Η ΕΣΤΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ

 

Ο Τάκης, σοβαρός και αξιοπρεπής, ύψωσε το ποτήρι του. Τρία μέτρα κάτω από μας καλοπερνάνε. Ας προσπαθήσουμε να τους μιμηθούμε. Πού το ξέρεις; Απόρησε ο Γιώργης ο Πρεσβύτερος. Πριν έρθω πήγα κατά λάθος σ’ αυτούς. Οι τοίχοι τους δεν είναι φτιαγμένοι από τούβλα. Οι τοίχοι; Σχολίασε ο Κώστας. Βεβαίως. Από βιβλία φίλοι μου. Πολλά και διάφορα. Ζήτησα ένα από αυτά. Μου είπαν ότι δε γίνεται. Πρέπει οπωσδήποτε να το αντικαταστήσω από ένα ισομέγεθες διότι αλλιώς ο τοίχος θα πέσει. Και ποιο βιβλίο ήταν αυτό; Ρώτησε η Ειρήνη. Η ιστορία του ελληνοϊταλικού και ελληνογερμανικού πολέμου 1940-1941. Επιμέλεια Αλεξάνδρου Εδιπίδου  αντιστρατήγου εν αποστρατεία, πρώην υπαρχηγού του ΓΕΣ, εκδοτικός οίκος «ΒΙΒΛΙΟΑΘΗΝΑΪΚΗ». Δύσκολο να αντικατασταθεί. Υποψιάζομαι ότι θα παραμείνει αδιάβαστο.

Το κρασί το έφερε ο Κώστας. Δικής του κατασκευής και προέλευσης. Το προηγούμενο μύριζε λίγο ποδαρίλα αλλά είχε σπουδαία επίγευση. Αυτό ήταν πιο ισορροπημένο. Ροδίτης νομίζω. Δεν είμαι σίγουρος  γιατί ήπια πολύ. Επιπλέον είμαι γέρος. Θυμάμαι ένα κρασάκι που ήπια πριν από σαράντα χρόνια, δε θυμάμαι αυτό που κατέβασα πριν από μια ώρα.

Ο Λάμπρος, ο πλέον αξιοσέβαστος λόγω ηλικίας και όχι μόνον, δείχνει ο πιο νέος. Φυσικό να ρίξει το σύνθημα φυγή προς τα εμπρός. Υποστηρίζει ότι το λανσάρησε ο Μπαρμπα-Γιάννης Σκαρίμπας. Μοιάζει με σύνθημα του Μάη ’68 αλλά είναι γεγονός  ότι το μυαλό του Σκαρίμπα ήταν δημιουργικά φευγάτο.

Ο Γιώργης ο Πρεσβύτερος έφτιαξε γιουβέτσι παραδοσιακό με στηθοπλευρές βοδινού. Ο Ξένος παστίτσιο με πινελιές γκουρμέ. Η Βούλα υπεραμύνεται των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών. Υποστηρίζω ότι η γνώση και η τέχνη πρέπει να διαχέονται ελεύθερα. Open source και open access. Θυμήθηκα τον συχωρεμένο, τον σπουδαίο Σταύρο Κατσανέβα. Φυσικός παγκόσμιου κύρους. Όταν σπούδαζε στο Παρίσι έκλεβε από τα βιβλιοπωλεία επιστημονικά βιβλία. Η κλοπή έπιασε τόπο. Vive la piraterie!

Βγάζω τον αυταρχικό εαυτό μου. Εμποδίζω τον Γιώργη τον Πρεσβύτερο να ακούσει το κλαρίνο του Πετρολούκα. Προτείνω τι πουρό τι καγκουρό και το άλογο το φαβορί. Ο Αντρέας βρίσκεται σε σύγχυση. Του αρέσει ο Thelonious Monk. Η Νάτη ψηφίζει Χρηστάκη. Μοιάζουμε με εκείνα τα βιβλία-τούβλα. Ασταθής ισορροπία. Αν βγάλεις κάποιον από την παρέα πρέπει να τον αντικαταστήσεις με κάποιον ανάλογο. Σχεδόν αδύνατο. Άρα δεν περισσεύει κανείς.

Ο ΚΟΥΛΗΣ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ

 

Ο μπαμπάς του στον ΕΛΑΣ,

σε θάνατο για την πατρίδα,

δραπέτευσε και έζησε και γέννησε εκείνον

που με γκουρού σαν έμπλεξε

του είπε πώς στην άλλη του ζωή

θα γίνει πέτρα.

Τώρα πουλάει φούμαρα, μιλάει για πατρίδα,

γυναίκα πήρε μίζα,

τον γιο στο επιτελείο,

στα σύνορα είναι πολύ το κρύο.

Πατρίδα λέει και το στόμα του κολλάει,

χατίρι δε χαλάει σε όποιον τον χειροκροτάει,

τους άλλους βλαστημάει, γιατί να χολοσκάει,

ο Κούλης κυβερνάει.

ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΥΜΠΙ

Ο Στελάκης ο Μανιτάρας βγήκε στη σύνταξη για να φροντίζει την αδερφή του την Αννούλα. Έπαιρνε κι εκείνη μια συνταξούλα αναπηρική, θα τα κουτσοκαταφέρνανε. Περίμενε και την επικουρική. Άμα πάρουμε την επικουρική Αννούλα, ποιος μας πιάνει.

Η επικουρική δεν ήρθε, ήρθε όμως πρωθυπουργός ο Κ. που είχε τάξει σύνταξη με ένα κουμπί. Τώρα Αννούλα έφτασε η ώρα μας. Θα σε πάω και στη Σαλονίκη να δεις την  ξαδέρφη τη Ζηνοβία. Λες Στελάκη μου; Δε λέω, είμαι σίγουρος. Αυτός φαίνεται καλό παιδί, όχι σαν τον άλλονε, το ζαβολιάρη τον αριστερό. Μοιάζει και με κείνον…Τον τραγουδιστή λες Στελλάκη; Ναι μωρέ, πώς τον λέγανε; Τον Τάκα-τάκα! Μπράβο βρε, τάκα-τάκα θα μας έρθει η επικουρική.

Κάθε μήνα περιμένανε την επικουρική, επικουρική δεν ερχότανε. Ώσπου κοντοζυγώνουν εκλογές και ο Κ. τάζει αναδρομικά κατοστάρικα για όσους  δεν έχουν πάρει επικουρική. Μπράβο λέει ο Στελάκης ο καλόπιστος, τουλάχιστον να πάρουμε κατιτίς, στη Ζηνοβία δεν θα πάμε αλλά θα ξεχρεώσουμε τον ξάδερφο το Μήτσο που μας είχε δανείσει για την επέμβαση και έχει αρχίσει να γκρινιάζει. Ναι λέει η Αννούλα. Το Μήτσο Στελλάκη μου.

Έλα όμως που άλλα σχεδιάζουν οι θνητοί και άλλα ο Θεός και ο Κ. μαζί του. Πάνε να πάρουν την σύνταξη του Μαρτίου, πάπαλα η αναπηρική. Τι συμβαίνει, τι συμβαίνει, το ψάχνει ο Χρηστάρας, ανιψιός, καλό παιδί και γνώστης των κομπιουτερικών και των εν γένει συσκευών. Ανακαλύπτει λοιπόν ένα μήνυμα για ραντεβού στον ΕΦΚΑ, μετά την έγκριση του ΚΕΠΑ. Είχε διαφύγει το μήνυμα από την Αννούλα γιατί τον καιρό εκείνο έκανε την επέμβαση, ως γνωστόν όμως οι άνθρωποι με μόνιμη αναπηρία πρέπει να έχουν το νου τους γιατί βεβαιώνεται η αναπηρία τους κάθε χρόνο. Σου λένε οι αρμόδιοι, χριστιανοί ορθόδοξοι είμαστε, θαύματα γίνονται. Παναγιά της Τήνου, Σουμελά και άλλοι άγιοι, πολλοί. Αν έχει κανένα τέτοιο νταραβέρι η Αννούλα και η κάθε Αννούλα, ακόμη και πόδι μπορεί να φυτρώσει.

Τέλος πάντων, πάει η σύνταξη της Αννούλας και έπρεπε τώρα να τρέξει με το ένα πόδι γιατί η Παναγία δεν είχε κάνει το θαύμα της. Αλλά δεν πειράζει, θα έρθουνε έστω τα κατοστάρικα του Στελάκη.

Αμ δε. Κανένα κατοστάρικο ο Στελάκης. Μπαίνει το παιδάκι ο Χρηστάρας στην πλατφόρμα που ψάχνεις τις δικαιολογίες για την απληρωσιά και σου λέει  κύριε το σύστημα δεν εντοπίζει αίτηση για επικουρική. Τι μας έκανες ρε Χρηστάρα, δεν έκανες αίτηση; Ο Χρηστάρας στενοχωρήθηκε που του την είπε ο μπάρμπας και το ψάχνει. Στη πλατφόρμα που κάνεις τις αιτήσεις, όλα εντάξει. Η αίτηση εγκεκριμένη. Και τι κάνουμε τώρα ρε Χρηστάρα; Περιμένουμε θείο. Εντάξει, τουλάχιστον να πληρωθεί η Αννούλα.

Τρέχει η Αννούλα με το ένα πόδι στο ΚΕΠΑ, ο ΚΕΠΑς την στένει στον τοπικό ΕΦΚΑ. Κάνει φασαρία η Αννούλα γιατί δεν δεχόντουσαν χωρίς ραντεβού, κάποιος την λυπήθηκε. Όλα εντάξει, να περιμένεις τα χαρτιά που θα έρθουν από τα κεντρικά. Και αν καθυστερήσουν; Θα επικοινωνήσετε μαζί τους.

Αργούνε τα χαρτιά, ψάχνει την επικοινωνία ο Χρηστάρας αλλά το τμήμα των κεντρικών της Αχαρνών που της είπανε της Αννούλας  δεν είναι στην πλατφόρμα. Και τώρα ο Στελάκης ο Μανιτάρας έχει βγει στους δρόμους και ψάχνει το κουμπί που άμα το πατήσεις βγαίνει η σύνταξη.   

ΧΑΟΣ

Φίλε Νίκο υπογράφεις ΧΑΟΣ. Γιατί; Υποψιάζομαι ότι προσπαθείς να το ελέγξεις. Συνέχεια μου αραδιάζεις καινούργιες θεωρίες. Ξέρε ότι το χάος δεν ελέγχεται. Μπορείς να κάνεις μακροχρόνιες προβλέψεις στατιστικού χαρακτήρα. Σαν άτομο δεν σε ωφελεί. Δεν οφείλεις τίποτα και σε κανένα. Άλλοι οφείλουν πολλά. Προσπαθούν να μας πείσουν με ανόητες θεωρίες. Πολιτική ορθότης. Ο ανάπηρος δεν είναι ανάπηρος, είναι άνθρωπος  με ειδικές ικανότητες. Ο άνθρωπος με ένα πόδι έχει την ικανότητα να ισορροπεί στο ένα πόδι. Ο παραπληγικός μπορεί να γίνει άσσος στο μπάσκετ με αμαξίδιο. Άμα δεν τον πεις ανάπηρο τον κάνεις άλλο άνθρωπο. Το αναπηρικό αμαξίδιο, αμαξίδιο με ειδικές ικανότητες. Αλλάζεις τις λέξεις. Ονόματα αλλάζουν οι απατεώνες.

Πάμε από την αρχή. Πολιτική ορθότης. Αυτοαναιρείται. Πώς; Να δεχτούμε την διαφορετικότητα. Ο τρελός δεν είναι τρελός, είναι ψυχικά διαταραγμένος. Μαζί του. Ο διαφορετικός είναι αδελφός μου. Αλλά ο ψυχικά διαταραγμένος δεν σέβεται την πολιτική ορθότητα. Το ίδιο κι εγώ. Μπορεί να τα λέει όπως γουστάρει. Συνεπώς η πολιτική ορθότητα καταργείται. Παύει να είναι κανόνας. Κάθε κανόνας έχει εξαιρέσεις. Συνεπώς οι διαφορετικοί είναι εξαιρέσεις του κανόνα. Μα έτσι απομονώνονται! Την πίττα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο Νίκο; Οι νέοι άλλο πράγμα, οι γέροι χωριστά, όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά. Όλοι αντάμα; Χορτοφάγοι και μπριζολάκηδες, κυριλέ και μπαχαλάκηδες, βάζελοι και γαύροι, ρώσοι και αμερικάνοι, ορθόδοξοι και ανορθόδοξοι; ΧΑΟΣ. Ας αφήσουμε καλύτερα οι μεν τους δε στην ησυχία τους. Λέω τώρα. Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει.

Μυαλό. Μέχρι πότε; Αλτς. Χάος. Θυμάστε τον  Κεβορκιάν. Δόκτωρ Θάνατος. Μηχανή συμπόνιας. Ανιδιοτελώς. Δωρεάν απαλλάσσεσαι. Εσύ και οι συγγενείς. Τώρα στην Ελβετία. Σε ξαποστέλνουν με πισίνες, χορούς και τραγούδια. Δε μένει κληρονομιά. Τα τρώει η κλινική. Κρίμα. Προτιμότερη μια γερή δόση ινσουλίνης. Βάλε να παίζει και κάτι λαϊκό. Αυτή η νύχτα μένει βρε αδερφέ!  

ΟΙ ΤΣΟΓΛΑΝΟΙ

Στο στιλ και στη μνήμη του ασύγκριτου Νίκου Τσιφόρου

Ο ήλιος βούτηξε πίσω από τα χαμηλά τα όρη στα δυτικά του λεκανοπέδιου και άφησε πίσω του τις μαβιές λουρίδες της χαρμολύπης. Στο μικρό γηπεδάκι της γειτονιάς τα φώτα άναψαν. Τα καλόπαιδα παίζανε μονό δυο ώρες τώρα. Οι ίδιοι και οι ίδιοι κάθε μέρα. Σήμερα όμως είχε σκάσει και ένα παλικαράκι, λίγο σα ζαβό, αδύνατο, με ξεχειλωμένη φόρμα και παπούτσια αθλητικά της συφοράς. Το παλικαράκι δεν έπαιζε. Καθότανε απέξω και κοίταζε.

Κάποια στιγμή τέλεψε το μονό και ένα από τα καλόπαιδα έκανε να φύγει. Πού πας ρε Νώντα, έχουμε κι άλλο. Δεν μπορώ, έχω δουλειά. Τότε ο ψηλός από την παρέα γύρισε απογοητευμένος προς το Σαράντο που περίμενε υπομονετικά. Ρε φιλαράκο, εσύ ξέρεις να μπιστάς την μπάλα; Κάτι ξέρω. Παίζεις; Παίζω.

Κάνει ο φουκαράς ο Σαράντος να μπει στο παιχνίδι, να σου από μακριά ο Παναγιώτης , άλλος λεβέντης της παρέας. Έλα ρε μαλάκα Πάνο και το μαλακισμένο ο Νώντας πήγε να μας χαλάσει το παιχνίδι. Ο ψηλός στράφηκε στο Σαράντο· φιλάρα συγνώμη, κάτσε έξω. Άλλη φορά. Μα εγώ ήρθα πρώτος, τόλμησε να πει το παιδάκι ο Σαράντος. Δε βλέπεις ότι είμαστε παρέα; Του λέει ένα βλογιοκομμένος κόπανος. Κάνε τη βόλτα σου και έλα αύριο.

Ο Σαράντος έψαξε τη ξεχειλωμένη τσέπη του και έβγαλε ένα τσαλακωμένο πενηντάρικο. Να παίξουμε στοίχημα. Ο ψηλός κάγχασε· σοβαρολογείς τώρα; Ναι. Πενήντα βάζω εγώ, πενήντα κι εσείς. Φτιάξτε ομάδα. Ο νικητής τα παίρνει.

Οι κόπανοι κοίταξαν ο ένας τον άλλο και μπήξανε τα γέλια. Καλά τότε. Μαζέψανε ένα πενηντάρι, πήρανε και το πενηντάρι του Σαράντου και τα δώσανε στον Παναγιώτη. Πάνο κάτσε έξω, θα τελειώσουμε πατ-κιουτ. Μετά πάμε για μπύρες.

Τα καλόπαιδα φτιάξανε καλού-κακού μια δυνατή τετράδα και αφήσανε τα λιμά στο Σαράντο. Το παιδάκι πήρε ήσυχα τη μπάλα και στάθηκε έξω από το τρίποντο. Προτείνω. Σούταρε ρε μάστορα. Σουτάρει ήρεμα ο Σαράντος και η μπάλα πάει μέσα άγλυφτο. Παίρνει τη μπάλα και αρχίζει. Με τα πολλά και με τα λίγα το παιχνίδι πάει στο 18-0 για την ομάδα του Σαράντου. Να τα μπασίματα, να τα καρφώματα, να τα τρίποντα, το ζαβό τους ξεκώλιασε. Το παιχνίδι ήτανε στα εικοσιένα αλλά τα καλόπαιδα και πρώτος ο ψηλός βρίσκουν ευκαιρία, βήματα, δεν είναι βήματα, άντε γαμήσου, το πλακώνουνε στα μπουνοκλωτσίδια το παιδάκι το Σαράντο, παίρνουν τα λεφτά και φεύγουνε.

Την άλλη μέρα τα ίδια. Οι τσόγλανοι στο γήπεδο με γέλια και χαρές, να σχολιάζουνε τα χθεσινά και να γελάνε με το παιδάκι το ξυλοφορτωμένο και κλεμμένο. Και κει κατά το σούρουπο, την ώρα που ανάβανε τα φώτα στο γηπεδάκι, σκάει μια τετράδα μελαχρινά παιδιά σκληρά, αντιμαλέοι[1]  ντούκοι, με φανέλες αμάνικες, βερμούδες, οι τρεις παπούτσια πάνινα βρώμικα και ο τέταρτος ξυπολυταριό. Κάτι πήγε να πει ο ψηλός, δεν πρόλαβε. Έπεσε ξύλο ανελέητο για το παιδάκι το Σαράντο, οι αντιμαλέοι  ζητήσανε επιτακτικά και τα λεφτά του παιδιού, οι δαρμένοι τσόγλανοι μάζεψαν κάνα ογδοντάρι και δώσανε την μπάλα για να ξεχρεώσουν.

Την άλλη μέρα, την ώρα που ο ήλιος βουτούσε πίσω από τα χαμηλά όρη αφήνοντας πίσω του τα χρώματα της χαρμολύπης και τα φώτα στο γηπεδάκι ανάβανε, το παιδάκι ο Σαράντος έκανε χαλαρά σουτάκια μόνο του.

 

---

[1] Από το τραγούδι άντι μάλε τσικουλάτα τσίκι νταμ.

Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

 

Λουκάς και Χρήστος κάθονται στο τραπεζάκι έξω από το μπακάλικο – γλυκιά υπόμνηση παλιών εποχών – του Αριστείδη. Αυτός είναι που φέρνει προϊόντα κρητικά και περίφημες ρακές. Τα δύο γεροντάκια κουτσοπίνουν από νωρίς.

Ο ήλιος έχει ανέβει και τους ζεσταίνει τα κεφάλια αλλά τούτοι δε λένε να το κουνήσουν. Πού και πού λένε μια κουβέντα. Χρήστο, εμένα μου ήρθε ο λογαριασμός και πρέπει να φεύγω. Ο λογαριασμός; Για ότι έκανα μια ζωή.

Αριστείδη, δυο ρακές.  Και μετά· δεν έχει τελειώσει η ρακή Λουκά, μη βιάζεσαι. Δε βιάζομαι, ο χρόνος βιάζεται. Θέλει να με εκδικηθεί. Δε θα του το επιτρέψω. Πώς δηλαδή; Προσεύχομαι. Ο Χρήστος γέλασε. Εσύ δεν ήσουνα ποτέ θρήσκος. Δεν έχει σημασία, πάντοτε προσευχόμουν.

Ο ήλιος δεν παίζει. Ο ιδρώτας στάζει από το μέτωπο. Οπωσδήποτε βοηθάνε κι οι ρακές. Ο Αριστείδης φέρνει άλλες δύο. Τραβηχτείτε πιο πέρα, θα σας ζεματίσει ο ήλιος. Δεν έχει σημασία, ο Λουκάς φεύγει Αριστείδη. Κάτσε να κεράσω δυο ρακές ακόμα.

Ο ήλιος μετράει τον χρόνο. Ο χρόνος μετράει εμάς. Όταν σηκωθούμε από τις καρέκλες μας, θα κοιτάξουμε πέρα. Το ρολόι τρέχει. Ο δικός μας χρόνος κρύβεται μέσα μας και τραβάει σαν αφηνιασμένο άλογο. Ο Λουκάς ανυπομονεί να πάρει το μήνυμα. Ο Χρήστος όχι.

Ο ήλιος, το μπακάλικο και εμείς τα γεροντάκια. Το ρολόι δεν έχει σημασία. Θα συνεχίσει να τρέχει.  

Ο Χρόνος και η Τέχνη

 

«…Ολόκληρος ο πληθυσμός μιας πόλης εξαφανίζεται, άλλοι τους αντικαθιστούν, μα κι αυτοί είναι περαστικοί· πάνε κι έρχονται. Σπίτια, σειρές σπιτιών, δρόμοι, χιλιόμετρα από πεζοδρόμια, σωροί τούβλων, πέτρες. Αλλάζουν χέρια. Πρώτα αυτός ο ιδιοκτήτης, ύστερα ο άλλος. Λένε ότι ο ιδιοκτήτης δεν πεθαίνει ποτέ. Κάποιος άλλος παίρνει τη θέση του, όταν εκείνος πάρει το μήνυμα για την αναχώρηση. Αγοράζουν πληρώνοντας χρυσάφι κι όμως το χρυσάφι παραμένει στα χέρια τους. Πρέπει να υπάρχει κάποιο κόλπο σ’ αυτή τη συναλλαγή. Κάτι που συσσωρεύτηκε μες στις πόλεις και ξεθώριασε μες στους αιώνες…»

Διαβάζω από τον Τζόις. Οδυσσέας, μετάφραση Σωκράτης Καψάσκης, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, σελίδα 202. Βλέπω τη μεγάλη εικόνα. Μεταφορά. Η εικόνα είναι στιγμιότυπο. Ο χρόνος παγώνει. Τη μεταφορά όμως τη χρησιμοποιούμε αναφερόμενοι σε κάποιο ζήτημα. Τότε ό χρόνος είναι απαραίτητος. Το ζήτημα είναι πάντα σε εξέλιξη. Η εικόνα μετασχηματίζεται. Όταν λείπει η φαντασία δεν μπορείς να αντιληφθείς τη μεταφορά. Βοηθάει ίσως περισσότερο να πεις «μη βλέπεις το δέντρο, δες το δάσος». Το δέντρο και το δάσος μεταβάλλονται, όπως και οι πόλεις. Αλλάζουν και οι ιδιοκτήτες αλλά η ιδιοκτησία παραμένει. Μέχρι να. Έτσι κι αλλιώς ο χρόνος είναι η τέταρτη διάσταση. Οφείλεις να τον σεβαστείς και να τον συμπεριλάβεις.

Ο Πικάσο είναι ζωγράφος. Δεν είναι απλά ένας τεχνίτης, είναι δημιουργός. Ο δημιουργός αγωνιά, είτε είναι καλλιτέχνης είτε επιστήμονας. Θέλει να συμπεριλάβει τον χρόνο στο έργο του. Όχι μόνο την εντύπωση της κίνησης αλλά και το αποτέλεσμά της. Ακόμη και την κίνηση του συναισθήματος. Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν.

«…Τόσο στην τέχνη όσο και στην επιστήμη είναι πανάρχαια η αναζήτηση νέων τρόπων αναπαράστασης της πραγματικότητας. Η προσπάθεια αυτή καρποφορεί τη στιγμή που γεννιέται η δημιουργία, τότε που τα σύνορα των γνωστικών πεδίων καταρρέουν και κάποιες έννοιες της αισθητικής αποκτούν μέγιστη σημασία. Για να κατανοήσει κανείς αυτό το φαινόμενο πρέπει να διερευνήσει τη φύση της δημιουργικής σκέψης.

Η σχετικότητα και οι Δεσποινίδες αποτελούν την αντίδραση δύο ανθρώπων – του Αϊνστάιν και του Πικάσο, παρά τη γεωγραφική και πολιτισμική τους απόσταση – στις κοσμογονικές αλλαγές που σάρωναν την Ευρώπη…»

 Αϊνστάιν – Πικάσο, ο Χώρος, ο Χρόνος και η Ομορφιά. Arthur Miller. Εκδοτικός Οίκος Π.ΤΡΑΥΛΟΣ. Μετάφραση Σπύρος Πιέρρης.

Ο ΦΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ ΑΝΕΒΗΚΕ ΤΑ ΣΚΑΛΙΑ

Κλεμμένο. Τι λες; Το είπε Αυτός. Αυτός έγραψε: ο άσσος μπαστούνι ανέβαινε τα σκαλιά. Σου μοιάζει για το ίδιο; Είναι μια άθλια απομίμηση. Μπορούν να με κατηγορήσουν; Το παράπτωμα είναι ηθικό. Για ποιον; Θυμάσαι τον Σαββόπουλο με το ντιρλαντά; Θυμάμαι. Και τι έγινε; Έδωσε λεφτά στον Καλύμνιο. Μα Αυτός είναι πεθαμένος. Υπάρχουν κληρονόμοι. Πιθανόν. Αν τα ζητήσουν θα τα πάρουν. Από πού; Από τις εισπράξεις μου. Έχεις τρελαθεί εντελώς. Και γιατί το έκανες; Για να έχω μια βάση.

Μια βάση. Ο φάντης μπαστούνι ανέβηκε τα σκαλιά. Τον είδα σαν φάντη μπαστούνι. Φάντης από το εμφαίνομαι. Ας καγχάσω. Από το fante το ιταλικό, infant ισπανικό, infans λατινικό. Νεαρός πρίγκιπας. Πρίγκηψ και πτωχός. Νεαρός πρίγκιπας εμφανίστηκε σαν φάντης μπαστούνι. Αφού ανέβηκε τα σκαλιά. Μάλιστα. Σαν Φαντομάς. Fantôme . Από την αρχαία γαλλική fantosme, εκ της λαϊκής λατινικής fantauma, παραλλαγή του φάνταγμα,  ιωνική απόδοση της αρχαίας ελληνικής φάντασμα.

Vive le Wictionnaire! Εξυπνάκιας. Το φάντασμα από το εμφαίνομαι αλλά και το φαντάζομαι. Φαίνεται σε αυτούς που μπορούν να το φανταστούν. Συγγενές με το φάσμα. Άλλο τούτο! Ποία η σχέσις τους; Φαινομενικώς καμία. Ο Φαντομάς ειδικεύεται στην εξαφάνιση. Εξαφανίζεται χωρίς ίχνη. Τον βλέπεις και μετά δεν τον βλέπεις. Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις. Ζαν Μαρέ. Ωραίες εποχές. Το Μαραί με αι. Άλλη αίσθηση. Τώρα όλα ίσιωμα. Μαρέ ή δε μαρέ. Δε μαρέ μωρέ!