώντας μια λύση για την προϊούσα επιδείνωση της όρασής της. Εγώ ετοιμαζόμουν να την επισκεφτώ για να δούμε από κοντά τί θα έπρεπε να κάνουμε. Και κάπου τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου έρχεται το μοιραίο για τη 17 Νοέμβρη: η βόμβα σκάει στα χέρια ενός μέλους της και αρχίζουν οι συλλήψεις και οι ανακρίσεις. Την πρώτη βδομάδα παρακολουθούσα παθητικά από την τηλεόραση τα τεκταινόμενα, έχοντας την αίσθηση ότι δε με αφορούσε αυτή η ιστορία. Αμ δε... κάποιο Σάββατο βράδυ, εκεί που έβλεπα ειδήσεις, ακούω για πρώτη φορά ότι καταζητείται ένας παλιός, σχεδόν ξεχασμένος φίλος, που είχα χάσει τα ίχνη του για δεκαετίες. Παρά λίγο να πεταχτώ όρθιος από την πολυθρόνα. Ξάφνιασμα για το μαντάτο. Και κάποια ανησυχία ότι μέσα στην αναμπουμπούλα μπορεί οι διωκτικές αρχές να ενοχλούσαν παλιούς φίλους και γνώριμους, οπότε θα έπρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας.

Αυτή τη φορά όμως η αστυνομία έδειχνε σίγουρη για το πώς να πορευτεί και δεν έπιανε «συνήθεις υπόπτους» στο βρόντο. Όσο για μένα, προς το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου ήμουν ήδη στις Φιλιππίνες και είχα άλλους πονοκεφάλους να διαχειριστώ. Τον Αύγουστο, λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου από το ταξίδι, μαθαίνω ότι ο Δημήτρης παραδόθηκε αυτοβούλως στη ΓΑΔΑ. Μήπως είχε και που να πάει έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα;

Τη δίκη της 17 Νοέμβρη την παρακολούθησα από τις εφημερίδες. Και την απολογία του Δημήτρη, Ιούλιο του 2003 πια, τη διάβασα στο αεροπλάνο, καθοδόν πάλι προς Φιλιππίνες. Η απολογία αυτή είχε συγκινήσει το ακροατήριο, εμένα όμως με άφησε με ερωτηματικά. Η χαρακτηριστική του ρήση ότι «οι ενέργειές μας μιλούν από μόνες τους» δε μου ήταν καθόλου πειστική. Στην πραγματικότητα, ουκ ολίγες φορές είχα δυσφορήσει, ή και αγανακτήσει με τις ενέργειες αυτής της οργάνωσης. Ωστόσο για δυο πράγματα είχα πειστεί: α) ότι ο Δημήτρης δεν ήταν πράκτορας της ασφάλειας, ή της ΕΥΠ, ή της CIA, όπως διατυμπάνιζαν διάφοροι συνωμοσιολόγοι, τρομοκρατολόγοι και λοιποί αναλυτάδες της συμφοράς β) ότι η ένοπλη δράση του δεν υπαγορεύτηκε από δολοφονικά ένστικτα ή από το κυνήγι των προνομίων και του χρήματος, αλλά από μια πολιτική αντίληψη που σημάδεψε πολλούς αριστερούς, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, σε εποχές που η επανάσταση φαινόταν εφικτή, και που άφηνε τα απόνερά της σε βάθος δεκαετιών.

Το καλοκαίρι του 2004 επέστρεψαν η Νίλντα και το παιδί από τις Φιλιππίνες. Επιτέλους, θα ζούσαμε σαν οικογένεια. Και μια από τις οικογενειακές τελετές είναι και η κοπή της πίτας την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Εκείνη λοιπόν την πρωτοχρονιά του 2005 είμαστε σπίτι και εγώ, ως αρχηγός της οικογένειας, μοίραζα τα κομμάτια στους παρευρισκόμενους. Κάπου εκεί διαπίστωσα ότι περίσσευε ένα. Για ποιόν να ήταν άραγε; Τότε μου ήρθε η φαεινή ιδέα: «το κομμάτι είναι για ένα φίλο που βρίσκεται στη φυλακή» είπα στην ομήγυρι, χωρίς να δώσω άλλες εξηγήσεις.

Τα επόμενα χρόνια, η σεμνή τελετή γινόταν στο ίδιο μοτίβο. Πάντα φρόντιζα να αφήσω ένα κομμάτι για το Δημήτρη. Ο καιρός κυλούσε, με τις περιπέτειες υγείας, με τις στενοχώριες και με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Με το Δημήτρη δεν είχα ποτέ καμμια επαφή, όμως πάντα τον θυμόμουν τις πρωτοχρονιές. Ένα κομμάτι του εαυτού μου είναι κι’αυτός, έστω και αν οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει από νωρίς, έστω και αν κατά βάθος ποτέ δεν τον είχα γνωρίσει καλά. Και φτάνουμε στη φετινή πρωτοχρονιά του 2015. Βαρύ το κλίμα, η Νίλντα έχει πεθάνει εδώ και μερικές βδομάδες. Στο σπίτι μόνοι μας, εγώ και η κόρη μου. Να κόψουμε την πίτα.

Να και το κομμάτι του φυλακισμένου.

--Μα πώς επιτέλους τον λένε αυτό το φίλο σου και τί έχει κάνει; Ρωτάει η μικρή.

--«Δημήτρης Κουφοντίνας. Ήταν στη 17 Νοέμβρη», της απαντώ.

--Ώστε αυτός είναι; Κι’εγώ που νόμιζα ότι θα ήταν κάποιος που τον είχαν μέσα για χρέη

--..........

--Αυτός είναι που έγραψε και το βιβλίο, ε; Θα το διαβάσω.

--«Να το διαβάσεις. Αξίζει τον κόπο».

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

   

Αναρτήθηκε από Άτακτος Λόγος στις 12:39 μ.μ. 2 σχόλια:

Γιώργος Αιμιλίου

Ο παππούς μας Γιώργος Σκιάνης παντρεύτηκε την γιαγιά μας Ελένη Μυλωνά και έκαναν έξη αγόρια: τον Βάσο, τον Βάγγο, τον Ντίνο, τους δίδυμους Λέλο και Νίκο και τον μικρότερο, τον Αιμίλιο.Η γιαγιά μας πέθανε στα τριαντατόσο και ο παππούς μας γύρω στα πενήντα.

Ο Βάσος πνίγηκε στα δεκαεφτά, ο Νίκος εκτελέστηκε από τους γερμανούς στα εικοσιτρία, ο Βάγγος πέθανε γύρω στα σαρανταπέντε, ο Λέλος, ο πατέρας μου, στα εξηνταπέντε, ο Ντίνος στα εξηνταεννέα και ο Αιμίλιος στα εβδομηνταδύο.

Ο Βάγγος έκανε μια κόρη, την Λίτσα, ο Ντίνος τον Νίκο, την Μαριαλένα και την Φοίβη, ο Λέλος τον Γιώργο και τον Αντρέα και ο Αιμίλιος τον Γιώργο και την Ελένη.

Τα τρία μικρότερα ξαδέρφια έφυγαν: πρώτη η Ελένη στα σαραντατρία, δεύτερη η Φοίβη στα πενηνταένα και τρίτος ο Γιώργος του Αιμίλιου, χθες, στα πενηνταπέντε του.

Τι να πω και τι να γράψω για τον Γιώργο; Οι λέξεις μου επιστρέφουν ψεύτικες, αυτό ακριβώς που δεν ήταν εκείνος. Τα λόγια θα φανούν υπερβολικά, ενώ στην πραγματικότητα είναι λίγα.

Μακάρι  να είχα αξιοποιήσει νωρίτερα τα μεγάλα μαθήματα που πήρα από κείνον. Μακάρι να βρισκότανε ακόμη μαζί μας αυτός ο πανεπιστημιακός δάσκαλος και να συνεχίσει να μας παραδίδει Αλήθεια, Ευθύνη, Παραγωγική Εργατικότητα, Αξιοπρέπεια, Ανιδιοτέλεια, Ανεπιτήδευση, Διαρκή Αναστοχασμό.

Άφησε ανεκτίμητη πνευματική και ψυχική κληρονομιά στην κόρη του Αιμιλία που έχασε και τους δυο γονείς της σε διάστημα πολύ λίγων μηνών. Δίπλα της θα βρισκόμαστε όλοι όσοι αγαπήσαμε και θαυμάσαμε τον Γιώργο και πρώτος ο βράχος προσφοράς και αγάπης Στάθης Σπηλιόπουλος, ο άντρας της Ελένης.

γ.μ.σκιάνης ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ: ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΑΜΟΥΘ

γ.μ.σκιάνης ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ: ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΑΜΟΥΘ: Τα κείμενα αυτά είναι μια προσφορά του ιστολογίου για τους φίλους που τους αρέσουν οι ιστορίες. Σκοπός μου είναι βασικά να ανεβάσω σενάρ...

ΟΙ ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ ΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Σε περιόδους κρίσης, κοινωνικών και προσωπικών αδιεξόδων, η θρησκευτικότητα τονώνεται διότι ο παρηγορητικός της χαρακτήρας είναι αναμφισβήτητος. Το ζήτημα είναι αν αυτή η θρησκευτικότης εκδηλώνεται ως αναζήτηση νοήματος ή ως απλή επίκληση της θεότητας για λύση εξ ουρανού.

Αγάπη και φόβος είναι τα άκρα αντίθετα μιας διπλής κλίμακας. Εκεί που περισσεύει η αγάπη υποχωρεί ο φόβος και αντιστρόφως.

Οι άνθρωποι που φοβούνται, που δειλιάζουν, θεωρούν ότι η τύχη τους και η τύχη των άλλων εξαρτώνται αποκλειστικά από το θείο θέλημα. Αναφερόμενος ειδικά σε χριστιανούς ορθόδοξους, παρατηρώ ότι η συχνή προσφυγή στο σχήμα του σταυρού, στην επίκληση των αγίων, στην λατρεία των εικόνων είναι ο πρόσφορος τρόπος να βγάλουμε την ευθύνη από πάνω μας και να την αφήσουμε στον Θεό.

Από την Δευτέρα μπαίνουμε σε μια περίοδο του έτους που για την χριστιανική και μάλιστα για την ορθόδοξη χριστιανική πίστη έχει κορυφαία σημασία, περιέχει τα βασικότατα νοήματα. Προετοιμαζόμαστε για την Σταύρωση και την Ανάσταση.

Τι είναι η Σταύρωση εκτός από Ευθύνη; Αν τα ευαγγέλια δεν περιείχαν κορυφαία νοήματα θα ήταν απλές ιστοριούλες. Χιλιάδες βασανίστηκαν και σταυρώθηκαν την εποχή εκείνη, δεν ήταν μόνον ο Χριστός. Γιατί λοιπόν μας απασχολεί ιδιατέρως η σταύρωση του Χριστού; Διότι δια της Σταυρώσεως ο Χριστός παίρνει επάνω του τις αμαρτίες του κόσμου, δηλαδή του Ανθρώπου αλλά και κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.

Αυτό δεν σημαίνει ότι απαλλάσσει τον κάθε άνθρωπο από την δική του ευθύνη. Αντίθετα. Τον ταξιδεύει από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας. Του λέει ότι είναι ελεύθερος να διαλέξει. Αν πάρει την ευθύνη του εαυτού του και του συνανθρώπου του είναι δικός του, είναι κολλητός του. Και κάτι περισσότερο: Αν γίνει άνθρωπος της ευθύνης, μπορεί να αναγεννηθεί, να γίνει καλύτερος. Αυτό είναι το νόημα της Ανάστασης. Ανάσταση χωρίς Σταύρωση δεν υπάρχει.

Λιγότερα σταυροκοπήματα, γονυκλισίες και τύποι και περισσότερη ευθύνη απέναντι στον εαυτό, τον αδερφό, τον συνάνθρωπο, αυτό θα ήταν μια πραγματική πρόοδος για τα καθ’ ημάς.

 Καλοί άνθρωποι και καλοί πολίτες. Καλή Σαρακοστή.