ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ

Μετά από συναντήσεις που είχαμε με τον Τ.Σέμπο και άλλους συναγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, προβληματίστηκα έντονα για τις μορφές πολιτικής οργάνωσης σήμερα που η ενεργός συμμετοχή των πολιτών στην αναστήλωση της χώρας μας, με ανασύνταξη σε πραγματικά νέα βάση της κοινωνίας μας, είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Η κρίση της πολιτικής είναι πασίδηλη, αν όμως πίσω και πριν από αυτό δεν δούμε την διαρκή κοινωνική και πολιτισμική κρίση θα καταλήξουμε και πάλι σε αδιέξοδο. Η υπερψήφιση του Λεβέντη ή η δημιουργία καινούργιων κομμάτων με οποιουσδήποτε στόχους που θα ζητήσουν την επιδοκιμασία ή ακόμη και την κινητοποίηση των πολιτών είναι φανερό ότι δεν λύνουν το πρόβλημα, για τον απλούστατο λόγο ότι καινοτόμες ιδέες και πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θέτουν σε άμεση αμφισβήτηση τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές, συνήθειες και αξίες, δεν προχωράνε χωρίς αλλαγή νοοτροπιών. Και αυτό ανεξάρτητα από μνημόνια, αντιμνημόνια, ευρώ, δραχμές ή γρόσια.

Πώς αλλάζουν οι νοοτροπίες; Η πρώτη και κύρια συνθήκη για να συμβεί αυτό υπάρχει και είναι η ίδια η κρίση. Η πίεση των πραγμάτων. Η πίεση των πραγμάτων που ή σε συντρίβει ή σε ατσαλώνει. Για να συμβεί το δεύτερο χρειάζεται πολύ δουλειά. Προσέξτε, δεν λέω αγώνας γιατί η λέξη αυτή έχει ταυτιστεί αποκλειστικά με κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, ΠΑΜΕ, αγανακτισμένους και κατασκηνώσεις σε πλατείες.

Μιλώ για πραγματική δουλειά, καθημερινή, δύσκολη, με ένταση πρώτα πνευματική και μετά ψυχική και σωματική. Ποια είναι αυτή η δουλειά και από ποιους μπορεί και πρέπει να γίνει;

Ξεκινώ από το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος. Η δουλειά θα γίνει από ανιδιοτελείς εθελοντές που έχουν επίγνωση της κατάστασης που βρίσκεται η χώρα και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να δοθούν οι σωστές απαντήσεις στα κύρια προβλήματα, με οποιοδήποτε κόστος ατομικό ή συλλογικό. Κάτι σαν εκείνους τους αντιδικτατορικούς αγωνιστές που αψήφησαν κίνδυνο ζωής και ελευθερίας  για να βοηθήσουν στην ανατροπή της χούντας, χωρίς να προσβλέπουν σε τίποτε άλλο ανταποδοτικό.

Και τώρα πάμε στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος. Τι δουλειά θα κάνουν αυτοί οι ανιδιοτελείς εθελοντές; Το πρώτο είναι η συγκέντρωση και κατηγοριοποίηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν  η χώρα και η κοινωνία. Ζητήματα όπως:

• Η οργάνωση του κράτους χωρίς γραφειοκρατία, χωρίς διαφθορά, με αξιοκρατία, ορθολογισμό και αποδοτικότητα.
• Νομοθεσία και δικαιοσύνη αποτελεσματική, εφαρμόσιμη, χωρίς καθυστερήσεις και τήρηση των νόμων στο περίπου.
• Παιδεία σύγχρονη, ευέλικτη, προσαρμοσμένη στις ανάγκες και στις διαφορές κοινωνικών ομάδων, ατόμων, ηλικιών, περιοχών. Ιδιαίτερη έμφαση στην παιδαγωγική.
• Υγεία για όλους, χωρίς αποκλεισμούς, με ορθολογική κατανομή δαπανών μεταξύ Πρόνοιας, Ταμείων και Ιδιωτικής Ασφάλισης.
• Πρόληψη και μέριμνα για τα μεγάλα προβλήματα της εποχής, τις ψυχικές νόσους και τα ναρκωτικά.
• Εξυγίανση των Ταμείων και χειρισμός του συνταξιοδοτικού μέσα στα πλαίσια της πραγματικότητας, κατά τρόπο που να εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή ζωή στην τρίτη ηλικία. Η πρόβλεψη θα πρέπει να γίνει για βάθος χρόνου ώστε να μπορούν να ενημερώνονται οι εργαζόμενοι και να παίρνουν αποφάσεις για τους τρόπους ασφάλισης που θα επιλέξουν.
• Βάση για την αντιμετώπιση των επιμέρους προβλημάτων είναι η ανάπτυξη . Για την ανάπτυξη χρειάζονται επενδύσεις και οι επενδύσεις θέλουν προϋποθέσεις και κανόνες που θα τηρούνται με συνέπεια.
• Η ανεργία είναι τεράστιο πρόβλημα διότι δε δημιουργεί μόνο δυσκολίες επιβίωσης και δημιουργίας οικογένειας αλλά έχει και βαθιές ψυχολογικές συνέπειες που δεν αντιμετωπίζονται μόνο με τα επιδόματα. Συμπληρωματικά με την αμειβόμενη απασχόληση που ασφαλώς πρέπει να διευρυνθεί, θα πρέπει να εξεταστεί και ένας αναβαθμισμένος ρόλος του εθελοντισμού.
• Η έρευνα στην Ελλάδα πρέπει να αναβαθμιστεί και να στηριχτεί με κίνητρα, όχι μόνο οικονομικά. Σπουδαίοι έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού που από φιλοπατρία θέλουν να συμβάλουν στην κατεύθυνση αυτή αντιμετωπίζουν, εκτός από έλλειψη οργάνωσης και έλλειμμα ήθους των συναδέλφων τους που φοβούνται ότι θα χάσουν τις άκοπες προσόδους τους.

Τα προβλήματα αυτά και πολλά άλλα δεν θα τα λύσουν φυσικά εθελοντές που στερούνται ειδικών προσόντων. Θα προτείνουν σχέδια άνθρωποι που ήδη έχουν καταθέσει αξιόλογες προτάσεις, ακόμη και ολοκληρωμένα νομοσχέδια ή λύσεις που δεν προχώρησαν, κυρίως λόγω αντίδρασης από οργανωμένες συντεχνίες. Το δίκτυο των εθελοντών θα πρέπει να βρει τρόπους ώστε να γίνεται, με τις κατάλληλες επαφές, η συγκέντρωση των προτάσεων και η συμπόρευση των προτεινόντων ώστε οι προτάσεις να βρίσκονται συνέχεια στο προσκήνιο, πιθανόν συζητούμενες και βελτιούμενες, μέχρι να υιοθετηθούν από την συντεταγμένη πολιτεία.

Το δίκτυο των εθελοντών δεν θα έχει σχέση με συγκεκριμένα κόμματα ούτε θα μετεξελιχτεί σε κόμμα. Φυσικά τα κόμματα θα είναι ενημερωμένα για τις προτάσεις και η στάση τους απέναντι σε αυτές μπορεί να είναι θετική. Η ουσία για τους εθελοντές είναι η υλοποίηση και όχι απλά η ένταξη της πρότασης σε ένα πρόγραμμα.

Η επεξεργασία προτάσεων και η προβολή λύσεων είναι μια δυναμική διαδικασία. Μια πρόταση μπορεί να ξεπεραστεί από τις καταστάσεις ή από μια καλύτερη. Το δίκτυο των εθελοντών θα πρέπει να έχει συνεχώς ανοιχτά μάτια και αυτιά και κυρίως ανοιχτό μυαλό.

Αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι απόψεις μου για ένα δίκτυο εθελοντών με κοινή συνισταμένη την λαχτάρα για μια Ελλάδα προηγμένη, δημιουργική και κοινωνικά συνεκτική.