Ήμουν
τυχερός που είχα πεθερό τον Ανδρέα Τσαμήτα.
Δεν υποτιμώ τους
καλούς τρόπους. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που εκφράζουν την άποψή τους είτε είναι
θετική είτε είναι αρνητική, κομψά, χωρίς να προκαλούν. Φυσικά απεχθάνομαι τους καλούς
τρόπους που κρύβουν υποκρισία, ψευτιά και κολακεία.
Ο Ανδρέας
αδιαφορούσε για τους καλούς τρόπους. Θα έλεγες ότι δεν τον ένοιαζε διόλου να
παρουσιάσει μια ωραία εικόνα του εαυτού του. Τα συναισθήματά του ήταν
αυθεντικά. Αυτός ο απότομος άνθρωπος είχε γνήσια καλοσύνη και αγαπούσε βαθειά
τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τους δικούς του ανθρώπους αλλά δε σταματούσε
εκεί. Ήταν πρόθυμος να βοηθήσει όποιον είχε πραγματική ανάγκη και να του
συμπαρασταθεί.
Στα νιάτα
του, στις άγριες εποχές της κατοχής και του εμφυλίου, έχασε τους γονείς του και
θα μπορούσε πολύ εύκολα να παρασυρθεί σε αγριότητες από εκδικητική μανία. Ο
Ανδρέας όμως ήταν γενναίος αλλά δεν ήταν δολοφόνος ούτε βασανιστής. Δεν
παρασύρθηκε και απέστρεψε το πρόσωπο από αυτούς που παρασύρθηκαν.
Υπήρξε
αστυνομικός αλλά περισσότερο από φύλακας του άστεως ήταν φίλος του δικαίου. Δεν
συμβιβάστηκε με απατεωνιές και κομπίνες εις βάρος συνανθρώπων του. Δε
μακροημέρευσε στην αστυνομία αλλά όπου δούλεψε στη συνέχεια έδειξε αυτό που τον
χαρακτήριζε: συνέπεια και αυστηρότητα για παραβάτες και λουφαδόρους.
Απογοητεύτηκε,
είναι αλήθεια, από την συμπεριφορά ορισμένων δικών του ανθρώπων. Δεν τους συγχώρεσε
ποτέ και κατά τη γνώμη μου είχε δίκιο.
Ο Ανδρέας έφυγε.
Δυνατός παρά τα ογδονταεννιά του χρόνια. Πάλεψε αλλά υπέκυψε. Το Καλαμάκι, ο
Αλμυρός και το Τσατάλι δεν θα μου φανούν ποτέ πια τα ίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου