Η ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΝΕΚΡΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Θα ξεφύγω από την πεπατημένη για να γράψω μια ειλικρινή νεκρολογία κάποιου που υπήρξε για πολλά χρόνια κομμάτι της καθημερινότητάς μου.

Θα ξεκαθαρίσω ότι ο Χριστόφορος Χαραμής δεν ήταν φίλος μου, οπότε μπορείτε κάλλιστα να θεωρήσετε την αναφορά μου σε αυτόν σαν αποτέλεσμα προκατάληψης. Όμως, ακόμη κι αν είμαι άδικος μαζί του, θα παραδεχθείτε ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι Χ.Χ. στους οποίους η νεκρολογία αυτή ταιριάζει γάντι.

Συνήθως ξεκινάμε εκθειάζοντας την καλοσύνη ή την ανθρωπιά του αποβιώσαντος. Ο ίδιος ο Χ.Χ. μας βγάζει από την δύσκολη θέση να πούμε ψέματα ή πράγματα που δεν πιστεύουμε γιατί ουδέποτε τον απασχόλησε το θέμα. Ενίοτε, με πολύ δυσκολία και συνήθως ανεπιτυχώς, προσπαθούσε για λόγους τυπικούς να δείξει ότι ενδιαφέρεται για τον άλλον. Κατά κανόνα άφηνε ελεύθερα να φανεί η παγερή του αδιαφορία για οτιδήποτε σοβαρό απασχολούσε ή συνέβαινε στους γύρω του.

Ο Χ.Χ. ήταν νάρκισσος. Ο νάρκισσος δεν αγαπά τον εαυτό του, αγαπά αποκλειστικά την εικόνα του. Περιποιείται την εικόνα αυτή με περισσή φροντίδα και βεβαίως ενδιαφέρεται για την εντύπωση που κάνει το δημιούργημά του στους άλλους. Ατυχώς, δεδομένου ότι ουδέποτε ασχολείται με τον άλλον, αδυνατεί να πιάσει τον σφυγμό του και αποτυγχάνει παταγωδώς στο να πλασάρει μια αρεστή εικόνα σαν υποκατάστατο ενός σκιώδους εαυτού.

Ο Χ.Χ. κατέληξε να αρέσει μόνο στο ίδιο και σε κανέναν άλλον.

Είχε βεβαίως οικογένεια. Η γυναίκα του, κομψή, πλούσια και αρκετά πνευματώδης, συμπλήρωνε ιδανικά γι αυτόν μια οικογενειακή φωτογραφία ιλουστρασιόν στην οποία θέλησε να εντάξει και το παιδί του κάνοντάς το μια ταιριαστή καρικατούρα. Ευτυχώς δεν τα κατάφερε.

Στη δουλειά του ήταν αρκετά καλός, καλύτερος ίσως από τον μέσο όρο. Υπό την έννοια αυτή μπορούμε να πούμε ότι πρόσφερε στο κοινωνικό σύνολο. Όμως, ήταν τόσο ενοχλητικός και αποθαρρυντικός για τους συναδέλφους του που υπέσκαπτε την ομαδική δουλειά και υπονόμευε την παραγωγή των άλλων.

Ότι μπορούσε να οικειοποιηθεί από το έργο των άλλων το παρουσίαζε σαν δικό του και ότι δε μπορούσε να οικειοποιηθεί το υποτιμούσε. Η εικόνα του ήταν μια αδηφάγος μαύρη τρύπα που εξαφάνιζε μέσα της κάθε τι που περνούσε δίπλα της.

Υπήρξε ο Χ.Χ. ευχαριστημένος από την ζωή του; Βρήκε μέσα στον κόσμο των ψευδαισθήσεων την ευτυχία; Αμφιβάλλω. Σου έδινε την εντύπωση ότι ουδέποτε έψαξε μέσα του και ποτέ δεν κατάφερε να αποκαταστήσει μια ενότητα εαυτού. Ήταν ταυτόχρονα υποκείμενο και αντικείμενο σε ένα κλειστό σύμπαν μηδενικής χωρητικότητας.

Ήταν πραγματικός ο Χ.Χ.; Έζησε τωόντι; Πόση σημασία έχει αν είναι δημιούργημα της δικής μου ή της δικής του φαντασίας; Πρόκειται στην ουσία για την φαινομενολογία ενός νεκρού πνεύματος.