ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ

 

Συνεχίζω να διαβάζω τον Οδυσσέα. Αποσπασματικά. Όπως αποσπασματικά είναι γραμμένος. Αλλά και να μην ήταν έτσι γραμμένος, πάλι αποσπασματικά θα τον διάβαζα. Έτσι διαβάζω. Έτσι βλέπω ταινίες. Έτσι γράφω άρθρα. Αποσπασματικά. Έτσι θα πάω στο απόσπασμα. Ποιο απόσπασμα; Στο απόσπασμα γιατί διαβάζω αποσπασματικά; Πήγε ο Τζόις στο απόσπασμα; Εκτός αν φταίει το άρθρο για τους σεισμούς που είναι ατελείωτο. Προσθέτω συνέχεια καινούργια αποσπάσματα. Αλλά τι αποσπάσματα είναι αυτά και από πού είναι σπασμένα; Έρχονται από το μέλλον ή από το παρελθόν; Αν πρόκειται για σεισμούς, μπορεί να έρθουν από το μέλλον; Μπορεί! Μα εσείς δε λέτε ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη; Υπάρχει αλλά μακράς διαρκείας. Δηλαδή; Δηλαδή μας έρχεται το απόσπασμα από το μέλλον αλλά δεν ξέρουμε από ποιο μέλλον. Χαρήκαμε! Κάτι σαν αγγελτήριο του θανάτου σου. Σου έρχεται από το μέλλον αλλά δεν γνωρίζεις από ποιο μέλλον. Φυσικά. Έτσι το άρθρο παραμένει ατελείωτο ακόμη και αν τελειώσει. Όπως τα λες – χρονιάρες μέρες τι μου λες – κανένα άρθρο δεν τελειώνει ή μάλλον τελειώνει ατελείωτο. Βέβαια, η πληροφορία ρέει χωρίς σταματημό. Αν έρχεται και από το μέλλον; Σωθήκαμε. Μα τότε πώς γράφεις άρθρα; Κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Όταν το τελειώνω έχω το αίσθημα του ανεκπλήρωτου και του ατελείωτου. Όταν βάζω την τελευταία τελεία ακούω έναν πυροβολισμό. Βουίζουν τα’ αυτιά σου; Συνέχεια. Απλά το ξεχνάω ή ξεχνιέμαι. Ο πυροβολισμός όμως ακούγεται καθαρά. Θα βάλεις τελεία ή θα συνεχιστεί αυτό το παραλήρημα; Πυροβολισμός.

ΣΑΣΜΟΣ vs LA ESTRELLA DE SEVILLA

Κεντρικός πυρήνας του βιβλίου «Σασμός» του Σπύρου Πετρουλάκη, επάνω στο οποίο βασίζεται η επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά, είναι ο απαγορευμένος έρωτας μεταξύ δύο νέων, της Αργυρώς και του Αστέρη, που ανήκουν σε δύο αντιμαχόμενες οικογένειες. Κύριο δραματικό στοιχείο του έργου αποτελεί ο φόνος του αδερφού της Αργυρώς από τον Αστέρη που έγινε αθέλητα πάνω σε συμπλοκή.

Στην ισπανική ιστορία του θεάτρου υπάρχει το έργο «Το Αστέρι της Σεβίλλης» (La Estrella de Sevilla)  που γράφτηκε το 1623 από τον Andres de Claramonte και έχει σαν κεντρικό θέμα τον έρωτα μεταξύ δύο νέων, της Estrella Tavera και του Sancho Ortiz de las Roelas. Ο Σάντσο σκοτώνει, παρά την θέλησή του, τον αδερφό της Αστέρως (Estrella) και αγαπημένο του φίλο, με εντολή του Βασιλιά. Και στις δύο ιστορίες η κοπέλα συγχωρεί τον αγαπημένο της και φονιά του αδερφού της. Η αγάπη υπερισχύει των πολύ αρνητικών συνθηκών.

Είναι φανερό ότι ο Πετρουλάκης βασίζει την ωραία ιστορία του στο θέμα του Andres de Claramonte και παράλληλα κλείνει το μάτι στον ψαγμένο αναγνώστη, δίνοντας το όνομα Αστέρης στο νέο αντί του Αστέρω (Estrella) που χρησιμοποιεί για τη νέα ο ισπανός συγγραφέας.   

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

  

Πόσα χρόνια δουλεύω εδώ; Πολλά. Πολλά χρόνια. Και ο χώρος αχανής. Τεράστιος. Με φαρδείς διαδρόμους που πάνε ίσια απ’ τη μια πλευρά στην άλλη και λαχανιάζεις για να φτάσεις. Όχι τώρα που γέρασα. Από την αρχή λαχάνιαζα. Τώρα όμως κάνουμε ανακαίνιση. Πότε έγινε η τελευταία ανακαίνιση; Ου, μην το ψάχνεις. Εγώ δεν την θυμάμαι. Σίγουρα είχε γίνει αλλά δεν την θυμάμαι. Και τι ακριβώς είναι αυτός ο χώρος; Πιέζω το μυαλό γιατί δεν έχω την απάντηση μπροστά στα μάτια μου. Λόγω της ανακαίνισης είναι άδειος. Τι είναι λοιπόν; Και φοβάμαι. Αν τριγυρνάει ο Σφαρνάς με καμιά καραμπίνα και με περάσει για κλεφτρόνι; Αν έχει μπουκάρει κάνας Βανακάρης από το παράθυρο; Τι μας λες τώρα… Ο ένας είναι παμπάλαιος φίλος. Ο άλλος είναι, ας πούμε… παλιός γνωστός. Γιατί τους έβαλες μαζί; Δεν τους έβαλα, μπήκαν μόνοι τους. Νόμος και Τάξη.

Χα, χα, η αρρώστια φταίει, ε; Σσσσς! Μην παραμιλάς, μπορεί να σ’ ακούσουν! Μα τι ακριβώς είναι αυτός ο χώρος; Δεν ξέρω, εγώ κάνω απλά τη δουλειά μου. Τη δουλειά σου; Ποια δουλειά σου δηλαδή;. Τι ποια δουλειά μου! Μου λένε πήγαινε από δω εκεί και πες σ’ αυτόν αυτό. Πάρε αυτό και πήγαινέ το εκεί. Και δεν θυμάσαι τι πράμα είναι τούτο δω το χάος; Μουσείο είναι. Μουσείο; Αρχαιολογικό; Δεν ξέρω. Μπορεί λαογραφικό. Μπορεί μουσείο πινέζας. Ή μουσείο ζαμπόν. Όχι, όχι ζαμπόν. Το ζαμπόν αφήνει μυρωδιά. Η πινέζα δε μυρίζει. Σίγουρα πινέζας. Αλλά τώρα βλέπω κάποιον. Επιτέλους. Να ρωτήσω τι πρέπει να κάνω.

Κύριε! Μάλιστα. Τι κάνουμε τώρα; Ανακαίνιση. Δεν βλέπετε; Βλέπω και δεν βλέπω. Ή μάλλον βλέπω ότι δεν βλέπω τίποτα. Ο κάποιος πήρε τόνο αυστηρό. Δεν βλέπετε γιατί δεν κινείστε. Δεν βλέπω τον απαιτούμενο ζήλο. Αν πάτε παρακάτω θα δείτε. Πόσο παρακάτω; Αρκετά. Αλλά πρέπει να κινείστε. Στον τελευταίο διάδρομο έχει συγκέντρωση. Είναι πολλοί; Χιλιάδες. Εγώ που πρέπει να πάω; Όπου θέλετε. Φτάνει να κινείστε.

Πάω παρακάτω λοιπόν. Και κάπου εκεί, στη μέση του πουθενά νάσου ένα κιόσκι με τσολιάδες, Παρθενώνες, Ναούς του Ποσειδώνα και καρτ-ποστάλ. Για να δω ποιος είναι μέσα πρέπει να χώσω το κεφάλι μου στα καρτ-ποστάλ με τα ηλιοβασιλέματα, τα βυζιά και τα μπούτια.

Μέσα στο κιόσκι, ένα μικρό κοριτσάκι, καθισμένο στα γόνατα, παίζει με τις κούκλες του. 

ΩΣΜΩΣΗ

Ο Κώστας σπούδασε στο Πανεπιστήμιο, δεν έδωσε πολύ σημασία και κατέληξε ένας ψευτοφυσικός. Το απωθημένο του ήταν βέβαια η συγγραφή και η σκηνοθεσία αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Δούλεψε λοιπόν μερικά χρόνια σε φροντιστήρια, βαρέθηκε και αποφάσισε να ασχοληθεί με το εμπόριο και συγκεκριμένα με εισαγωγές συστημάτων επεξεργασίας νερού.

Το κεφάλαιο του Κώστα ήταν πενιχρό και οι δυνατότητες για προώθηση των προϊόντων πολύ περιορισμένες. Σε αυτή την κατάσταση τον βρήκε ο Θανάσης και θέλησε να τον βοηθήσει.

Ο Θανάσης, καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερος, ήταν καλός αρχιτέκτονας, χωροταξικός, με όραμα και προσανατολισμό στους πρότυπους οικολογικούς οικισμούς. Παρότι είχε καλό όνομα στην πιάτσα και πολλές γνωριμίες δεν ήταν καθόλου ψηλομύτης. Άνθρωπος σεμνός και καλοπροαίρετος.

Θανάσης και Κώστας γνωριζόντουσαν κάμποσα χρόνια και υπήρχε αμοιβαία εκτίμηση. Ο Θανάσης ήταν πιο περπατημένος στην ελεύθερη αγορά αλλά είχε και μια υπεραισιόδοξη φιλοδοξία για επιχειρηματικά ανοίγματα. Ο Κώστας ήταν πολύ συγκρατημένος και φοβισμένος, προσπαθώντας απλά να επιπλεύσει σε άγνωστα νερά.

Ο Θανάσης πρότεινε στον Κώστα να πάει στο Money Show, μια ας την πούμε πολυθεματική επιχειρηματική και χρηματιστική έκθεση που συγκεντρώνει μεγάλο κοινό. Ο Κώστας ήταν άσχετος από money και show και ήξερε καλά την υπεραισιόδοξη φύση του Θανάση. Παρά ταύτα δεν έχανε τίποτα να δοκιμάσει.

Οι φίλοι πήγαν να συναντήσουν για μια βολιδοσκόπηση δύο εκπρόσωπους αυτού του forum, κλασικούς γιάπηδες, copy – paste, άνετους, με υπεροπτικό χαμόγελο και στολή στελέχους δηλαδή επώνυμο κουστούμι – γραβάτα και έμφαση στο πουκάμισο, στην κάλτσα και στο παπούτσι.

Ο Θανάσης γνώριζε λίγο τα νεαρά στελέχη με το αυθάδικο χαμόγελο και έκανε τις συστάσεις. Ο Κώστας έπιασε το βλέμμα του γιάπη 1 να καρφώνεται στο παπούτσι του, αγορασμένο πριν από τρία χρόνια με είκοσι ευρώ από στοκατζίδικο. Τρία χρόνια δεν έχει πάθει τίποτα, του είπε. Ο γιάπης 1 τράβηξε αστραπιαία το βλέμμα του και το γύρισε προς τον Θανάση.

Έχουμε καθόλου διαφημιστικό υλικό; Ρώτησε ο γιάπης 1. Φαίνεται ότι ο γιάπης 2 ήταν επικουρικός και είχε προαποφασιστεί να μην ανοίξει καθόλου το στόμα του.

Ο Κώστας έδωσε την κάρτα που την είχε φτιάξει μόνος του και ένα διαφημιστικό που το είχε τυπώσει ένας φίλος του από την Σαλονίκη. Ο γιάπης 1 πήρε την κάρτα και την έπιασε από την άκρη σα να κρατούσε λερωμένο χαρτομάντιλο. Μετά άνοιξε το δίφυλλο διαφημιστικό και έριξε μια ματιά. Αυτό το χαρτί δεν κάνει για την έκθεση. Και δεν αναφέρομαι στα ορθογραφικά λάθη. Ποια ορθογραφικά; Ρώτησε ο Κώστας. Η ώσμωση με το πρώτο γράμμα ωμέγα. Μα με δύο ωμέγα γράφεται η ώσμωση σαν φυσικό φαινόμενο. Με όμικρον και ωμέγα γράφεται η ώσμωση μεταξύ δύο κόσμων που δεν πρόκειται να συνυπάρξουν ποτέ.        

UNDERGROUND

 

Ο Πιτ μπήκε κουρασμένος, σχεδόν εξουθενωμένος στον υπόγειο. Δεν είχε κοιμηθεί καλά και δεν είχε καταφέρει να πάρει πρωινό της προκοπής. Είχε πιει έναν καφέ βαρύ αλλά χρειάζεται τουλάχιστον δύο για να ξυπνήσει. Η ουρά στο ταμείο προχωρούσε γοργά και το πρωινό πλήθος κυλούσε σε διάφορες διευθύνσεις. Ο Πιτ έφτασε στο ταμείο και έψαξε τις τσέπες του. Βρήκε μόνο τσιγάρα και αναπτήρα.

Εγκατέλειψε σαστισμένος την ουρά και κινήθηκε σπασμωδικά προς μια είσοδο. Αλλά ποια είσοδο; Για καλή του τύχη είδε τον Θίοντορ. Έλα ρε φιλαράκι, με σώνεις. Γεια σου Μαύρε Πιτ. Δεν έχω εισιτήριο, σου περισσεύει κανένα; Πού πας; Στην κεντρική πλατεία της αγοράς Α. Λάθος πας. Πάμε μαζί από αυτή τη σκάλα και θα σου πω τι θα κάνεις.

Στριμώχτηκαν σε μια στενή κακοφωτισμένη σκάλα αλλά μέσα στην αναμπουμπούλα ο Θίοντορ χάθηκε. Ο Πιτ πλησίασε δύο κουστουμαρισμένα κουτσαβάκια που στεκόντουσαν στη γωνία. Από πού πάμε προς την κεντρική πλατεία της αγοράς Α; Εδώ πας για την αγορά Β αλλά μπορούμε να σου δείξουμε, είπαν τα κουτσαβάκια με ύποπτο χαμόγελο. Τον πλησίασαν πονηρά και τον τσεκάρανε . Μόλις διαπιστώσανε πως ήταν στεγνός εξαφανίστηκαν.

Ο Πιτ είδε μια πόρτα ασανσέρ και στάθηκε εκεί με την ελπίδα πως θα ‘ρθουν κι άλλοι για να ρωτήσει. Κανένας δεν ήρθε, ούτε άνθρωπος, ούτε ασανσέρ. Αγωνία. Είδε μια σκάλα και την κατέβηκε. Έφτασε σε ένα επίπεδο που δεν είχε σκάλα για παρακάτω. Έπρεπε να κάνει ένα άλμα τριών μέτρων ή να προσπαθήσει να τσουλήσει. Έμεινε αναποφάσιστος μέχρι που έφτασαν βιαστικά δυο νεαροί.

Δεν πρόφτασε να ρωτήσει αλλά δεν είχε και κουράγιο για άλλες ερωτήσεις. Οι νεαροί πήδηξαν ή τσούλησαν και χάθηκαν. Ο Πιτ πήρε θάρρος και ακολούθησε. Κουτρουβαλώντας έφτασε κάπου που ήταν σαν μεγάλος πάτος πηγαδιού. Από πάνω, πολύ πάνω, έβλεπες ένα κομμάτι ουρανό και τη γέφυρα με τις σιδηρογραμμές.

Τώρα είδε σκάλες αλλά κι αυτές οδηγούσαν σε κατώτερο επίπεδο. Είχε ξεχάσει πού ήθελε να πάει, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να ξεφύγει απ’ αυτή την παγίδα. Δεν είχε παρά να ακολουθήσει τις σκάλες. Κατέβηκε αρκετά και βρέθηκε επιτέλους σε μια αποβάθρα. Εκεί βρήκε μια άστεγη μισοξαπλωμένη σε κάτι στρωσίδια. Πότε περνάει το τρένο; Την ρώτησε. Δεν περνάει. Γιατί; Γιατί αυτή η γραμμή έχει καταργηθεί εδώ και χρόνια. Και πώς μπορώ να βγω από δω; Δεν μπορείς, εκτός αν ακολουθήσεις το ποτάμι. Είπε και του έδειξε με τον βρώμικο, κοκκαλιάρικο δείκτη της.

Το ποτάμι ήταν τα νερά του υπόνομου που κατέβαζε κάθε λογής ακαθαρσίες. Από τις όχθες του βρωμοπόταμου κατέβαιναν άνθρωποι, μαζί και παιδιά. Πού πάτε; Κανείς δεν απαντούσε. Προχωρούσαν βιαστικά, σκυφτοί και κουκουλωμένοι. Ο Πιτ άναψε τσιγάρο.  

ΣΕΜΝΗ ΙΔΙΟΦΥΙΑ

 

Νικόλα Σφαρνά είσαι μια σεμνή ιδιοφυΐα. Ανήκεις δικαιωματικά στην ανώτατη τάξη της ιεραρχίας των ανθρώπινων ψυχών. Δεν πρόκειται να ξεκολλήσεις από κει όσες μετεμψυχώσεις κι αν περάσουν.

ΤΟ ΒΟΥΝΟ

 

Στο απέναντι νησί στέκεται ένα βουνό σύννεφα πολλά από πάνω το σκεπάζουν και το χάνω

Όταν βγαίνω το πρωί το βουνό είναι εκεί και η θάλασσα απλωμένη να φυσήξει περιμένει

Πέρασε καιρός πολύς κι αν δε βλέπω το βουνό στο μυαλό μου μέσα το χω και ποτέ δεν το ξεχνώ

Όποιος και να είσαι εσύ το βουνό θα καρτερεί κάποιο μάτι να το δει για να ξέρεις οτι υπάρχει οτι είναι ακόμα εκεί

Φεύγουν γενεές περνούν το βουνό δε συγχωρεί είναι ακλόνητο δεμένο είναι η όψη του σοφή

Πέρασε κάποιος γελώντας με τους φίλους Κυριακή ύστερα και πάλι φεύγει

το βουνό είναι βυθισμένο στη βαθιά του τη σιωπή

φεύγει η νύχτα και περνάει το βουνό όμως δε ρωτάει τι θα γίνει το πρωί

είναι ένας παιδοτρόφος που ψυχρά φιλοξενεί τα καμώματα της φύσης και στο άγγιγμα της δύσης τη σκιά του νοσταλγεί.

Έκτωρ Μιχαήλ Σκιάνης     1994

ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ

Ώρα πρωινή. Όχι πολύ. Εννέα και μισή στο σταθμό Χαλάνδρι του μετρό. Οι επιβάτες μόλις έχουν επιβιβαστεί. Οι πολλοί φοράνε μάσκα, οι λίγοι όχι. Ήταν ξαφνικό. Ο μασκοφόρος κύριος Χ τραβάει δύο ντιρέκτ, δεξί και αριστερό σε δυο νεανίες χωρίς μάσκα ευρισκόμενους έμπροσθέν του και μία κλωτσιά αλά κικ μπόξιν σε μια πιτσιρίκα που κάπως σα να σηκώθηκε στον αέρα. Άπαντες οι παθόντες χωρίς μάσκα.

-Αληταράδες, έτσι γαμάει ο Τσιόδρας, αλάλαξε ο μασκοφόρος που άφριζε το στόμα του.

Οι επιβάτες αιφνιδιάστηκαν. Οι πολιτικά ορθοί σηκώθηκαν ορθοί από τις θέσεις τους.

-Δεν είναι τρόπος αυτός, έλεος! Έτσι θα πείσουμε για την ορθότητα του εμβολιασμού και της μάσκας;

-Αυτοί δεν πείθονται, στρίγγλιζε ο αφρισμένος. Είναι αντικοινωνικά κατακάθια, αδιαφορούν για το σύνολο!

Μια κυρία πετάχτηκε κραδαίνοντας έναν μικρό σταυρό: Όργανα του οξαποδώ, σατανάδες, μασκούληδες, πολυτρυπιτάδες, στο πυρ το εξώτερον, σκατά να φάτε!

Ένας κύριος με κοντομάνικο, ολόσωμο τατουάζ και ξυρισμένη κεφαλή, ντούκος σωστός, παρεμβαίνει αποφασιστικά: Οι εβραίοι πουλάνε εμβόλια!

-Και τσιπάκια, ωρύεται η κυρία με τον σταυρό.

-Κύριοι ηρεμήστε, οι πολιτικά ορθοί.

-Εσείς μας φέρατε τα μνημόνια και τον ψευτοϊό. Βγάλτε τις μάσκες, σας πήραμε πρέφα!

-Καλά, μιλάνε αυτοί που στηρίζουνε τον Πούτιν.

-Τον πούστην!

-Ορίστε και ο ρατσισμός. Γελοιοποίηση της διαφορετικότητας!

-Είστε φασίστες!

-Εσείς είστε φασίστες, ναζιστές και πουτάνας γιοι!

-Ελλάδα το μεγαλείο σου, οι πολιτικά ορθοί.

-Αν δε σ’ αρέσει η Ελλάδα να πας στη Γερμανία, στους ναζί.

Εντωμεταξύ η πιτσιρίκα που έφαγε την κλωτσιά, πεσμένη κατάχαμα ανασαίνει με δυσκολία. Στην πρώτη στάση του μετρό επιβιβάζονται σεκιουριτάδες.

-Το ΕΚΑΒ, φωνάξτε το ΕΚΑΒ, πεθαίνει η μικρή!

Ο αφρισμένος που έριξε την κλωτσιά, έχει ξαφρίσει, έχει πέσει πάνω στη μικρή και της κάνει μαλάξεις.

-Μείνε μαζί μας, σε παρακαλώ, μείνε μαζί μας. 

ΤΟ ΒΑΡΥ ΠΕΠΟΝΙ

Ο Χρήστος ο Κανούσης αγαπούσε την κηπουρική. Η δουλειά του στο υπουργείο ήταν το ζην, ο κήπος του το ευ ζην.

Άπειρες ώρες περνούσε στον κήπο και πολλές ώρες στην έρευνα για την καλλιέργεια των ζαρζαβατικών και των φρούτων ώστε να αποδίδει ο κόπος του.

Τα ζαρζαβατικά του πήγαιναν σφαίρα. Ντομάτες, μελιτζάνες, πιπεριές, αγγούρια, κολοκύθια, σέλινα, κρεμμύδια, σπανάκια, λάχανα Βρυξελών, κουνουπίδια, όλα τελοσπάντων αυτά τα ωραία  ήταν το καμάρι του. Πήγαιναν οι φίλοι, τους έκανε ξενάγηση και τα φωτογράφιζαν με ενδιαφέρον.

Και το αμπελάκι του με τον ροδίτη πήγαινε καλά. Έβγαζε το κρασάκι του και το εμφιάλωνε, με ετικέτα παρακαλώ. Κτήμα Κανούσης. Μάλιστα.

Τώρα, στα καρπούζια δεν είχε και τόση επιτυχία αλλά εκεί που τα πήγαινε πραγματικά άσχημα ήταν στα πεπόνια. Πανωλεθρία. Πρακτικά δεν είχε βγάλει ούτε ένα πεπόνι της προκοπής.

Ο Χρήστος ο Κανούσης δεν την άντεχε την αποτυχία. Τον τρέλαινε. Κάθε τόσο ρωτούσε τον γερο-Νικόλα που ήταν φίνος μπαξεβάνης με παράδοση. Αυτός του έδινε πάντα θετικές οδηγίες αλλά στα πεπόνια δεν είχε βοηθήσει.

Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο του Νικόλα και ακούστηκε ο Χρήστος απελπισμένος: Νικόλα έκανα όλα όσα μού ‘πες. Αποστάσεις, λιπάσματα, κάλυψη, κορφολόγημα, τα πάντα. Τζίφος.

Ο γερο-Νικόλας τον λυπήθηκε: άκουσε Χρήστο. Θα σου πω ένα μυστικό που δεν το ξεστομίζω συχνά γιατί κάποιοι με πήραν στο ψιλό όταν τους το εμπιστεύτηκα. Πρέπει να πιάνεις την κουβέντα με τα μικρά πεπονάκια. Πώς δηλαδή; Θα πηγαίνεις το βραδάκι και θα πιάνεις συζήτηση. Θα τα καλοπιάνεις και θα τα ηρεμείς.

Ο Χρήστος τον έχει Θεό τον Νικόλα. Ότι του λέει είναι νόμος. Έτσι, με το που ξεπρόβαλε το πρώτο πεπονάκι, άφησε την Ρηνιώ μπροστά στην τηλεόραση λέγοντάς της ότι πάει μια βόλτα στον μπαξέ. Τώρα, βραδιάτικα, άνθρωπέ μου; Μύγα σε τσίμπησε; Εσύ δουλειά σου κυρά Ρήνη! Χάζεψε στο κουτί να δεις χαΐρι!

Μια και δυο στο πεπονάκι ο Χρήστος, κάθισε δίπλα του και άρχισε τα γλυκόλογα: Έλα παιδάκι μου, πάρε το νεράκι σου από το χωματάκι που σου έβαλα και έχει όλες τις θρεπτικές ουσίες, πρόσεχε τον ήλιο τον πολύ, είδες ότι σου έβαλα ειδικό κάλυμμα, θα μεγαλώσεις και θα γίνεις κουκλί! Θες να σου πω ένα γλυκό νανούρισμα;

Δε θέλω νανούρισμα, λέει το πεπόνι. Θέλω να με λες αστυνόμο, ασφαλίτη, έστω μπάτσο. Εσένα πώς σε λένε; Χρήστο Κανούση, απαντάει με τα μάτια γουρλωμένα ο κηπουρός. Τό ‘ξερα! Τό ‘ξερα ότι θά ‘πεφτα σε γνωστό, του σιναφιού! Εμένα με λέγανε Ζούζουλα. Με θυμάσαι; Συνάδελφος του πατέρα σου. Γενική Ασφάλεια; Σπουδαστικό;

Πώς, θυμάμαι ! Σε φωνάζανε βαρύ πεπόνι!

Νάτα λοιπόν! Τώρα μπορούμε να συνεννοηθούμε. Για τη μετεμψύχωση έχεις ακούσει, έτσι; Κάτι λίγα. Ε, λοιπόν ισχύει απολύτως. Και ισχύει ότι γεγονότα, συναισθήματα και συμπεριφορές σου καθορίζουν το είδος και την ποιότητα της επόμενης ύπαρξής σου. Τι μου λες; Δηλαδή επειδή εσένα σε φωνάζανε βαρύ πεπόνι, στην επόμενη ζωή έγινες πεπόνι; Ναι, έπαιξε ρόλο. Τον πατέρα μου τον φώναζαν καπετάνιο, τώρα υπάρχει ένα παιδί που σε λίγα χρόνια θα μπαρκάρει και είναι ο πατέρας μου;

Μπορεί αλλά μάλλον όχι. Στο μεταγωγών, που περιμέναμε για να μπούμε στην καινούρια μας ύπαρξη, ξέρεις τι λέγανε; Τι λέγανε; Όσο τα κολοκύθια είναι φαΐ άλλο τόσο οι ασφαλίτες είναι άνθρωποι.

Δηλαδή ο μπαμπάς μου θα είναι κι αυτός ζαρζαβατικό; Έτσι το βλέπω, καμιά μάπα, κάνα αγγούρι…

Για να πούμε την αλήθεια, λέει σκεφτικός ο Χρήστος, μάλλον σας άξιζε η κατάντια. Είχατε ρίξει πολύ ξύλο. Φάλαγγα, ηλεκτροσόκ…

Ρε φίλε, εντολές εκτελούσαμε. Προστατεύαμε το καθεστώς! Και δεν υπήρχε άλλος τρόπος; Βλέπεις εσύ άλλο τρόπο; Εγώ δεν βλέπω ξύλο και βασανιστήρια. Να σου πω κάτι; Αυτοί που δίνανε τις εντολές δεν λέρωσαν τα χέρια τους ούτε με ξύλο ούτε με βασανιστήρια. Και τώρα προσκαλούνται πρώτοι-πρώτοι, αυτοί και τα τέκνα τους, στη γιορτή αποκατάστασης της δημοκρατίας.

Αυτοί δεν είναι σαν τα κολοκύθια; Στην επόμενη ζωή τους δεν θα γίνουν μελιτζάνες; Κανείς δεν ξέρει, είπε το πεπόνι, ο Ζούζουλας. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει πουθενά. Μα τώρα με παρασκότισες. Τράβα να κοιμηθείς και άσε τα νανουρίσματα.

Την άλλη μέρα το πεπονάκι ήταν ξερό και ο Χρήστος περίμενε το επόμενο με την ελπίδα ότι δεν θα ήταν ο Σμαΐλης.    

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

 

Ο συμπολίτης Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος έγραψε ένα σχόλιο για τη μικρή μου ιστορία «ΤΟ ΘΥΜΑ» στην ιστοσελίδα της «Δράσης για μια άλλη πόλη» των Βριλησσίων. Το σχόλιο είναι το εξής: «Συμπυκνωμένη, σύγχρονη τραγωδία από έναν συμπολίτη μας! Χρήζει πολλών επαίνων. Συγχαρητήρια!».

Το επαινετικό σχόλιο του συμπολίτη είναι ιδιαίτερα κολακευτικό και τον ευχαριστώ. Πέρα όμως απ’ αυτό, μου δίνει την ευκαιρία να σχολιάσω με τη σειρά μου την επίδραση της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας και των Ομηρικών Επών, όχι μόνο στο θέατρο και στη λογοτεχνία αλλά και στη λαϊκή τέχνη του κινηματογράφου και των τηλεοπτικών σειρών.

Ο συμπολίτης Μ.Δ.Ε. γνωρίζει καλά τι γράφει. Δεν συγκρίνει τα μεγέθη αλλά το πνεύμα. Δε γίνεται να συγκριθούν σα μέγεθος μια συμπαθητική μικρή ιστορία με τα τιτάνια έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του κοντοχωριανού μας του Ευριπίδη. Όμως το πνεύμα του τραγικού ήρωα υπάρχει στο μικρό Μπάμπη της ιστορίας και θυμίζει κάτι από Οιδίποδα: σκοτώνει ο Μπάμπης λόγω νεανικής επιπολαιότητας και ο νεαρός Οιδίποδας λόγω παρορμητικού θυμού. Όταν έρχεται η ώρα της συνειδητοποίησης και οι δύο καταρρέουν.

Στην Αρχαία Ελληνική Τραγωδία δεν υφίσταται μανιχαϊστικός διαχωρισμός καλού-κακού. Οι ήρωες και οι θεοί κυριαρχούνται από τα πάθη και συχνά κάνουν κακό πιστεύοντας ότι πράττουν ορθά. Επίσης τα διλήμματα δεν έχουν μονοσήμαντες απαντήσεις. Πρέπει να υπακούμε στο νόμο ή στη συνείδηση (Αντιγόνη); Πρέπει να εκδικούμαστε το άδικο ακόμη και με τον φόνο της μάνας μας ή όχι (Ορέστης, Ηλέκτρα);

Στην Τραγωδία ο θεατής μπερδεύεται. Τη μια συμπάσχει με τον ήρωα και την άλλη διαφωνεί μαζί του συντασσόμενος με την άποψη ή τον προβληματισμό του χορού που εκπροσωπεί, κατά κάποιο τρόπο, την κοινή γνώμη. Η Κάθαρση, η κατακλείδα του έργου, είναι δίκαιη αλλά και παρηγορητική για τον θεατή που πρέπει να φύγει από την παράσταση με αίσθημα πληρότητας.

Αυτό το μπέρδεμα του θεατή δεν αρέσει στον Πλάτωνα ο οποίος πιστεύει στον παιδευτικό χαρακτήρα της τέχνης. Κατά τον Πλάτωνα ο θεατής πρέπει να μαθαίνει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό και όχι απλά να συμπάσχει και να παθιάζεται με τους ήρωες. Στην Πολιτεία του Πλάτωνα δεν έχουν θέση οι τραγικοί ποιητές αλλά ο φιλόσοφος ποιητής.

Πώς τώρα έχουν όλα αυτά σχέση με την σύγχρονη τέχνη του κινηματογράφου και των τηλεοπτικών σειρών;

Στον λεγόμενο εμπορικό κινηματογράφο που είναι ένα είδος λαϊκής τέχνης με πολύ μεγάλο κοινό είχε κυριαρχήσει για πολλά χρόνια ένα μοτίβο όπου οι χαρακτήρες διαχωρίζονταν σε καλούς και κακούς, οι επιλογές ήταν συνειδητές και ξεκάθαρες, με το καλό ή το κακό, και το τέλος ήταν το γνωστό happy end, η επικράτηση του καλού. Στα μάτια μου αυτή η στάση του εμπορικού κινηματογράφου πλησιάζει την περί τέχνης ηθική αντίληψη του Πλάτωνα.

Φαίνεται όμως ότι με τα χρόνια το κοινό άρχισε να πλήττει με τις ταινίες του happy end και του σίγουρου θριάμβου του καλού. Οι κοινωνικές συνθήκες άλλωστε δεν ευνοούν μια τέτοια θεώρηση. Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια στροφή προς το πνεύμα της Τραγωδίας όπου δεν υπάρχουν ξεκάθαρα καλοί χαρακτήρες και το τέλος έχει στοιχεία κάθαρσης: οι ήρωες αφανίζονται συνειδητοποιημένοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και ο θεατής μένει χωρίς εκκρεμότητες.

Η στροφή αυτή είναι ακόμη πιο έντονη στις τηλεοπτικές σειρές. Οι χαρακτήρες είναι όλοι τραγικοί, οδηγούμενοι από πάθη, αντιμετωπίζοντας διαρκώς διλήμματα όπου η στάση τους επιβάλλεται από τις καταστάσεις και όχι από την ηθική επιλογή του καλού.

Η εντύπωσή μου είναι ότι η μεταστροφή αυτή στη λαϊκή τέχνη του κινηματογράφου και της τηλεόρασης δεν θα διαρκέσει για πολύ. Ο άνθρωπος απογοητεύεται και μπερδεύεται, φτάνει να μην πιστεύει καν στην διαφορά καλού και κακού αλλά κάποια στιγμή θα χρειαστεί και την ελπίδα και το φωτεινό παράδειγμα. Κάποια στιγμή θα ξαναλάμψει η αισιοδοξία του Πλάτωνα και η πίστη ότι το καλό υπάρχει και πέρα από το συμφέρον. 

*Η εικόνα είναι από την τηλεοπτική σειρά Animal Kingdom. 

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ*

Σήμερα το πρωί ο Σάββας έφυγε. Πήρε το μονοπάτι του αθόρυβα και τον χάσαμε. Διακριτικά, χωρίς φασαρία, όπως έκανε πάντα.

Ήταν γλυκός άνθρωπος. Τρυφερός και υποστηρικτικός. Με το καλοσυνάτο χιούμορ, με τον καλοπροαίρετο λόγο. Πολύτιμος για την οικογένειά του, για τους ανθρώπους του, για τους φίλους του, για όλους.

Στον Σάββα δεν άρεσαν τα μπλεξίματα. Προσπαθούσε να απλοποιήσει τα πράγματα. Είχε εξαιρετική αντίληψη αλλά απόφευγε τις πολύπλοκες καταστάσεις. Του άρεσε να κυκλοφορεί στα δικά του κατατόπια.

Άραγε θα βρει τη σωστή άκρη στο μονοπάτι του; Θυμήθηκα τον φίλο που έρχεται ταχτικά στον ύπνο μου να μου λέει: Όταν φεύγεις, το μονοπάτι σου σε πάει μόνο του. Ο μπερδεμένος μπερδεύεται, ο ντόμπρος βρίσκει το δρόμο ίσιο και καθαρό.

Και αυτά που δεν προλάβαμε να κάνουμε εδωνά; Τα τσιπουράκια που τάξαμε και δεν ήπιαμε, τα μεζεδάκια που δεν ετοιμάσαμε;

Όταν με το καλό ανταμώσετε όλα θα γίνουν, σα ν’ ακούω το φίλο να μου λέει. Κι ο Σάββας θα συναντήσει την Αντριάνα, τον Μιχάλη και όλους τους αγαπημένους του. Σε ένα όνειρο που δεν τελειώνει ποτέ.

Ε τότε, καλή αντάμωση ρε Σάββα. Και να μην ξεχάσω πάλι να σου φέρω τις μεγάλες ελιές που σου είχα τάξει.

*Αποχαιρετισμός στον ξάδερφο και φίλο Σάββα Ματσούκη.     

ΤΟ ΘΥΜΑ

Άναψε πράσινο για τους πεζούς. Ο κύριος Μπάμπης που ήταν στη διαχωριστική νησίδα πάτησε το ένα πόδι στο δρόμο κι ετοιμαζόταν να πατήσει και το δεύτερο. Η μεγάλη μηχανή ήρθε με ταχύτητα και τον πέταξε. Ο ηλικιωμένος άντρας έμεινε στο οδόστρωμα αιμόφυρτος και αναίσθητος. Κόσμος μαζεύτηκε γύρω του. Το ασθενοφόρο έφτασε σε λίγο και τον πήρε. Στο νοσοκομείο διαπίστωσαν τον θάνατο.

Ο εικοσάρης Μπάμπης στη μηχανή είχε γκαζώσει για να προλάβει το φανάρι. Χτύπησε τον ηλικιωμένο με το πλάι. Τα έχασε και έφυγε πανικόβλητος. Άρχισε να γυρίζει από δω και από κει αλαφιασμένος, πάνω σε μια αλαφιασμένη μηχανή. Οι σκέψεις πέρναγαν απ’ το μυαλό του αστραπή κι εξαφανίζονταν. Να γυρίσει; Δεν το άντεχε. Κρατούσε μέσα του μια ελπίδα. Είχε χτυπήσει τον άνθρωπο σχεδόν ξώφαλτσα. Η ζημιά δεν πρέπει να ‘ταν μεγάλη.

Περιπλανώμενος έφτασε κάπου στο Χαϊδάρι. Άφησε τη μηχανή σ’ ένα δρομάκι και χώθηκε σε μια καφετέρια. Παράγγειλε γλυκό φραπέ κι άρχισε να παίζει με το καλαμάκι. Η τηλεόραση έλεγε ειδήσεις.

Κάποια στιγμή είπαν για το συμβάν, Αλεξάνδρας στο ύψος της Ιπποκράτους. Ο ηλικιωμένος έχασε τη ζωή του. Το καλαμάκι έφυγε από το χέρι του Μπάμπη. Έσκυψε να το μαζέψει μηχανικά, όταν άκουσε το όνομα: Χαράλαμπος Γουλής. Το δικό του όνομα!

Κάποιος συγκράτησε τον αριθμό της μοτοσυκλέτας σίγουρα. Δεν ήταν δύσκολο να τον βρουν, η μηχανή ήταν στο όνομά του. Έπρεπε να παραδοθεί, είχε σκοτώσει άνθρωπο.

Άρχιζε να ζαλίζεται. Χλόμιασε, άσπρισε, τον έκοψε κρύος ιδρώτας. Είστε καλά κύριε; Του είπε ο σερβιτόρος.

Σηκώθηκε να φύγει αμίλητος. Ο σερβιτόρος ευγενικά του θύμισε να πληρώσει. Ξέπνοα ζήτησε συγνώμη και άφησε ένα δεκάρικο. Δεν ήθελε ρέστα. Βγήκε στον καθαρό αέρα να συνέλθει.

Βρήκε με κόπο τη μηχανή. Την καβάλησε και τράβηξε για τη γειτονιά του. Εκεί που έγινε το δυστύχημα.

Παρουσιάστηκε στο αστυνομικό τμήμα των Εξαρχείων. Ο φρουρός τον έστειλε στον αξιωματικό υπηρεσίας.

Χτύπησα άνθρωπο χωρίς να το θέλω, είπε. Πώς; Τον ρώτησε ο αστυνομικός. Με τη μηχανή, στο φανάρι Ιπποκράτους και Αλεξάνδρας. Μας αναφέρθηκε το συμβάν. Πώς λέγεσαι; Χαράλαμπος Γουλής.

Ο αστυνομικός κοίταξε το χαρτί μπροστά του. Με δουλεύεις; Γιατί κύριε; Χαράλαμπος Γουλής λέγεται το θύμα!

Ο Μπάμπης έμεινε ένα ολόκληρο λεπτό άφωνος. Έπειτα τα πάντα σκοτείνιασαν. Ψέλλισε: ποιος ήταν το θύμα κύριε; Χαράλαμπος Γουλής, ετών εβδομήντα, κάτοικος Αθηνών, Ιπποκράτους 182.

Ο Μπάμπης Γουλής ο πρεσβύτερος, ήταν το θύμα. Ο Μπάμπης Γουλής ο νεότερος, ο εγγονός, ήταν θύτης και θύμα. Η ζωή είναι μεγάλη πόρνη.

Είπε κάποτε ένας φιλόσοφος των Εξαρχείων. 

Η ΣΤΡΩΜΑ

Μόλις το Νισάν του Αλέξανδρου του παλιατζή, του καλού παιδιού, έστριψε στην Χρυσοστόμου Σμύρνης, η Βασιλική φώναξε: μια στρώμα!

Ο Θανασάκης ο μικρός από πίσω διόρθωσε: ένα στρώμα ρε μάνα! Μια στρώμα, ένα στρώμα, τρέξε Φιτίμ να το πάρεις πριν μας το αρπάξουνε, είπε η Βασιλική, στη γλώσσα της, στον Αλέξανδρο που τον φωνάζανε Βαγγέλα αλλά εκεί που γεννήθηκε ήταν γραμμένος σαν Φιτίμ.

Ο Βαγγέλας γούρλωσε τα μάτια με το στρώμα του κουτιού που ήταν μάλιστα μέσα σε νάιλον. Το άρπαξε και το έδεσε στην καρότσα.

Να το πας στον Νικηφόρο, του λέει η Βασιλική. Τι να το κάνει ο Νικηφόρος, αυτός πουλάει καινούργια. Μα αυτό είναι κατακαίνουργιο, επιμένει η Βασιλική.

Επειδή πάντα στο τέλος περνάει της Βασιλικής, η στρώμα έφτασε στον Νικηφόρο που απόρησε: από πού το τσουρνέψατε;

Δεν τσουρνέβω εγώ βρε, θύμωσε ο Βαγγέλας. Μου το ‘δωκε πελάτης. Το θες ή να το πάω παρακάτω;

Τέλος πάντων, θα το πάρω. Ένα πενηντάρικο.

Τι πενηντάρικο, αυτό κάνει δυο χήνες, λέει ο Βαγγέλας που είχε βάλει τον Θανασάκη να το ψάξει στο κινητό.

Δυο χήνες; Κάγχασε ο Νικηφόρος. Πήγαινέ το παρακάτω.

Εντάξει βρε, δεν σου ζητάω δυο χήνες, έμπορος είσαι, δυο κατοστάρικα όμως είναι για το συφέρο σου.

Εβδομήντα και τέλος είπε ο Νικηφόρος και του γύρισε την πλάτη.

Πάρτο ρε τσιφούτη, είπε ο Αλέξανδρος-Βαγγέλας-Φιτίμ. Δώσε ογδόντα και πάρτο.

Έδωσε εβδομηνταπέντε ο Νικηφόρος που είχε και  e-shop και το έβγαλε στο ίντερνετ σαν ευκαιρία – καινούργιο σε μισή τιμή, χίλια και διακόσια πενήντα παρακαλώ.

Την είδε την προσφορά ο Αλέξανδρος, όχι ο παλιατζής αλλά ο Γρηγορίου, καθηγητής στο πανεπιστήμιο που έψαχνε για καινούργιο στρώμα και το παράγγειλε.

Μόλις το φέρανε, η γυναίκα του η Ειρήνη σχολίασε μαζεμένη: ίδιο με το προηγούμενο είναι.

Ναι, έκοψε την κουβέντα απότομα ο Αλέξανδρος.

Ο οποίος Αλέξανδρος είχε πιάσει πριν δυο μέρες τη γυναίκα του στα πράσα με τον κουμπάρο και πέταξε το στρώμα του κρεβατιού τους. Επειδή όμως ήταν αδύναμος χαρακτήρας και εξαρτημένος από την Ειρήνη, πες πως την αγάπαγε κιόλας, την συγχώρεσε σχεδόν αμέσως.

Από κει και πέρα ανέλαβε το κάρμα. 

ΤΟ ΒΟΤΣΑΛΟ

 

Τον Μίλτο δεν τον πήρε από κάτω. Έτσι έλεγαν οι δικοί του και οι φίλοι του που περίμεναν ότι μετά το ατύχημα τα πράγματα θα ήταν δύσκολα.

Ο Μίλτος και η Μαρία γνωριζόντουσαν από παιδιά. Δεκαπέντε χρόνια ήταν μαζί, από τα δεκαπέντε τους. Αυτοκόλλητοι. Μαζί στη δουλειά στο ταχυδρομείο, μαζί στο σπιτάκι της Πανόρμου, μαζί στις μεγάλες βόλτες με την χιλιάρα.

Έκαναν παρέα με όλον τον κόσμο, πρόσχαρα παιδιά, ανοιχτά, με τα τραγούδια τους, τις κιθάρες, τις μπύρες και τα τσίπουρα, τα τσιγαριλίκια όταν έπρεπε, έτοιμοι να συντρέξουν τον καθένα που ζητούσε ένα χέρι για βοήθεια. Ένα χέρι ζητούσε ο άλλος, τέσσερα του πρόσφεραν. Γι αυτό τους αγαπούσαν οι πάντες.

Τη μέρα του ατυχήματος η χιλιάρα λαμποκοπούσε. Ο Μίλτος την πρόσεχε πολύ. Ούτε γρατζουνιά δεν είχε η μηχανή. Και σαν οδηγός ήταν μάγκας. Δεν οδηγούσε ποτέ πιωμένος και όταν μπλέκανε σε τίποτε γλέντια, ξεραινόντουσαν στον ύπνο και συνεχίζανε τη βόλτα μετά, με το κεφάλι καθαρό.

Τη μέρα εκείνη γύρναγαν από τη δουλειά και είπαν να περάσουν μια βόλτα από την Πεντέλη, να αράξουν και να δουν τα χρώματα από το ηλιοβασίλεμα. Στην επιστροφή για το σπίτι η χιλιάρα πάτησε λάδια και έφυγε απ’ τον δρόμο. Ο Μίλτος έπεσε στο συρματόπλεγμα και δεν έπαθε σχεδόν τίποτα, η Μαρία χτύπησε στην κολόνα και το παλιό κράνος δεν άντεξε.

Στην κηδεία ο Μίλτος έμεινε αμίλητος και αδάκρυτος. Χαιρέτησε με ευγένεια όλους, τους πολλούς, που πήγαν να αποχαιρετήσουν το Μαράκι. Γύρισε μετά στο σπίτι, μάζεψε τα ρούχα και τα πράγματα της αγάπης του και τα έβαλε σε δυο μεγάλες κούτες για να τα δώσει. Τις φωτογραφίες τις τυπωμένες τις μάζεψε σ’ ένα κουτί, μαζί μ’ ένα στικάκι που είχε όλες τις ηλεκτρονικές. Αυτά τα ανέβασε στο πατάρι. Ήπιε ένα μπουκάλι τσίπουρο και κοιμήθηκε.

Την άλλη μέρα πήγε στη δουλειά και μετά πέρασε από το μάστορα που είχαν μεταφέρει τη χιλιάρα. Σε μια βδομάδα η μηχανή ήταν έτοιμη.

Η ζωή του Μίλτου μπήκε ξανά στις ράγες της, σα να μην είχε βγει ποτέ από αυτές. Σπίτι, δουλειά, βόλτα με τη χιλιάρα. Υιοθέτησε και μια μικρή σκυλίτσα, την Ραλού που την κουβάλαγε πάντα μαζί του σ’ ένα μάρσιπο.

Και τα χρόνια πέρασαν. Οι βόλτες με τη χιλιάρα, πότε σε βουνό, πότε σε θάλασσα, με τον Μίλτο να παίρνει μαζί του την Ραλού, την κονσέρβα της, μια μπύρα, καφέ και νερό και να βγάζει τη νύχτα σε υπνόσακο, μαζί με τη σκυλίτσα του. Το πρωί, με το που χάραζε, έκανε μια βόλτα με τη Ραλού και μετά ανέβαιναν στη χιλιάρα για τη δουλειά.

Εκείνο τη νύχτα την είχαν βγάλει στην παραλία. Το πρωί ο Μίλτος μπήκε να βουτήξει τα πόδια στη θάλασσα και η Ραλού τον ακολούθησε όπως πάντα. Το νερό ήταν καθαρό, κρυστάλλινο. Σε μια στιγμή ο Μίλτος κοντοστάθηκε και κοίταξε τον βυθό. Ξεχώρισε ένα βότσαλο. Έσκυψε, το ‘πιασε και το στέγνωσε τρίβοντάς το πάνω στο ρούχο του. Το έβαλε στην τσέπη του και φώναξε την Ραλού να φύγουνε.

Εκείνη τη μέρα δεν πήγαν στη δουλειά. Γύρισαν στο σπίτι και ο Μίλτος κατέβασε την κούτα από το πατάρι. Έψαξε και βρήκε το βότσαλο. Ένα βότσαλο σχεδόν δίδυμο με κείνο που μάζεψε στη θάλασσα, μαζεμένο κι αυτό πριν περίπου δέκα χρόνια από την  παραλία της Χηλής στην Αλεξανδρούπολη. Το είχε βρει η Μαρία που του άνοιξε την παλάμη και το άφησε μέσα. Ήταν ένα ωραίο βότσαλο σε σχήμα καρδιάς.

Έβαλε τα δυο βότσαλα, το ένα δίπλα στ’ άλλο, στο κομοδίνο. Ήπιε μισό μπουκάλι ουίσκι και κοιμήθηκε, έναν ύπνο βαρύ και πηχτό. Το πρωί πήγε την Ραλού στον φίλο του τον Σπύρο, το μάστορα με το συνεργείο, και τον παρακάλεσε να του την κρατήσει για κάνα-δυο μέρες. Ο Σπύρος δέχτηκε ευχαρίστως και δεν έκανε άλλες ερωτήσεις γιατί ήταν άνθρωπος διακριτικός.

Ο Μίλτος γύρισε στο σπίτι, ήπιε τα υπόλοιπο ουίσκι και άνοιξε δεύτερο μπουκάλι. Κοιμήθηκε και το βραδάκι ξεκίνησε για Λαύριο. Έφτασε στο λιμάνι και οδήγησε μέχρι την προβλήτα. Άφησε τη χιλιάρα, έβγαλε το μπουκάλι το ουίσκι και το άδειασε γρήγορα. Ανέβηκε στη μηχανή και μαρσάρισε με μανία. Στο βάθος του σκοτεινού ορίζοντα έλαμπε μια μεγάλη καρδιά.

Το πρωί ένοιωσε μια γλώσσα να του γλύφει το πρόσωπο. Πήγε ν’ ανοίξει τα μάτια του και το φως τον τύφλωσε. Με κόπο ξεχώρισε τα γαλάζια μάτια του Σπύρου που τον κοίταζαν. Ο ήλιος, ο φίλος και ο σκύλος του ήταν εκεί. Μια καινούργια μέρα ήταν εκεί. Ανασηκώθηκε στο παγκάκι. Πάμε για καφέ;

Είπε.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ

 

Μοιραίος ο χρόνος του απολογισμού μιας ζωής. Φτάνει την στιγμή που η σχέση σου με τους άλλους βρίσκεται σε οριακό επίπεδο. Λίγοι που σε πάνε και τους πας, κάποιοι που σε πάνε και δεν τους πας, άλλοι που τους πας και δεν σε πάνε και πολλοί που δεν σε πάνε και δεν τους πας.

Ο απολογισμός γίνεται για εκείνους που τους πας και δεν σε πάνε. Και γιατί απολογισμός; Γιατί όταν σώνεται η επιθυμία για δράση, όταν σβήνει η φωτιά, σε απασχολεί μόνο ο καπνός. Για τον καπνό συζητάμε.

Τι έκανες σωστά και τι λάθος; Αλήθεια, υπάρχει αλήθεια σε αυτή την κρίση; Υπάρχει γενικά αλήθεια; Είχαν δίκιο οι εμμονικοί με την απόλυτη αλήθεια Σωκράτης και Πλάτων ή μήπως ο Πύρρων που γελούσε όταν άκουγε για αλήθεια; Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, είναι δηλαδή σχετική; Αν είναι σχετική, τότε δεν είναι αλήθεια, είναι κάτι άλλο.

Ο παρατηρητής επηρεάζει το είναι και το γίγνεσθαι. Κβαντική φυσική και έτσι. Αφορά τα σωματίδια, δηλαδή την έσχατη αλήθεια της ύλης. Αν η έσχατη αλήθεια αλλοιώνεται από τον παρατηρητή και αν χωρίς παρατηρητή δεν υπάρχει γεγονός, τότε πιάσε τ’ αυγό και κούρεφ’ το.

Είναι και η σχετικότητα και όλος αυτός ο χαμός με τα συστήματα αναφοράς. Τρέχω μπροστά με την λαμποργκίνι μου με τρακόσα και με ακολουθεί μια φεράρι πάλι με τρακόσα. Σε σχέση με την λαμποργκίνι η φεράρι είναι ακίνητη και τούμπαλιν. Αν το μυαλό μου τρέχει με τρακόσα, βγάζει την φουλαριστή φεράρι ακίνητη, σε αντίθετη περίπτωση η φεράρι περνάει από πάνω μου και με ισοπεδώνει.

Αυτός είναι ο απολογισμός. Ή τον αφήνεις να σε ισοπεδώσει ή τρέχεις να ξεφύγεις. Για την αλήθεια μη μιλάς, όπως θα έλεγαν και οι Πυξ Λαξ με νότες.

Η ΠΟΛΑ, ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΒΟΥΡΟΔΑΓΚΑΝΕΣ

 

Η μέρα ξεκινάει από τη νύχτα. Και η νύχτα, τώρα που φύγανε η Νάτη και η Κλοντέλ για διακοπές, δεν περνάει.

Τα αρπαχτικά είναι ανήσυχα τη νύχτα. Ψάχνουν τα θηράματα. Για την Πόλα, όταν φεύγουν οι φίλες της, είμαι το υποκατάστατο του θηράματος. Δε με αφήνει να κοιμηθώ, ούτε να ησυχάσω. Κολλάει τη μουσούδα της στη μύτη μου ερεθίζοντας τον αλλεργικό βλεννογόνο των ματιών μου, μου τραβάει μια ξεγυρισμένη δαγκωνιά στο χέρι και με αναγκάζει να σηκωθώ από το κρεβάτι, να πάρω το τάμπλετ και να περιμένω στην πολυθρόνα του καθιστικού ώστε να αράξει και αυτή στην άλλη πολυθρόνα και να με αφήσει – που λέει ο λόγος – στην ησυχία μου.

Σε κάνα μισάωρο ξαναγυρνάω στο κρεβάτι αλλά τα καλά κρατάνε λίγο. Η Πόλα επιστρέφει και η ιστορία επαναλαμβάνεται τουλάχιστον πέντε-έξη φορές τη νύχτα.

Πέντε και μισή το πρωί φτιάχνω καφέ, ανακουφισμένος που ξημερώνει, έστω και χωρίς να έχω κοιμηθεί. Στις έξι παίρνω μήνυμα από το μεξικάνικο καρτέλ που του πλένω τα ρούχα. Η Πόλα έχει πέσει για ύπνο.

Στις εννιά παίρνει τηλέφωνο ο Κιτσολάκης, ο εγχώριος πελάτης του καρτέλ. Με θέλει για να πάμε με το υδροπλάνο του στη Μύκονο. Εκτός από κοκό έχει και τουριστικές επιχειρήσεις όπου δυστυχώς εμπλέκομαι κι εγώ με το πλυντήριό μου.

Να του πεις του Νικόλα του Κιτσολάκη ότι είσαι άυπνος όλη νύχτα; Δε σφάξανε, γιατί σε σφάξανε. Πάμε στη Μύκονο, κατευθείαν στο Nick the Freak, το wine bar με τα χρυσά καλαμαράκια και τις πλατινένιες καβουροδαγκάνες. Φυσικά τον λογαριασμό τον πληρώνει με ευχαρίστηση ο Νικόλας γιατί το μαγαζί είναι δικό του. Εγώ βοηθάω στο πλύσιμο και έχω λανσάρει και το σλόγκαν «δεν πληρώνετε κύριοι το φαγητό αλλά την εμπειρία». Εννοείται ότι το σλόγκαν είναι μούφα γιατί το να χαλάς ένα μισθό ερευνητή για το τίποτα δεν αποτελεί εμπειρία για τους λεφτάδες. Αποτελεί τρομαχτική εμπειρία για τον ερευνητή αλλά ποιος από αυτούς τους κακόμοιρους πλησιάζει!

Σπάζω την καβουροδαγκάνα με το ειδικό εργαλείο και ανατριχιάζω. Σκέφτομαι ότι πανεύκολα κάποια μέρα μπορεί να σπάσει έτσι το δικό μου το κεφάλι και πάει το μυαλό μου στην Πόλα που δεν έχει υπομονή να με περιμένει πάνω από λίγες ώρες. Η καημένη δεν ξέρει πού έχει μπλέξει. Αντίθετα, σε μας τα δίποδα είναι γνωστό ότι πρώτα σε αυτές τις περίεργες καταστάσεις την πληρώνουν τα κατοικίδια, σαν προειδοποίηση για τους κτήτορες.

Τελειώνουμε με τις δαγκάνες χωρίς να μιλήσουμε σχεδόν καθόλου. Είμαι σε αναμμένα κάρβουνα. Μια τέτοια μέρα μπορεί να έχει οποιαδήποτε εξέλιξη. Προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου φιλοσοφώντας: του καβουριού το μέλλον ήταν προδιαγεγραμμένο, το δικό μου παίζεται, άρα είμαι σε πλεονεκτική θέση. Από την άλλη η αγωνία είναι μεγαλύτερο μαρτύριο.

Μην τον υποτιμάτε τον Κιτσολάκη, είναι μετρ της ψυχολογίας. Είναι συνεχώς ανέκφραστος αλλά σε μετράει και σε αναλύει με χειρουργική ακρίβεια. Ξέρει για παράδειγμα πολύ καλά ότι η στάση που του ζητώ ευγενικά να κάνουμε στην Αίγινα, καθώς επιστρέφουμε, δεν είναι για να δω τον αγαπημένο μου βαφτισιμιό αλλά για να ανάψω λαμπάδα στον Άγιο Νεκτάριο που έμεινα ακόμη μια μέρα ζωντανός. Εννοείται ότι περνάω και από τον βαφτισιμιό, δεν είναι να λες ψέματα σε αυτούς τους ανθρώπους.

Πριν αποχωριστούμε, ο Κιτσολάκης με χτυπάει φιλικά στην πλάτη. Εκείνο το δευτερόλεπτο που περνάει και δεν έχω φάει σφαίρα μετά το φιλικό χτύπημα, το κεφάλι μουδιάζει.

Άλλη μια μέρα στη δουλειά πέρασε. Η νύχτα είναι της Πόλας.    

 

ΕΞΥΠΝΟ ΔΑΣΟΣ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Πριν περίπου ένα χρόνο και συγκεκριμένα στις 5 Αυγούστου του 2021, δημοσιεύθηκε στο blog άρθρο μας με τίτλο «ΑΝΤΙΠΥΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ,  ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ». Το άρθρο έτυχε καλής υποδοχής και αναδημοσιεύθηκε από LIFO, Times News και  από το blog Δράση για μια  Άλλη Πόλη των Βριλησσίων.

Στα πλαίσια μιας γενικότερης αναφοράς στα θέματα που σχετίζονται με την πρόληψη και την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στις καινούργιες τεχνολογίες και δυνατότητες που πρέπει να αξιοποιηθούν για το μεγάλο αυτό ζήτημα. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:

«…Αναφερθήκαμε ήδη στην συνεργασία ερευνητών του Πανεπιστημίου CarlosIII της Μαδρίτης με τις επιχειρήσεις Telefónica Digital España, Dronitec S.L. και Divisek Systems για την δημιουργία ενός αυτόματου συστήματος πυροπροστασίας δασών που θα είναι σε θέση να υποστηρίξει τις μονάδες πυρόσβεσης ώστε να μειωθεί με ασφάλεια ο χρόνος αντίδρασης μέσω της παροχής πληροφορίας σε πραγματικό χρόνο για την εξέλιξη της πυρκαγιάς. Οι συνεργαζόμενοι φορείς και ερευνητές περιγράφουν στην ιστοσελίδα της GSMA το σύστημα, υπογραμμίζοντας ότι δοκιμάστηκε με επιτυχία (GSMA Internet of Things Case Study - How Cellular Technology Enables Anti-Fire Drones). Η λύση του Διαδικτύου των Πραγμάτων – ΔτΠ (Internet of Things –IoT) αξιοποιεί την υποδομή των τηλεπικοινωνιακών πύργων, την σύνδεση της κινητής τηλεφωνίας σε πραγματικό χρόνο και τα ΣμηΕΑ. Παρουσιάζεται σχηματικά στην εικόνα 3 και συνίσταται στα εξής: Αισθητήρες θερμότητας, καπνού, ανέμου κλπ επάνω στους τηλεπικοινωνιακούς πύργους. Αυτοί οι αισθητήρες μπορούν να εντοπίσουν φωτιά σε ακτίνα 15km.

Όταν οι αισθητήρες εντοπίζουν πιθανή πυρκαγιά, αποστέλλεται σήμα συναγερμού στο drone με τις συντεταγμένες του ύποπτου σημείου. Οι συντεταγμένες υπολογίζονται βάσει των θέσεων των πύργων όπου είναι τοποθετημένοι οι αισθητήρες. Ο συναγερμός ενεργοποιεί ταυτόχρονα την βάση του drone ώστε να ανοίξει αυτόματα και το ίδιο το drone να πετάξει στην υποδειχθείσα θέση πυρκαγιάς για να την επιβλέψει και να αποκομίσει πληροφορία. Αυτή η πληροφορία μεταδίδεται σε πραγματικό χρόνο μέσω του δικτύου κινητής τηλεφωνίας της Telefónica (3G ή 4G) στο κέντρο επιχειρήσεων.

Το κέντρο επιχειρήσεων θα έχει πλέον τα δεδομένα ώστε να πάρει καλύτερες αποφάσεις και να στείλει την κατάλληλη ομάδα με τον σωστό εξοπλισμό για την κατάσβεση της πυρκαγιάς και παράλληλα να μειώσει τους κινδύνους για το προσωπικό. Η ομάδα πυρόσβεσης θα έχει την δυνατότητα να τηλεκατευθύνει το drone για να ελέγξει και άλλες περιοχές, εκτός της προδιαγεγραμμένης διαδρομής. Μετά την λήξη της αποστολής του, το drone γυρίζει στη βάση του για φόρτιση ώστε να είναι σε ετοιμότητα για την επόμενη αποστολή. Είναι προφανές ότι η τεχνολογία κινητής τηλεφωνίας προσφέρει μεγάλα πλεονεκτήματα στο σύστημα διότι εξασφαλίζει τη μετάδοση της πληροφορίας στο κέντρο επιχειρήσεων και επιτρέπει την τηλεκατεύθυνση του drone. Η πιλοτική εφαρμογή έδειξε ότι η τεχνολογία αυτή:

ü  Προσφέρει την απαιτούμενη δυνατότητα για την ομάδα πυρόσβεσης σε ότι αφορά το βίντεο συνεχούς ροής (video streaming) – ακόμη και όταν η κάλυψη είναι μόνο 3G.
ü  Λειτουργεί άριστα σε ανοικτό περιβάλλον, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών.
ü  Προσφέρει την απαιτούμενη ασφάλεια επικοινωνίας που είναι απαραίτητη για τέτοιες κρίσιμες καταστάσεις.
ü  Υπάρχουν μονάδες ΔτΠ και πιστοποιημένο φάσμα για την τηλεφωνική σύνδεση.»

Σήμερα η Vodafone Ελλάδας διαφημίζει έντονα στα Μέσα την πρωτοβουλία της για το «έξυπνο δάσος». Μιλάει για μια πιλοτική πρωτοβουλία που θα τεθεί σε εφαρμογή για διάστημα 12 μηνών στην Πάρνηθα. Ας δούμε πώς την περιγράφει η ίδια η εταιρία:

«H Vodafone Ελλάδας παρουσιάζει το πρώτο «έξυπνο» δάσος της Ελλάδας στην Πάρνηθα. Το Smart Forest, χρησιμοποιώντας τις τεχνολογίες και το δίκτυο της Vodafone, θα μπορεί να εντοπίσει γρήγορα και έγκαιρα τυχόν πυρκαγιά και να στείλει ειδοποίηση στις αρχές. Με τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, η Vodafone δείχνει στην πράξη πώς οι τεχνολογίες της μπορούν να συμβάλουν στην προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, αλλά και της πράσινης μετάβασης της Ευρώπης με κοινωνικά ισότιμο τρόπο.

Αξιοποιώντας το Vodafone Green Network, τεχνητή νοημοσύνη, κάμερες τελευταίας τεχνολογίας και αισθητήρες, δημιουργήθηκε μία τεχνολογική λύση που θα προσφέρει νέες δυνατότητες, όπως αυτόματο εντοπισμό καπνού. Σε συνδυασμό με το Vodafone ΙοΤ, οι λειτουργίες της λύσης της Vodafone περιλαμβάνουν τη δυνατότητα καταγραφής των αλλαγών στη θερμοκρασία του περιβάλλοντος σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων, αναγνώριση των λόγων για την οποία αυτή συμβαίνει, καταγραφή διάφορων περιβαλλοντικών δεικτών, όπως είναι το επίπεδο υγρασίας και η ατμοσφαιρική πίεση κ.α. Εντοπίζοντας μία πυρκαγιά στο αρχικό της στάδιο, η λύση ενεργοποιεί συναγερμό και αποστέλλει την ακριβή τοποθεσία, αλλά και εικόνα από το σημείο της φωτιάς στον χειριστή του κέντρου ελέγχου που είναι στην μορφή web-based εφαρμογής, προσβάσιμης από παντού.

Με τη χρήση του κατάλληλου εξοπλισμού, των δεδομένων και των ενδείξεων που συλλέγονται κι ενός έξυπνου αλγορίθμου, το σύστημα αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και σημαίνει συναγερμό. Αυτό συμβαίνει, όταν για παράδειγμα η θερμότητα παρουσιάζει αύξηση και ο αλγόριθμος αντιλαμβάνεται από τα δεδομένα ότι υπάρχει πυρκαγιά. Παράλληλα, μία κάμερα μπορεί να αναγνωρίσει την ένδειξη καπνού σε κάποιο σημείο και να το επιβεβαιώσει, στέλνοντας εντολή σε άλλη κάμερα να εστιάσει στο σημείο .Έτσι, ενεργοποιεί το αντίστοιχο σήμα και στέλνει εικόνα και τοποθεσία σε ειδική πλατφόρμα. Ανάμεσα στα σημαντικά πλεονεκτήματα της συγκεκριμένης λύσης συγκαταλέγονται: α) ο εντοπισμός ακόμα και περιορισμένων εστιών φωτιάς σε πολύ μεγάλες αποστάσεις β) ο εξαιρετικά ταχύς εντοπισμός, συνήθως πριν η φωτιά γίνει ορατή από τα οπτικά μέσα γ) η δυνατότητα εντοπισμού της εστίας όλο το 24ωρο ακόμα και σε εντελώς μηδενικά επίπεδα φωτισμού.

Πρόκειται για μία πιλοτική πρωτοβουλία που αναπτύσσεται και θα τεθεί σε εφαρμογή για διάστημα 12 μηνών στην Πάρνηθα. Φιλοδοξία της Vodafone είναι να μπορέσει να αξιοποιηθεί από όλα τα δάση και περιοχές φυσικού κάλλους σε όλη την Ελλάδα, συμβάλλοντας στην προστασία των ελληνικών δασών. Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα, κάθε χρόνο στην Ελλάδα καίγονται περί τα 500.000 στρέμματα δασικών και γεωργικών εκτάσεων.»

Στην εφημερίδα Καθημερινή διαβάζουμε ότι η πρωτοβουλία Vodafone Smart Forest τυγχάνει θερμής υποδοχής από τον Υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Χρήστο Στυλιανίδη, ο οποίος δήλωσε: «Το πιλοτικό αυτό πρόγραμμα της Vodafone αποδεικνύει τη σημασία των συνεργειών. Ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πρωτόγνωρες προκλήσεις, όπως η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και των συνεπειών της. Γιατί η συνεργασία παίζει καθοριστικό ρόλο στην προσέγγισή μας. Βρίσκεται στο επίκεντρο του Υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας. Συνεργασία με φορείς που ξεχωρίζουν με τη δράση τους, όπως η Vodafone. Συνεργασία σε κάθε επίπεδο: την πρόληψη, την προετοιμασία, την ετοιμότητα, την ανθεκτικότητα. Με αξιοποίηση της τεχνολογίας για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, σε συντονισμό με την επιστημονική κοινότητα. Η σημερινή πρωτοβουλία, σε πειραματικό στάδιο ακόμα, δείχνει ότι οι τεχνολογικές δυνατότητες εξελίσσονται. Από πλευράς μας, προσδοκούμε ότι τα αποτελέσματα θα είναι θετικά. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια αξιέπαινη κίνηση κι ευχαριστούμε θερμά τη Vodafone για την πρωτοβουλία της». 

Για εκείνους που πραγματικά ενδιαφέρονται και αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της ενσωμάτωσης των νέων τεχνολογιών στην αντιμετώπιση των καταστροφικών φαινομένων κάθε πρωτοβουλία έχει την αξία της. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι για ουσιαστικά αποτελέσματα δεν αρκεί η πρωτοβουλία αν δεν συνοδεύεται από σωστή αντίληψη του προβλήματος και συνέργεια.

Ο υπουργός σωστά τόνισε την σημασία της συνέργειας. Τα τελευταία χρόνια η επιστημονική κοινότητα έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ολιστική προσέγγιση είναι εκ των ων ουκ άνευ για την σωστή αντιμετώπιση των καταστροφικών φαινομένων. Σε παλαιότερο άρθρο μας είχαμε αναφέρει: «Η διεπιστημονική – ολιστική (transdisciplinary) προσέγγιση προϋποθέτει την συμμετοχή επιστημόνων από διαφορετικούς κλάδους σε έρευνα όπου δεν τους απασχολούν μόνο τα θέματα της δικής τους ειδικότητας. Αυτοί οι επιστήμονες προσπαθούν να κατανοήσουν την σύνθετη δομή του συνολικού προβλήματος και όχι μόνο του τμήματος που αφορά τον κλάδο τους. Πρόκειται για μια συνέργεια σε ανώτερο επίπεδο η οποία περιλαμβάνει τρεις συνιστώσες: 1. Συνεργική διατύπωση του προβλήματος και δημιουργία συνεργικής ερευνητικής ομάδας. 2. Μεταφορά γνώσης και από κοινού επίτευξη λύσης μέσω της συνεργικής έρευνας. 3. Ολοκλήρωση και εφαρμογή της λύσης στην επιστημονική και κοινωνική πρακτική (Lang et al. 2012). https://link.springer.com/article/10.1007/s11625-011-0149-x»

Εγείρεται λοιπόν το ερώτημα: Πού είναι η συνέργεια στην πρωτοβουλία της  Vodafone; Στην «προγραμματική διακήρυξη» για την πιλοτική εφαρμογή αναφέρονται μόνο γενικότητες, εμφανίζονται και κάποιες φωτογραφίες αισθητήρων αλλά δεν διαβάζουμε πουθενά για συνεργαζόμενους φορείς, επιστημονικούς και επιχειρησιακούς, όπως είναι τα Πανεπιστήμια, τα καθ’ ύλην αρμόδια ινστιτούτα και η Γ.Γ.Π.Π. Πώς ξέρουν οι επιστήμονες και τεχνικοί της τηλεφωνίας να οργανώσουν την πληροφορία κατά τρόπο που να καλύπτει τις επιχειρησιακές ανάγκες; Γνωρίζουν τον τρόπο που εκδηλώνεται και εξελίσσεται το καταστροφικό φαινόμενο της πυρκαγιάς; Γιατί   η Telefónica Digital España συνεργάστηκε, όπως είδαμε, με το Πανεπιστήμιο CarlosIII και με τις Dronitec S.L. και Divisek Systems για την δημιουργία του αυτόματου συστήματος πυροπροστασίας δασών;

Είμαστε αναμφισβήτητα υπέρ πρωτοβουλιών όπως αυτή της Vodafone. Όταν όμως οι πρωτοβουλίες αυτές ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες της εταιρίας που υποτίθεται ότι θα τις υλοποιήσει και δεν ανακοινώνονται συνεργασίες με τους καθ’ ύλην αρμόδιους φορείς, ανησυχούμε μήπως  η ευαισθησία για την κοινωνία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και προέχει σαφώς η διαφήμιση της Vodafone.