ΓΙΑΤΙ ΚΟΥΡΑΖΩ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΙ

Το να κάνω ένα προσωπικό blog ήταν μια ξαφνική απόφαση που όμως έχει μια προϊστορία προβληματισμού.

Συμμετείχα στο ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ που ήταν ένα blog παλιών φίλων. Το εγχείρημα μου άφησε πολύ καλές αναμνήσεις αλλά και την για πολλοστή φορά επιβεβαίωση της διαπίστωσης ότι η συλλογικότητα απαιτεί συναινέσεις που θα αποτρέπουν τον ευνουχισμό των προσώπων ή το καπέλωμά τους. Η από μέρους μου εφαρμογή της άποψης ότι το ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ ήταν τόπος συνάντησης παλιών φίλων με ελευθερία κινήσεων και έκφρασης από τον καθένα έφερε ένα πληθωρισμό "ελαφρών" αναρτήσεων εκ μέρους μου που έδιωχναν από το προσκήνιο δουλεμένες αναρτήσεις άλλων φίλων. Αυτό φυσικά ήταν ένα άδικο καπέλωμα που το συνειδητοποίησα εκ των υστέρων. Από την άλλη, η συμμόρφωση σε νόρμες και ταχύτητες αποκλειστικά βαρυσήμαντου δημοσιογραφικού σχολιασμού ένοιωθα ότι στερεί από το blog τη φρεσκάδα και τη δροσιά και εμένα προσωπικά με ευνούχιζε. Το "συλλογικό" blog κατέληξε να ενημερώνεται σχεδόν αποκλειστικά από εμένα και η επαφή μέσω διαλόγου περίπου να εξαφανιστεί. Ήμουνα εκείνος που κλείδωσε τελευταίος την πόρτα.

Παρόμοια κατάληξη είχε και η απόπειρα του αθλητικού blog ΒΑΜΜΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΥΑΛΙΑ, με σχολιασμό αθλητικών δρώμενων που αφορούν στο μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας, τον Ολυμπιακό. Θεώρησα ότι η εξ απαλών ονύχων αγάπη που έχουμε τόσο προσωπικά, όσο και ο παιδικός μου φίλος Βαγγέλης Λογαράς για τον Θρύλο αλλά και η ταύτισή μας στην κριτική αντιμετώπιση της δραστηριότητάς του θα πρόσφερε χώρο σε μια γόνιμη συζήτηση γύρω από αυτό που είναι το μεράκι μας. Ο Βαγγέλης το είδε το ζήτημα πιο χαλαρά αντίθετα με μένα που ήθελα να το τρέξω για να βρούμε ανταπόκριση και να υπάρξει διάλογος με όσο το δυνατόν περισσότερους και το αποτέλεσμα ήταν να τσακωθούμε, φυσικά προσωρινά. Για άλλη μια φορά κατάλαβα ότι πιέζω καταστάσεις και δημιουργώ άγχος.

Μετά από την δεύτερη απόπειρα είπα να μην ξαναγράψω και να περιοριστώ σε σκέψη και συζήτηση πάνω στα θέματα που με ενδιαφέρουν. Κατάλαβα ότι αν δεν συστηματοποιείς και δεν εκφράζεις τις σκέψεις σου σε κείμενο, μικρό ή μεγάλο, δεν τις χάνεις απλά αλλά τις αφήνεις και ανολοκλήρωτες. Κατέληξα λοιπόν στο να συνεχίσω να γράφω. Και αν με ρωτήσετε γιατί δεν γράφω αποκλειστικά για τον εαυτό μου θα σας απαντήσω ότι πρωτίστως γράφω γι αυτόν αλλά δε με χαλάει καθόλου μια ανταλλαγή απόψεων. Το blog όμως είναι πλέον προσωπικό με μότο την λαϊκή σοφία "μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα".