ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ

 

Συνεχίζω να διαβάζω τον Οδυσσέα. Αποσπασματικά. Όπως αποσπασματικά είναι γραμμένος. Αλλά και να μην ήταν έτσι γραμμένος, πάλι αποσπασματικά θα τον διάβαζα. Έτσι διαβάζω. Έτσι βλέπω ταινίες. Έτσι γράφω άρθρα. Αποσπασματικά. Έτσι θα πάω στο απόσπασμα. Ποιο απόσπασμα; Στο απόσπασμα γιατί διαβάζω αποσπασματικά; Πήγε ο Τζόις στο απόσπασμα; Εκτός αν φταίει το άρθρο για τους σεισμούς που είναι ατελείωτο. Προσθέτω συνέχεια καινούργια αποσπάσματα. Αλλά τι αποσπάσματα είναι αυτά και από πού είναι σπασμένα; Έρχονται από το μέλλον ή από το παρελθόν; Αν πρόκειται για σεισμούς, μπορεί να έρθουν από το μέλλον; Μπορεί! Μα εσείς δε λέτε ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη; Υπάρχει αλλά μακράς διαρκείας. Δηλαδή; Δηλαδή μας έρχεται το απόσπασμα από το μέλλον αλλά δεν ξέρουμε από ποιο μέλλον. Χαρήκαμε! Κάτι σαν αγγελτήριο του θανάτου σου. Σου έρχεται από το μέλλον αλλά δεν γνωρίζεις από ποιο μέλλον. Φυσικά. Έτσι το άρθρο παραμένει ατελείωτο ακόμη και αν τελειώσει. Όπως τα λες – χρονιάρες μέρες τι μου λες – κανένα άρθρο δεν τελειώνει ή μάλλον τελειώνει ατελείωτο. Βέβαια, η πληροφορία ρέει χωρίς σταματημό. Αν έρχεται και από το μέλλον; Σωθήκαμε. Μα τότε πώς γράφεις άρθρα; Κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Όταν το τελειώνω έχω το αίσθημα του ανεκπλήρωτου και του ατελείωτου. Όταν βάζω την τελευταία τελεία ακούω έναν πυροβολισμό. Βουίζουν τα’ αυτιά σου; Συνέχεια. Απλά το ξεχνάω ή ξεχνιέμαι. Ο πυροβολισμός όμως ακούγεται καθαρά. Θα βάλεις τελεία ή θα συνεχιστεί αυτό το παραλήρημα; Πυροβολισμός.

ΣΑΣΜΟΣ vs LA ESTRELLA DE SEVILLA

Κεντρικός πυρήνας του βιβλίου «Σασμός» του Σπύρου Πετρουλάκη, επάνω στο οποίο βασίζεται η επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά, είναι ο απαγορευμένος έρωτας μεταξύ δύο νέων, της Αργυρώς και του Αστέρη, που ανήκουν σε δύο αντιμαχόμενες οικογένειες. Κύριο δραματικό στοιχείο του έργου αποτελεί ο φόνος του αδερφού της Αργυρώς από τον Αστέρη που έγινε αθέλητα πάνω σε συμπλοκή.

Στην ισπανική ιστορία του θεάτρου υπάρχει το έργο «Το Αστέρι της Σεβίλλης» (La Estrella de Sevilla)  που γράφτηκε το 1623 από τον Andres de Claramonte και έχει σαν κεντρικό θέμα τον έρωτα μεταξύ δύο νέων, της Estrella Tavera και του Sancho Ortiz de las Roelas. Ο Σάντσο σκοτώνει, παρά την θέλησή του, τον αδερφό της Αστέρως (Estrella) και αγαπημένο του φίλο, με εντολή του Βασιλιά. Και στις δύο ιστορίες η κοπέλα συγχωρεί τον αγαπημένο της και φονιά του αδερφού της. Η αγάπη υπερισχύει των πολύ αρνητικών συνθηκών.

Είναι φανερό ότι ο Πετρουλάκης βασίζει την ωραία ιστορία του στο θέμα του Andres de Claramonte και παράλληλα κλείνει το μάτι στον ψαγμένο αναγνώστη, δίνοντας το όνομα Αστέρης στο νέο αντί του Αστέρω (Estrella) που χρησιμοποιεί για τη νέα ο ισπανός συγγραφέας.   

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

  

Πόσα χρόνια δουλεύω εδώ; Πολλά. Πολλά χρόνια. Και ο χώρος αχανής. Τεράστιος. Με φαρδείς διαδρόμους που πάνε ίσια απ’ τη μια πλευρά στην άλλη και λαχανιάζεις για να φτάσεις. Όχι τώρα που γέρασα. Από την αρχή λαχάνιαζα. Τώρα όμως κάνουμε ανακαίνιση. Πότε έγινε η τελευταία ανακαίνιση; Ου, μην το ψάχνεις. Εγώ δεν την θυμάμαι. Σίγουρα είχε γίνει αλλά δεν την θυμάμαι. Και τι ακριβώς είναι αυτός ο χώρος; Πιέζω το μυαλό γιατί δεν έχω την απάντηση μπροστά στα μάτια μου. Λόγω της ανακαίνισης είναι άδειος. Τι είναι λοιπόν; Και φοβάμαι. Αν τριγυρνάει ο Σφαρνάς με καμιά καραμπίνα και με περάσει για κλεφτρόνι; Αν έχει μπουκάρει κάνας Βανακάρης από το παράθυρο; Τι μας λες τώρα… Ο ένας είναι παμπάλαιος φίλος. Ο άλλος είναι, ας πούμε… παλιός γνωστός. Γιατί τους έβαλες μαζί; Δεν τους έβαλα, μπήκαν μόνοι τους. Νόμος και Τάξη.

Χα, χα, η αρρώστια φταίει, ε; Σσσσς! Μην παραμιλάς, μπορεί να σ’ ακούσουν! Μα τι ακριβώς είναι αυτός ο χώρος; Δεν ξέρω, εγώ κάνω απλά τη δουλειά μου. Τη δουλειά σου; Ποια δουλειά σου δηλαδή;. Τι ποια δουλειά μου! Μου λένε πήγαινε από δω εκεί και πες σ’ αυτόν αυτό. Πάρε αυτό και πήγαινέ το εκεί. Και δεν θυμάσαι τι πράμα είναι τούτο δω το χάος; Μουσείο είναι. Μουσείο; Αρχαιολογικό; Δεν ξέρω. Μπορεί λαογραφικό. Μπορεί μουσείο πινέζας. Ή μουσείο ζαμπόν. Όχι, όχι ζαμπόν. Το ζαμπόν αφήνει μυρωδιά. Η πινέζα δε μυρίζει. Σίγουρα πινέζας. Αλλά τώρα βλέπω κάποιον. Επιτέλους. Να ρωτήσω τι πρέπει να κάνω.

Κύριε! Μάλιστα. Τι κάνουμε τώρα; Ανακαίνιση. Δεν βλέπετε; Βλέπω και δεν βλέπω. Ή μάλλον βλέπω ότι δεν βλέπω τίποτα. Ο κάποιος πήρε τόνο αυστηρό. Δεν βλέπετε γιατί δεν κινείστε. Δεν βλέπω τον απαιτούμενο ζήλο. Αν πάτε παρακάτω θα δείτε. Πόσο παρακάτω; Αρκετά. Αλλά πρέπει να κινείστε. Στον τελευταίο διάδρομο έχει συγκέντρωση. Είναι πολλοί; Χιλιάδες. Εγώ που πρέπει να πάω; Όπου θέλετε. Φτάνει να κινείστε.

Πάω παρακάτω λοιπόν. Και κάπου εκεί, στη μέση του πουθενά νάσου ένα κιόσκι με τσολιάδες, Παρθενώνες, Ναούς του Ποσειδώνα και καρτ-ποστάλ. Για να δω ποιος είναι μέσα πρέπει να χώσω το κεφάλι μου στα καρτ-ποστάλ με τα ηλιοβασιλέματα, τα βυζιά και τα μπούτια.

Μέσα στο κιόσκι, ένα μικρό κοριτσάκι, καθισμένο στα γόνατα, παίζει με τις κούκλες του.