Στο απέναντι νησί στέκεται ένα βουνό σύννεφα πολλά από πάνω το σκεπάζουν και το χάνω
Όταν βγαίνω το πρωί το βουνό είναι εκεί και η θάλασσα απλωμένη να φυσήξει περιμένει
Πέρασε καιρός πολύς κι αν δε βλέπω το βουνό στο μυαλό μου μέσα το χω και ποτέ δεν το ξεχνώ
Όποιος και να είσαι εσύ το βουνό θα καρτερεί κάποιο μάτι να το δει για να ξέρεις οτι υπάρχει οτι είναι ακόμα εκεί
Φεύγουν γενεές περνούν το βουνό δε συγχωρεί είναι ακλόνητο δεμένο είναι η όψη του σοφή
Πέρασε κάποιος γελώντας με τους φίλους Κυριακή ύστερα και πάλι φεύγει
το βουνό είναι βυθισμένο στη βαθιά του τη σιωπή
φεύγει η νύχτα και περνάει το βουνό όμως δε ρωτάει τι θα γίνει το πρωί
είναι ένας παιδοτρόφος που ψυχρά φιλοξενεί τα καμώματα της φύσης και στο άγγιγμα της δύσης τη σκιά του νοσταλγεί.
Έκτωρ Μιχαήλ Σκιάνης 1994
Έκτορα, πήρες το ταλέντο του πατέρα σου βλέπω!!!!!! Μπράβο αγόρι μου. Γράψε κι άλλα, έχεις πολύ καλή πένα.
ΑπάντησηΔιαγραφή