Η ΑΛΩΣΗ ΤΟΥ ΧΗΜΕΙΟΥ

Η χθεσινή μέρα σε συνδυασμό με τον πολιτική συγκυρία μου θύμισε...

Η δεύτερη του Απρίλη 2021, στα χρόνια του κορονοϊού ξεκίνησε με το SMS για το εμβόλιο: πρώτο ραντεβού 21.4.21, πενηντατέσσερα χρόνια μετά την αποφράδα. Το βράδυ μου τηλεφώνησε ένας αγαπημένος, πενηνταεπτά χρόνια φίλος. Πολλές δυνατές στιγμές μας συνέδεσαν. Η κορυφαία; Η Άλωση του Χημείου!

Ναι, τότε που η αστυνομία δεν τριγύριζε ένστολη στο Πανεπιστήμιο αλλά με την προβιά του φοιτητή: ασφαλίτες με ταυτότητα φοιτητική.

Κανούσης, Καραπαναγιώτης ο μικρός (γιατί υπήρχε κι ο μεγάλος, ο προϊστάμενος του φοιτητικού της Ασφάλειας), Μαρκονίκος, Ζούζουλας, Σμαΐλης, Γκραβαρίτης και λοιπά παλικάρια διαλεχτά.

Ο φίλος στον οποίο αναφέρομαι είναι ο Νίκος Τσαλαβρέτας. Αντιδικτατορικός αγωνιστής χωρίς παράσημα και χρυσόσκονη. Αυτός, ο Σέμπος, ο Βαγγέλης ο Λογαράς, ο Αντώνης ο Μαρούλης, ο Σφαρνάς, ο Τριπολίτης, ο Ευαγγελάτος ο Σπύρος ήταν η παρέα, παιδιά από δεκαεπτά έως είκοσι χρονών που στα χρόνια της Μεγάλης Σιωπής, το 1970, ανέλαβαν δράση. Μέσα πενιχρά, πίστη και καρδιά.

Με τον Νίκο τον Τσαλαβρέτα σχεδιάσαμε ένα εγχείρημα που απ' όσα ξέρω δεν ξανάγινε τα χρόνια πριν από την ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος και τις ιστορικές καταλήψεις: να μπούμε νύχτα στο Χημείο και να γράψουμε αντιδικτατορικά συνθήματα.

Η έρευνα που κάναμε οδήγησε στην ανακάλυψη της κερκόπορτας: ένα υπόγειο πορτάκι, κάτω από το επίπεδο της Οδού Μαυρομιχάλη, απ' όπου έβγαζαν τα σκουπίδια και διαπιστώθηκε ότι το άφηναν ξεκλείδωτο.

Νύχτα μπουκάραμε με τον Νικόλα, με μπογιά και νέφτι στον κουβά, μαζί με το πινέλο. Σπρέι δεν ξέραμε τότε. Άλλες εποχές. Τσίλιες ο Ευαγγελάτος.

Βρεθήκαμε μέσα. Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Ενθουσιασμός στην αρχή, γιατί το σχέδιο προχώραγε, φόβος μετά και παγωμάρα γιατί απ' έξω ερχόταν η αντανάκλαση από φως που αναβόσβηνε. Περιπολικό; Μας είδε κάποιος που πηδάγαμε και μας κάρφωσε; Ο Νίκος κι εγώ μείναμε καρφωμένοι και κουλουριασμένοι κοντά στη σκάλα. Ώσπου ο Τσαλαβρέτας ύψωσε το κορμί του, βούτηξε τον κουβά και το πινέλο και ξεκίνησε. Ξωπίσω του κι εγώ.

Γεμίσαμε τοίχους, πίνακες, και όποια επιφάνεια μπορούσε να αποτελέσει πεδίο γραφής. Πήγαμε σε διάφορες αίθουσες. Κι όταν τελειώσαμε, ιδρωμένοι από την ένταση, πασαλειμμένοι με μπογιές, σχεδόν χωρίς συναίσθηση της κατάστασης και οδηγούμενοι μόνο από το ένστικτο να βγούμε απ' αυτή τη φάκα, ανοίξαμε το πορτάκι, σκαρφαλώσαμε το κάγκελο και βγήκαμε στο δρόμο. Οι τσίλιες ήταν άχρηστες. Είχε περάσει πολλή ώρα, ούτε ξέραμε πόση. Γυρίσαμε στα σπίτια μας ασφαλείς. Ούτε θυμάμαι πώς.

Την άλλη μέρα, κάποιος δικός μας πέρασε να δει την κατάσταση. Το Χημείο κλειστό, αστυνομία απέξω και συνεργείο καθαρισμού μέσα.

Μετά από καιρό, εξομολογήθηκα στη συμφοιτήτρια και καλή φίλη Νόνη Χατζηζαφειρίου τα συμβάντα. Μου είπε πώς είχε μάθει από την ξαδέρφη της που ήταν βοηθός στο Φυσικό ότι είχε περάσει από ανάκριση όλο το διδακτικό προσωπικό και κάθε υπάλληλος που είχε κλειδιά. Πάντως μάλλον κατάλαβαν από πού μπήκαμε γιατί σε τσεκαρίσματα που έκανα από τότε και στο εξής το πορτάκι ήταν κλειδωμένο.