ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ

 

Συνεχίζω να διαβάζω τον Οδυσσέα. Αποσπασματικά. Όπως αποσπασματικά είναι γραμμένος. Αλλά και να μην ήταν έτσι γραμμένος, πάλι αποσπασματικά θα τον διάβαζα. Έτσι διαβάζω. Έτσι βλέπω ταινίες. Έτσι γράφω άρθρα. Αποσπασματικά. Έτσι θα πάω στο απόσπασμα. Ποιο απόσπασμα; Στο απόσπασμα γιατί διαβάζω αποσπασματικά; Πήγε ο Τζόις στο απόσπασμα; Εκτός αν φταίει το άρθρο για τους σεισμούς που είναι ατελείωτο. Προσθέτω συνέχεια καινούργια αποσπάσματα. Αλλά τι αποσπάσματα είναι αυτά και από πού είναι σπασμένα; Έρχονται από το μέλλον ή από το παρελθόν; Αν πρόκειται για σεισμούς, μπορεί να έρθουν από το μέλλον; Μπορεί! Μα εσείς δε λέτε ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη; Υπάρχει αλλά μακράς διαρκείας. Δηλαδή; Δηλαδή μας έρχεται το απόσπασμα από το μέλλον αλλά δεν ξέρουμε από ποιο μέλλον. Χαρήκαμε! Κάτι σαν αγγελτήριο του θανάτου σου. Σου έρχεται από το μέλλον αλλά δεν γνωρίζεις από ποιο μέλλον. Φυσικά. Έτσι το άρθρο παραμένει ατελείωτο ακόμη και αν τελειώσει. Όπως τα λες – χρονιάρες μέρες τι μου λες – κανένα άρθρο δεν τελειώνει ή μάλλον τελειώνει ατελείωτο. Βέβαια, η πληροφορία ρέει χωρίς σταματημό. Αν έρχεται και από το μέλλον; Σωθήκαμε. Μα τότε πώς γράφεις άρθρα; Κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Όταν το τελειώνω έχω το αίσθημα του ανεκπλήρωτου και του ατελείωτου. Όταν βάζω την τελευταία τελεία ακούω έναν πυροβολισμό. Βουίζουν τα’ αυτιά σου; Συνέχεια. Απλά το ξεχνάω ή ξεχνιέμαι. Ο πυροβολισμός όμως ακούγεται καθαρά. Θα βάλεις τελεία ή θα συνεχιστεί αυτό το παραλήρημα; Πυροβολισμός.