ΡΟΦΟΣ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΨΑΡΙ

Διάβασα με μεγάλη χρονική καθυστέρηση το πολύ αξιόλογο βιβλίο της Μελίνας «Γεννήθηκα Ελληνίδα». Το βιβλίο μου το δώρισε ο Κώστας Λαγωνικάκος, ο σύντροφος Κώστας.

Η λέξη σύντροφος ηχεί πια στα αυτιά μου από παράταιρα ως ενοχλητικά αλλά όταν αναφέρομαι σε κάποιους, λίγους ανθρώπους, δε βρίσκω άλλη κατάλληλη. Τέλος πάντων.

Το βιβλίο λοιπόν αυτό περιέχει μια πολύ καίρια παρατήρηση για τη λέξη παλικάρι. Παλικάρι δεν είναι ο γενναίος. Είναι ο γενναίος που σαρκάζει τον κίνδυνο και τον θάνατο, αυτός που ρίχνεται στη μάχη με γέλιο και τραγούδι.

Θυμάμαι – και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ – τη μέρα που πρωτοσυνάντησα τον σύντροφο Νίκο Βουλγαράκη, άλλος ένας σύντροφος, το μακρινό 1972. Με πήγε σε κάποιο σπίτι μπερδεύοντάς με στη διαδρομή για συνωμοτικούς λόγους. Μιλήσαμε για την ένταξή μου στην αντιστασιακή οργάνωση που αντιπροσώπευε. Του είπα ότι θα ενταχθούμε σαν ομάδα, τέσσερα άτομα.

Μετά από μερικές μέρες πήγαμε στο παράνομο σπίτι, όλη η ομάδα. Σε διπλανό δωμάτιο ήταν η Ελένη, η αξέχαστη αγαπημένη Ελένη του Νίκου. Αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν τα πολλά γέλια που άκουγε. Δεν είχε συνηθίσει τέτοιου είδους συμπεριφορές στις συναντήσεις της οργάνωσης.

Αλλά έτσι ήταν τα παιδιά του Ροφού. Ο Βαγγέλης, ο Αντώνης, η Καίτη. Ροφός το Μαύρο Ψάρι με τα Αντιιμπεριαλιστικά Αισθήματα. Όνομα – επινόηση του Τάκη Σέμπου.

Ο Σέμπος ήταν η αρχή του Ροφού. Ο ίδιος έμελε να είναι και το τέλος του.

Έχω ξαναγράψει για τον Σέμπο που ήταν συμμαθητής μου και έγινε παντοτινός φίλος. Και σύντροφος. Άλλος ένας από τους λίγους.

1970. Μαύρη χούντα και εμείς πρωτοετείς φοιτητές. Ο Σέμπος, καθώς περπατούσαμε κάπου στη γειτονιά μας, στου Γκύζη, όπου έμελε να σφραγιστεί η μικρή σε χρονική διάρκεια αλλά έντονη πολιτική μου ιστορία, με ρώτησε : τι κάνουμε;

Ο γιος του Καπετάν Έκτορα δεν ήταν δυνατό να το σκεφτεί πολύ. Ο πατέρας μου, ο Λέλος, ήταν από τους συνεπέστερους και πιο παθιασμένους αντιχουντικούς που γνώρισα. Το ίδιο και η μάνα μου που γιόρταζε σαν σήμερα.

Σε ένα ιστορικό υπερυψωμένο μικρό καφενεδάκι του Γκύζη έγινε η «ιδρυτική πράξη του Ροφού». Οργάνωση είχαμε, έπρεπε να βρούμε και μέλη.

Ο πρώτος στρατολογηθείς ήταν ασφαλώς ο παιδικός μου φίλος Βαγγέλης Λογαράς, ο θρυλικός Σουπιάς, αφού του κόλλησε γάντι το όνομα που του χάρισε αργότερα ο Νίκος Βουλγαράκης. Ο δεύτερος ήταν ο φίλος του Σουπιά και συμμαθητής του Σπύρος Ευαγγελάτος. Μετά ήρθαν ο Νίκος Τσαλαβρέτας, ο Αντώνης Μαρούλης με το παρατσούκλι Πλατάς που μας άφησε στα σαρανταοχτώ του, η μετέπειτα γυναίκα του η Καίτη, ο Νίκος Σφαρνάς και ο σπουδαίος στιχουργός Κώστας Τριπολίτης.

Οι κυριότερες ενέργειές μας ήταν τα συνθήματα που γράψαμε μέσα στο Χημείο, μπαίνοντας το βράδυ από μια μυστική πόρτα που βγάζανε τα σκουπίδια, προκηρύξεις που ρίξαμε στην Εμπορική και στη Φυσικομαθηματική Σχολή εν ώρα μαθήματος, αυτοκίνητα αξιωματικών της αμερικάνικης βάσης που κάψαμε στη Γλυφάδα. Κάναμε φυσικά και πολλές άλλες, λιγότερο θεαματικές.

Ο Ροφός δε μακροημέρευσε γιατί εντωμεταξύ ο Σέμπος ξεκίνησε επαφές με την ΚΝΕ μέσω του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ο Σέμπος μου έκρυψε την εξέλιξη των επαφών γιατί πίστευε ότι ήμουν φιλοτροτσκιστής επειδή είχα πολιτικές επαφές με τον καλό μου φίλο, τον σημερινό καταξιωμένο φωτογράφο και δημοσιογράφο Σπύρο Στάβερη. Ο Σπύρος ανήκε στην  Ligue Communiste Revolutionnaire, μια γαλλική τροτσκιστική οργάνωση.

Όταν ο Σέμπος μας ανακοίνωσε την προσχώρησή του στην ΚΝΕ, ο Ροφός διαλύθηκε, ενάμιση χρόνο μετά την ίδρυσή του. Η διάλυση του Ροφού ήταν για μένα ένας μικρός θάνατος, ο πρώτος στη σειρά και άλλων τέτοιων θανάτων που μου επιφύλασσε το μέλλον.

 
   Σέμπος (δεξιά), Σκιάνης (αριστερά) στη δίκη τους για αντίσταση κατά της αρχής το 1972.