Πώς έφτασα στα εβδομήντα ένα; Αδύνατο να το παραδεχτώ. Είμαι το παιδί που κλώτσαγε τη μπάλα στην αυλή του σχολείου και κουβαλάω ένα βαρύ σακί με πατάτες. Δεν μπορώ να το ξεφορτωθώ. Το κουβαλάω και στον ύπνο μου. Με εμποδίζει να τρέξω. Δε μ’ αφήνει να κάνω κωλοτούμπες. Με λαχανιάζει. Πονάνε τα πόδια μου. Δε μου επιτρέπει να κοιτάξω στο καθρέφτη. Μου κατσικώθηκε όπως ο Γέρος της Θάλασσας στο φουκαρά το Σεβάχ το Θαλασσινό. Προσπαθώ να απαλλαγώ. Μάταια. Μερικές φορές λέω στον εαυτό μου ότι δεν κουβαλάω το κωλόσακο και νιώθω ελαφρύς. Τις περισσότερες φορές αυτό το κόλπο δε δουλεύει. Τότε λέω αμάν πια, να πέσω να τελειώσει το μαρτύριο. Να χαθώ εγώ, να χαθεί και το σακί. Φτάνει για μια τελευταία φορά να κλωτσήσω μια μπάλα όπως τότε. Δεκαπέντε χρονών, στην αυλή του σχολείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου